شیعه یعنی دنباله رو، یعنی اهل پیروی عاشقانه.
پیروی عاشقانه، خاصیتش اینه که عاشق رو شبیه معشوق می کنه. همه جوره هم شبیه می کنه. توی لحن حرف زدن، توی سبک عمل کردن، توی نوع فکر و نحوه ی ذکر.
شیعه، کسیه که همه جوره شبیه امامش باشه.
کسی که بقیه، با دیدن رفتار و گفتار و ظاهر و اخلاقش، یاد امامش بیفتن.
هر شیعه ای، یه نمونه ی کوچک، از بزرگی ها و بزرگواری های امام خودشه.
شیعه داریم، تا شیعه.
بعضی ها شیعه ی شناسنامه ای هستن. بعضیا، عین سَهل ، شیعه ی نپخته. بعضی ها هم عین هارون مکی، شیعه ی تنوری!
سَهل از حوالی مرو آمده بود، می گفت چرا قیام نمی کنید با این که شیعیان زیادی دارید؟
امام صادق دستور داد تنور را روشن کردند. داغ که شد گفت: پاشو برو داخل تنور! سهل، رنگش پرید. همان موقع هارون مکی وارد شد. امام گفت: کفش هایت را در آور و وارد تنور شو!
هارون توی تنور بود و امام با سهل حرف می زد. سهل ولی آرام و قرا نداشت. یک نگاه به امام می کرد، یک نگاه به تنور. امام به او فرمود: بلند شو! برو ببین داخل تنور چه خبر است؟
سهل، درِ تنور را برداشت دید هارون چهار زانو نشسته توی آتش. وقتی امام اشاره کرد بیرون آمد.
امام به سهل فرمود: طرف های شما، تا شیعه ی اینجوری پیدا می شوند؟
سهل گفت: مثل من زیاد، مثل این هیچ کس.
رابطه ی شیعه بودن و محبت داشن، مثل رابطه ی آب با تر بودنه.
آب، نمی تونه تر نباشه.
شیعه هم نمی تونه دلی سرشار از عشق و محبت و علاقه نداشته باشه.
ولی برای شیعه بودن، دوست داشتن کافی نیست.
همونجور که به صرف تر بودن، هر آبی، قابل آشامیدن نیست.
برای شیعه بودن،علاوه بر یک دل نازک سرشار از عشق و علاقه و محبت، چیزهای دیگه ای هم لازمه.
خدا، جایی در لا به لای آیه های سوره ی صافات فرموده: یکی از شیعیان نوح، ابراهیم بود.
میون زمانه ی حضرت نوح و حضرت ابراهیم، قرن ها فاصله ست.
اما خدا، ابراهیمُ شیعه ی نوح معرفی کرده. ابراهیم، شیعه ی نوحه، چون در همون راهی قدم می زنه که نوح در اون قدم زده. در راه هر کسی که قدم بزنیم، شیعه ی همون کس هستیم!
شیعه ی جعفری کسیه که راهش، راه امام صادق باشه. کسی که پا جای پای او امام بذاره.
