جنگ زرگری به اسم شیعه و سنی

بهش گفتم: آخه مرد حسابی، حواست کجا بود که دخل مغازه تُ زدن؟!

گفت: به نامردی زدن، به نامردی!

گفتم: چه جوری؟

گفت: دو تاشون  جلوی مغازه ی من، جنگ زرگری راه انداختن و با هم گلاویز شدن. من و چند تا از مغازه دارها رفتیم ببینم ماجرا چیه، سومی شون، دخل مغازه ها رو زد.

 

از شما چه پنهون، وقتی داشت قصه ی خالی شدن دخل مغازه شُ می گفت، یاد جنگ زرگری بعضی از  این شبکه های  ماهواره ای افتاده بودم که به اسم شیعه و سنی، از صبح تا شب با هم دعوا می کنن.  حالا شما حدس بزنید که  اون طرف سومی که داره دخل منابع طبیعی و ثروت های منطقه رو می زنه، کی می تونه باشه. بنده اسم نمیارم!

خادم ارباب کیست؟ (4)

خوشبختانه، یا متأسفانه، اهل بیت، اون قدر کارِ «روی زمین مونده» دارن که آدم حیرون می مونه.

همه ی مشکلات کوچیک و بزرگ خونه و کوچه و محله و شهر و کشور ما، همه ی مشکلات این دنیای بزرگ، کارهای روی زمین مونده ی اهل بیته. هر کسی که به خاطر گل روی ماه امام رضا (ع)، حتی یه  کلوخُ از مسیر عبور آدما برداره، خادم امام رضاست.

برای خادم حضرت شدن، باید انگیزه و نیت خدمت داشت؛ کار، خودش پیدا می شه!

خادم ارباب کیست؟ (3)

محمد بـــن مسلم، وقتـــی مریــــض می شـــد، امام باقر (ع) خودش براش دارو درست می کرد و  می فرستاد. محمد بن مسلم کسی بود که اگه مریض می شد، امام باقر کسی رو نداشت که احادیث خودش و اجدادشُ به اون یاد بده.

یونس بن عبد الرحمان اگه نبود، شاید ماها امروز شیعه ی دوازده امامی نبودیم. خدمتی که یونس به امام هشتم خودش کرد، تا حالا از دست هیچ شیعه و محب و خادمی بر نیومده.

 می خوام بگم خادم شدن فقط به این نیست که آدم یه دونه از این پرها دست بگیره و  توی رواق ها، مشغول گردگیری و باز کردن مسیر برای جمعیت بشه.

هر کسی که از معارف و احادیث اهل بیت گرد فراموشی رو بتکونه، خادمه اهل بیته.

خادم ارباب کیست؟ (2)

اهل بیت (علیهم السلام) به ما یاد دادن که خدمت به بنده های خدا، خدمت به اون هاست. اهل بیت برای اهل ایمان، حکم پدرُ دارن. کسی که به فرزند پدری خوبی کنه، انگار که به خود همون پدر خوبی کرده.

توصیه های اهل بیت (علیهم السلام) برای کمک کردن به همسایه ها و همشهری ها و  هموطن ها، اون قدر زیاده و جدّیه که نمی شه ساده از کنارش عبور کرد.

کشور ما، کشور امام رضاست. هر کسی هم که به مردم کشور حضرت رضا (ع) خدمت می کنه، خادم امام رضاست.

صابر بود و صدیق

امام رضا، یکی از نام های زیباش، صابره. صابر، یعنی کسی که اهل صبره. کسی که به این سادگی ها بی تاب نمی شه.

کسی که اگه همه ی سختی های دنیا دست به یکی کرده باشن تا اونُ از پا در بیارن، سختی ها رو تاب میاره. کسی که زبونش، وقت و بی وقت به گله گذاری باز نمی شه. طاقتمونُ زیاد کنیم تا یه کم شبیه اماممون بشیم.

 

یکی از القاب امام ما، صدّیقه. صدیق، کسیه که حرف و قلب و عملش با هم یکی باشن، هر سه تاشون هم راست.

ماها گاهی وقتا به زبون چیزی می گیم و به عمل راه دیگه ای می ریم. گاهی وقتا حرف و عملمون قشنگه و نیت دلمون نازیبا.

صدیق، کسیه که رفتار و گفتار و پندارش، راست باشه و درست. صدیق ها و صدیقه ها، اگه قولی می دن به قولشون عمل می کنن. اگه ادعای دوستی دارن، ادعاشون تعارف نیست.

صدیق ها و صدیقه ها، نقاب نمی زنن، نقش بازی نمی کنن،  ادا در نمیارن، کسی رو گول نمی زنن، کلاه گذاشتن و کلاه برداشتن هم توی مرامشون نیست.

مایی که روزی صد بار رنگ عوض می کنیم، مایی که حرفامون عوض دو تا شدن بعضی وقتا صد تا می شه، مایی که بی تعارف، قبله مون سمت اومدن باده، نمی تونیم ادعای دنباله روی از امامی رو داشته باشیم که صدیق بوده. 

مقراض به احتیاط زن ای خادم

یکی از بزرگ ترین خدمت هایی که می تونیم به امام رضا بکنیم اینه که مایه ی شرمساری امام مون نباشیم.

ما چه خوب باشیم و چه بد، دنیا، امام ما رو با رفتار و اخلاق ما می شناسه. یعنی کارهای ما رو می نویسه پای امام مون. خوب باشیم تا دنیا به خوبی امام مون پی ببره.

خادم باید زینت مخدوم خود باشه، نه موجب کسر شأنش.

هم رضا بود، هم راضی

امام  هشتم ما، علاوه بر رضا، به راضی هم مشهور بوده. راضی به رضای الهی، راضی به قضا و قدرش، راضی به تقدیری که خــــدا براش رقم زده. مثل اماممون باشیم. از شکایت هامون کم کنیم و  رضایت هامونُ افزایش بدیم. سعی کنیم با چیزی که خدا برای ما پسندیده کنار بیایم. به خدا و تقدیرش اعتماد داشته باشیم و ایمان بیاریم که کسی بیشتر از اون خیر ما رو نمی خواد.

خادم ارباب کیست؟!

خادم کسیه که چشم و گوش و دل و دست و پاش، دنبال جلب رضایت مخدوم خودش باشه. دنبال اینکه یه کاری کنه تا اون مخدوم، خوشحال بشه.

امام رضا، از هیچی به اندازه ی خوب بودن ما خوشحال نمی شه.

با هر کار خوبی که از ما سر می زنه، یا هر کار و عادت زشتی که ترک می کنیم، یه غنچه ی لبخند،  روی لب مبارک امام رضا شکوفا می شه.

بیاین امروز با هم یه قرار معنوی بذاریم.

قرار بذاریم به نیت شاد کردن دل امام مون، و به نیت خدمت بهش، یکی از صفات نیک امامُ  در وجود خودمون نهادینه کنیم.

بیایین قرار بذاریم خادم معنوی امام خودمون باشیم.

دوستدار آل محمد باش، حتی اگر خطاکاری

از مدینه تا خراسان شتربان امام بود. مردی از روستاهای اصفهان و از اهل سنت. به خراسان که رسیدند امام کرایه شان را داد. رو کرد به امام و گفت:

"پسرپیامبر! دست خطی بدهید  تا به عنوان سوغات و  تبرک با خودم ببرم  برای  هم ولایتی ها"

امام برایش نوشتند:

"دوست آل محمد باش ،هر چند خطاکار باشی. دوستان  ما را دوست بدار، هر چند آنها هم خطا کار باشند."

گیرم امام تو بود صادق

این «گیرم پدر تو بود فاضل» رو فقط برای بچه های نا خلف نساختن....

برای پیروان نا خلف هم ساختن...

مثلاً برای بعضی از ما ها که مدام به مسلمونی و شیعه بودنمون افتخار می کنیم، ولی هیچ کدوم از اخلاقیاتمون به پیامبر و امام هامون نرفته....

خیلی زشته ها!

آدم به کسایی افتخار کنه که یه سر سوزن هم مث اونا نیست!