خداست که پادرمیونی می کنه

خدا، گفته وقتی با شریک مغازه ت، نمی سازی، خب راهتونُ‌ از هم سوا کنید.

وقتی از کوچه و محله ای که توش زندگی می کنی،‌ خوشت نمیاد، خب زمین خدا که قحط نیست. برو یه کوچه و محله ی دیگه.

گفته وقتی  شغلی رو دوست نداری ، نه واجبه نه مستحب که توی همون شغل بمونی، اووه! این همه راه هست برای پیدا کردن یه لقمه ی نون حلال!

ولی صحبت خانواده و شریک زندگی پیش میاد،  خدا انگار خودش هم می خواد پا در میونی کنه برای اینکه رشته ی محبت پاره نشه.

حتی برای بعد از طلاق و جدایی هم، خدا احکام و ضوابطی گذاشته که بلکه دوباره بشه این رشته ی پاره شده رو به هم وصل کرد.

خدا، هر چقدر که زیر یه سقف بودنُ خوش داره،‌ از جدایی و تنهایی آدما، بدش میاد.

دعوا بر سر زن

تورات تحریف شده، زن رو تلخ تر از مرگ معرفی می کرد؛

روحانیون مسیحی در فرانسه بعد از مجادلات خیلی زیاد این حکم رو صادر کردن که: به هر حال زن هم، انسانه؛ ولی انسانی که برای خدمت به مرد آفریده شده؛

 

بعضی ها قبول دارن که زن و مرد، هر دو انسانن؛

ولی؛ به اعتقاد اون ها، از بین زن و مرد، یکیشون انسان تره!!

موجود انسان تر، از اونجا که کامل تره حق داره از امتیازات و حقوق بیشتری نسبت به موجود ناقص تر برخوردار باشه؛

جایی نوشته بود: «همه در برابر قانون مساوین، اما بعضی ها مساوی ترن!»

تمومش کن بیا از هم جدا شیم

« به! چاکریم آق پرویز. مخلص داش هومن هم هستیم. نوکرتم کریم آقا. حاجی قربونت برم. عاشقتم بهروز جون. حاج آقا عرض ارادت... »

صب تا شب به صد نفر، صد تا از این دیالوگ ها رو می گه ها. ولی زورش میاد  واسه یه بار هم که شده به زنش بگه دوسِت دارم.

بعد اون وقت، اون صد نفر ، اون صد تا دیالوگ رو از این گوش می شنون و از اون گوش فراموش می کنن، ولی رسول خدا فرموده: زن، اون یه دوسِت دارمی رو که همسرش بهش بگه هیچ وقت فراموش نمی کنه.

یادمون باشه این بندا و تبصره های قانون مدنی و قانون خانواده نیست که روابط خانوادگی رو  شکل می ده.

این عادات و آداب و رسوم و عرف جامعه نیست که پایه ی روابط خانوادگی رو محکم می کنه.

این قول و قرارها و تضمینای شب خواستگاری و بله برون و عقد و عروسی نیست که روابط خانوادگی روی اونا بنا می شه.

اگه روابط خانوادگی قرار بود روی همچین چیزایی بنا بشه، دیگه هیچ خانواده ای نباید به آخر خط اختلاف و جدایی و درگیری و طلاق  می رسید.

اون چیزی که روابط خانوادگی توی زمینش پی ریزی می شه، عشق و محبت و ایثار و اخلاق و فداکاری و گذشته.

یه کدوم از اینا اگه کمیتش لنگ بزنه، با هیچ قانون و عرف و  قول و قرار و تضمینی نمی شه جلوی شکستن ستون فقرات خانواده رو گرفت.

نخ، نباید از دو طرف کشیده بشه.

اینکه خیلی از عقد و عروسی ها، سر سال به طلاق و طلاق کشی ختم می شه،  یه دلیلش همین انعطاف ناپذیری دو طرفه.

یعنی دو طرف، یا نمی خوان، یا اصلاًَ بلد نیستن که از خودشون انعطاف نشون بدن.

سر سختی دو طرفی، مثل کشیدن یه نخ نازک از دو طرفه. نخی که از دو طرف کشیده بشه، خیلی زود پاره می کشه.

نامردها، چطور به خواستگاری می روند؟

شمایی که شب خواستگاری جو گیر شده بودی و هزار تا قول نشدنی دادنی که الآن از عهده هیچ کدومش بر نمیای.

همه اون قولای نشدنی، پیش کشت.

ولی یادت باشه قول دادی به دختر مردم که الآن زن شما شده، از گل نازک تر نگی.

 این یکی رو دیگه اگه زیرش بزنی، خِعععععلی نامردی!

روز عقد کنون، یک سال بعد!

هیچ وقت نصیحتی رو که یه دوست بزرگتر موقع ازدواج بهم گفت، فراموش نمی کنم ...

گفت : یه سال که ازدواجتون بگذره ، اونقدر که به زشتی و  زیبایی سیرت همدیگه توجه می کنید ، از زیبایی و نازیبایی صورت هم یاد نمی کنید ...

واقعیت اینه که ما آدما، خیلی زود به قیافه هم عادت می کنیم و برامون زشتی ها و زیبایی های ظاهری عادی می شن...

ولی عادت کردن به اخلاق  و  رفتار طرف مقابل ، به این سادگی نیست.

گاهی اوقات، بعضی از زن و شوهر ها، بعد یه عمر زندگی، هنوز نتونستن با خلق و خوی هم کنار بیان ...

در مزایا و معایب کر و لال بودن شریک زندگی

می گفت :  «برای  یه زندگی آروم و بی مخمصه یا شوهر  باید کر باشه یا زن لال ...»

گفتم : «گفتم شاید حرفت درست باشه ولی کی گفته زندگی باید آروم و بی مخمصه بشه؟  به نظر من زندگی باید یه موج نا آروم و خروشان از محبت باشه ... زن و شوهر باید واسه همدیگه زبون و گوشی باشن که بین اون ها محبت رد و بدل می شه ....»

«دعوتید به خواندن کتاب احادیث زناشویی»

جاده شک، ایستگاه جدایی

برای  اینکه دستمون بیاد شک های مدام و بی مورد، چه اثراتی داره، کافیه یه توک پا بریم نزدیک ترین دادگاه خانواده ای که  آدرسشُ بلدیم.

اونجا، زن و شوهر هایی رو می بینیم که به خاطر شکاک بودن یکیشون، یا هر دو شون، کارشون به دعوا  و قهر و درخواست طلاق و جدایی کشیده.

 

ولی فقط دادگاه خانواده نیست که مضرات شک های زیاد و دم به دم و بی موردُ نشونمون می ده.

کافیه یه نگاهی به صفحه ی حوادث روزنامه ها بزنیم و ببنیم که شک بی مورد می تونه منجر به چه جنایت هایی بشه.

شک بی مورد ، از اون چیزائیه که اگه بهش بی محلی و کم توجهی نشه، یواش یواش کار آدمُ به جنون می کشونه.

زندگانی یا زنده مانی

بعضی ها فکر می کنن که دارن زندگی می کنن . ولی در واقع کاری که اون ها انجام میدن "زنده مانیه" نه "زندگانی" . زندگانی یعنی حیات طیبه ، یعنی رشد ، یعنی هر روز بهتر از دیروز بودن ، یعنی بزرگ شدن مدام ، یعنی قدم زدن در مسیر کمال ، یعنی دل بستن و دل خوش بودن به خدا  ...

ولی در عوض زنده مانی یعنی : دست و پا زدن بیهوده ، فردا رو ندیدن ، یعنی در جا زدن  و بعضی وقت ها هم ترقی معکوس داشتن ، یعنی هر لحظه به چیزی دل بستن  ، دل خوشی های دم به دم .... 

خانواده،‌ باید جایی باشه برای رها شدن از قید و بند «زنده مانی» و رسیدن به شیرینی «زندگانی».

نیمه های گمشده

هر کسی با ازدواج ، دنبال نیمه گم شده خودشه .

آخه انسانیت چیزی فراتر از مرد بودن یا زن بودنه . 

به همین دلیل هم مرد با زن کامل می شه و هم زن با مرد .

کاملترین انسان هستی یعنی پیامبرمون  فرمود : ازدواج سنت منه ، هر کی از ازدواج رو گردون باشه از من نیست .

تا وقتی ازدواج نکردی از یه نیمه وجودت بی خبری ....  شاید ناراحت بشی ولی بذار بی پرده بگم : تا ازدواج نکردی ناقصی! 

اما وقتی کسی رو به عنوان شریک زندگی انتخاب می کنی ، باید بدونی از اون به بعد نیمی از یه وجود بزرگ تری ، پس باید "من" گفتن هات جای خودشُ به "ما" بده ...

 البته خانواده،‌حاصل کنار هم قرار گرفتن دو تا "من" نیست ؛

خانواده،‌ حاصل از بین رفتن دو تا "من" و شکل گرفتن یه "ما" ست. زن و شوهری که زیر یه سقف  زندگی می کنن،  باید ایمان داشته باشن که :

«ما یکی روحیم اندر دو بدن »