هر اشتباهی، فقط اولش سخته!

معمولاً آدم بعد از هر اشتباهی،  برای بار اول، دچار یه جور پشیمونی و عذاب وجدان می شه. ولی اگه اون اشتباه برای بار دوم تکرار بشه، دیگه پشیمونی و عذاب وجدان بعدش، به اندازه و شدت دفعه قبل نیست.

زمانی که انجام یه اشتباه، در اثر تکرار، شکل عادت به خودش بگیره، دیگه از اون پشیمونی و عذاب وجدان بعد از اشتباه، هیچ اثری باقی نمی مونه.  اتفاقاً بر عکس.

آدم از انجام کارهایی که براش  تبدیل  به عادت شده، به یه جور احساس رضایت درونی هم می رسه...

یکی از جدی ترین تهدید های عادت های زشت، همین احساس  خوشایند رضایتیه که به همراه دارن....

وقتی عادت ها اختیار داری می کنند

گاهی اوقات، این ما نیستیم که  عادت هامون رو شکل می دیم،‌بلکه عادت های ما هستن که دارن به شخصیت و رفتار و جهت گیری های ما شکل می دن...

ماها، ذاتاً راحتی رو به سختی ترجیح می دیم و از اون جایی که رفتار های از روی عادت،‌ راحت تر  و آسون تر از رفتار های بر خلاف عادت هستن، رفته رفته دنباله رو عادت هامون می شیم و به تکرار می افتیم.

این به تکرار افتادن،‌ ما رو از خلاقیت و نو آوری و ترقی و پیشرفت دور می کنه.  حالا چه توی امور  این دنیایی، چه توی امور اون دنیایی و آخرتی...

چرا ترک عادت موجب مرض است؟

یکی از بدی های رفتارهای از سر عادت،‌ اینه که کم کم اختیار رو از ما سلب می کنن.

ماها وقتی به یه کاری، عادت می کنیم، دیگه ترک کردن و دل کندن از اون عادت برامون سخت می شه.

قدیمی ها به همین خاطر بود که می گفتن: ترک عادت، موجب مرض می شه.

فضیلت و شرافت ما آدما، به خاطر قدرت اراده و اختیاریه که داریم. ولی عادت ها،‌ رفته رفته اختیار  و اراده رو تسلیم خودشون می کنن.

برای همین هم هست که ترک کردن عادت ها ، ‌این همه مشکله و  برای خیلی ها، اصلاً نشدنیه.

اما کسی که بتونه به جای تسلیم شدن در برابر عادت هاش، اون ها رو مدیریت کنه، به موفقیت های بزرگی می رسه.

کاش زندگی صفحه کلید بود!

می گفت:

کاش زندگی هم مث صفحه کلید، کلید  اسکِیپ داشت. هر جا تصمیم اشتباهی می گرفتیم با یه کلید ساده از تصمیمون منصرف می شدیم.

کاش زندگی هم مث صفحه کلید، کلید  کنترل زِد داشت. کلیدی که بشه باهاش همه مسیر های اشتباه رفته رو دنده عقب برگشت.

کاش زندگی هم مث صفحه کلید، کلید  اِسپیس داشت. کلیدی که بشه باهاش بین خودمون و عادت های بد، فاصله بندازیم.

کاش زندگی هم مث صفحه کلید، کلید آلت و اف چاهار داشت. اگه داشت، من باهاش همه پرونده های قدیمی ولی مفتوح  کینه و اختلاف و دلخوری رو  می بستم.

کاش زندگی هم مث صفحه کلید، کلید شیفت و  دیلیت  داشت. فکر کن باهاش چه عقده ها  و چه باور ها و چه خاطره های تلخی رو که نمی شد  برای همیشه از ذهن پاک کرد.

پدیده ای به اسم خرید ضایعات

یک مسیر مستقیم را مدام بالا و پایین می‌رود. صدای خَش‌دارش را پشت بلندگو ول می‌کند: "آهن‌آلات... آهن‌ضایعات..."

صدایش بم است و خش دار و چهره‌اش آفتاب‌سوخته. خودش و همه برادرانش در همین کارند. ضایعات و آهن‌آلات را از مردم می‌خرند و به قیمت روز می‌فروشند. اگر خرید ضایعات را یک شغل کاذب با درآمدی ناچیز می دانید، مخاطب خاص این  نوشته شما هستید.

 

در نکوهش چند شغله ها

نهصد سال از زمان نگارش کتاب سیاست نامه می گذرد. نهصد سال پیش، خواجه نظام الملک طوسی، به  هر سیاست گذار و صاحب فرمانی چنین توصیه کرد که:

«زنهار! مردی را دو کار نفرمایی؛ مردی و کاری! »

نصیحت خواجه نظام الملک ولی چندان خوشایند مخاطبان واقع نشد.  به  آن نشان که در دستگاه سلجوقی، به خود او، ده ها وظیفه ی مهم واگذار شده بود. عجیب آنکه  بعد از گذشت نه قرن، امروز هم وضعیت، تفاوت چندانی نکرده.  مخاطب خاص این نوشته آن هایی هستند که گمان می کنند با یک دست می توان چند هندوانه را برداشت و سالم به مقصد رساند.

ناخن و دردسرهایش

تقریباً همه  جا پیدا می شوند؛ بیرون ایستگاه های مترو، حاشیه ی مراکز خرید، گوشه ی پیاده رو، حتی داخل اتوبوس. تنوع رنگ اجناسشان از تنوع مداد رنگی های سی و شش رنگ هم بیشتر است. ده نوع رنگ سبز دارند؛ یک طیف کامل از رنگ های قرمز. دایره ی لغات ما برای خیلی از رنگ های جیغ شان اسم خاصی ندارد. لاک می فروشند. لاک ناخن!

مخاطب خاص این مطلب  مشتری های همین کالای رنگی هستند.

 

ما و مصرف انرژی

کشور ما، از منابع فراوان انرژی برخوردار است. ما در صد سال گذشته همواره به عنوان یکی از صادر کننده‌ های اصلی نفت بوده ایم. ۱۰ درصد از منابع نفتی جهان و ۱۵ درصد از گاز جهان متعلق به ماست. توجه به همین آمارها، برخی را متقاعد کرده که برای خود محدودیتی در مصرف انرژی قائل نباشند. اگر شما هم چنین عقیده ای دارید، مخاطب خاص این نوشته شمائید.

نزاع

دو نفر که با قفل فرمان یا با دست خالی به جان هم افتاده اند... چند نفر که سعی دارند آنها را از هم جدا کنند... عده ی زیادی هم تماشاچی خندان... عده ای هم مشغول فیلم برداری از ماجرا. صحنه ی آشنایی که خیلی از ما برای بیشتر از یک بار آن را از نزدیک دیده ایم. مخاطب خاص این نوشته طرف های این پدیده ی خطرناک اند. پدیده ای به اسم نزاع.

بی اعتماد های غیر قابل اعتماد

بعضیا دیر اعتماد می کنن و بعضی ها رو دیر می شه بهشون اعتماد کرد.

ولی امان از اون هایی که نه می شه بهشون اعتماد کرد، نه خودشون به کسی اعتماد دارن.  این  دسته مث پیچ و مهره های معیوبی می مونن که به هیچ کار جامعه نمیان!

از امام علی (ع) روایت شده که فرمود:

بدترین مردم کسى است که به خاطر بدگمانیش به کسى اعتماد نمى ‏کند و به خاطرکردار بدش کسى به او اعتماد نمى‏ نماید.