گر فرو تر نشست خاقانی

می گن یه روز خاقانی، شاعر معروف، به مجلسی دعوت شد.

مجلس، به قول معروف، مجلس اعیان و بزرگان بود. شاعری و کار فرهنگی هم چون هیچ وقت تاریخ برای کسی نون و آب نداشته، خاقانی با یه دست لباس کهنه و بدون مارک راه افتاد سمت مجلسی که دعوت شده بود. بعدم ، خواست بره بالای مجلس بشینه که مسئول تشریفات و هماهنگی جلسه جلوشُ گرفت و گفت: با این سر و وضعی که داره، بهتره همون دم در بشینه.

خاقانی بیچاره، وقتی می بینه کل کل کردن با مسئول تشریفات مجلس فایده ای نداره، سرش رو میندازه پایین و میره همون پایین مجلس می شینه.  در همین حین، چند نفر از اون هایی که چشم دیدن خاقانی رو نداشتن اون رو پایین مجلس می بینن و شروع می کنن به مسخره کردن خاقانی.

این ماجرا سبب رنجش خاقانی می شه و شاعر، در مقام اعتراض، این شعر تند و تیز رو تقدیم  اون ها  می کنه!

گرچه بالا نشستن از نسب است          

لیک پائین نشستن از ادب است

گر    فروتر      نشست    خاقانی         

 نه مـرا  عیب و نه ترا ادب است

قل  هوالله   بین   که   در    قرآن           

زیـر تبّت یــدا ابـــی  لهب است