یه روز توی یکی از بوستان های زیبای شهر قشم زیر سایه ی یه درخت نخل نشسته بودم، یه پسر بچه رو دیدم که داشت گریه می کرد. باباش هم نمی تونست ساکتش کنه. نزدیک رفتم و پرسیدم چی شده؟
بابای بچه گفت: ما یه ساعت دیگه پرواز داریم ولی بچه مون داره گریه می کنه که تو رو خدا یه بار دیگه بریم جنگلای حرّا.
جاتون خالی، توفیق دست داد تا برای بابای بچه پیش بچه ضمانت کنم که زمستون امسال، یه بار دیگه بابا، بچه و مامانشُ بیاره قشم.
ولی خودمونیم ها! بیچاره اون بابایی که قولشُ باید غریبه ها پیش بچه ش ضمانت کنن!
ماشالا هزار ماشالا، لیگ برتر فوتبال پر بازده مون هم شروع شده. این روزا، روزای بلند پروازیه. همه دارن قول قهرمانی می دن. مورد داشتیم قول چهار تا جام داده. لیگ برتر و جام حذفی و آسیا و جام باشگاه های جهان. این خط، اینم نشون. همین آقا رو دو هفته ی دیگه براش حیا کن، رها کن می خونن. نکن عزیز من. بلند پروازی الکی نکن. شما همین که تیم ُ توی لیگ برتر نگه داری و اسباب سقوطش نشی ما راضی هستیم ازت.
بچه که بودم، وقتی دسته گل به آب می دادم، بابام بهم می گفت:
صد بار بدی کردی و دیدی ثمرش را / خوبی چه بدی داشت که یک بار نکردی.
حالا حکایت ماست.
روزی صد بار، روی قول صد تا کس و ناکس حساب می کنیم. روی صد بار به حرف این و اون دل خوش می شیم.
ولی زورمون میاد یه بار، به بار برای همیشه، به قول و حرف و وعده های خدا ایمان بیاریم.
زورمون میاد روی قول و قرار خدا حساب ویژه باز کنیم.
کسی می دونه چرا؟!
درسته که اسم قول و قرارهای محکم شده قول مردونه. ولی این معنیش این نیست که به قول و قرار زنونه و دخترونه اعتباری نیست.
اعتبار و ارزش قول و قرار، ربطی به جنسیت و مؤنث و مذکر نداره.
قول و قرار، مستقیماً با انسانیت ماها سر و کار داره.
هر کسی که انسان تر باشه، قول و قرارش هم سفت تر و محکم تره. ولی کسی که از انسانیت بوی چندانی نبرده، روی قول و قرار و عهد و پیمانش هم نمی شه حساب چندانی باز کرد.
همچین کسی، حرفاش حرف نیست.
شمایی که شب خواستگاری جو گیر شده بودی و هزار تا قول نشدنی دادنی که الآن از عهده هیچ کدومش بر نمیای.
همه اون قولای نشدنی، پیش کشت.
ولی یادت باشه قول دادی به دختر مردم که الآن زن شما شده، از گل نازک تر نگی.
این یکی رو دیگه اگه زیرش بزنی، خِعععععلی نامردی!
شمایی که برای اینکه بچه رو از سر خودت باز کنی الکی بهش وعده سر خرمن می دی!
وقتی قول می دی پای قولت باش.
جمعه هفته قبل بهش گفتی هفته بعد می بریش شهر بازی. خب الآن که جمعه هفته بعده ببرش.
موقعی هم که داری وعده سر خرمن می دی، فکر نکن طرفت بچه ست، نمی فهمه، یادش میره.
درسته که بچه ست. ولی بچه آدمیزاده. می فهمه،خوب هم می فهمه. از همین الآن یاد می گیره که می شه قول و قرار گذاشت و بعد زیرش زد.
همین بچه نیم وجبی اگه پس فردا شارلاتان و کلاهبردار نشه، مایه تعجبه.
خوش قولی و عمل به قول و قرار، خودش یه جور سرمایه ست.
کم پیش میاد مردم به روی حرف و وعده کسی که توی قول و قرارش بد سابقه ست، حساب باز کنن.
ولی آدم خوش قول و قرار، قابل اطمینانه و همین اطمینانی که مردم بهش دارن کارش رو راه میندازه.
مردم با آدم خوش قول راحت تر معامله می کنن.
حرفش رو زودت ر باور می کنن. بهش ساده تر نسیه می دن. ازش کمتر وثیقه و ضامن واینجور چیزا می خوان.
همیشه هم دوست دارن باهاش شراکت داشته باشن.
آدم بد قول همچین سرمایه ای نداره.
من و شما که اون زمانا نبودیم.
ولی ظاهراً در عصر جاهلیت، یه پیر زنی بوده که سرگرمی خاصی نداشته.
ایشون محض بیکار نبودن، از صبح تا شب مشغول نخ ریسی می شده.
ولی سر شب، برای اینکه فردا هم بیکار نباشه، دوباره همه ی رشته ها رو پنبه می کرده.
خدا توی سوره ی نحل به من و شما میگه:
عین اون پیرزنه نباشید!
یعنی وقتی با من قول و قرار اکید و محکم می ذارید و پاش قسم می خورید، محکم هم پاش بمونید و بعد یه مدت زیر همه چی نزنید!
بین «زبان داشتن» و «زمان داشتن» یه رابطه ی خیلی جدی وجود داره.
هر موجودی که «زبان» نداشته باشه، درکی هم از «زمان» نداره.
فقط با زبانه که یه موجود می تونه بین گذشته و حال و آینده تفاوت قائل بشه.
از بین موجوداتی هم که روی این کره ی خاکی و آبی نفس می کشن، فقط ما آدما هستیم که زبان داریم.
پس فقط مائیم که می تونیم با زمان و با گذشته و آینده ارتباط برقرار کنیم.
رابطه ی ما با گذشته، می شه خاطرات و تاریخ.
ولی رابطه ی ما با آینده می شه پیش بینی و تصمیم گیری و صد البته قول و قرار .
قول یعنی حرف و سخن.
حرف و سخن هم مال موجودیه که زبان داشته باشه.
پس از بین همه ی موجودات این کره ی خاکی و آبی، فقط مائیم که می تونیم به خودمون و بقیه قول بدیم.
چرا؟
چون فقط مائیم که زمان داریم،
و فقط مائیم که زبان داریم!
اگه خدا این قوه ی نطقُ به ما نداده بود، چی می شد؟!
شاید بگید اون وقت دیگه نمی تونستیم با بقیه ارتباط برقرار کنیم.
ولی واقعیت اینه که بدون قوه ی نطق، ما حتی نمی تونستیم با خودمون هم ارتباط برقرار کنیم.
ما،همونجوری که با بقیه حرف می زنیم، با خودمون هم حرف می زنیم.
همونجوری هم که با بقیه قول و قرار می ذاریم، با شخص شخیص خودمون یه قول و قرارهایی منعقد می کنیم.
اما!
اما بعضیا همونجوری که پای حرف و قول و قرارشون با مردم نمی مونن، پای حرف و قول و قراری که با خودشون گذاشتن هم نمی مونن.
آدم بدقول، هم با بقیه بدقوله، هم با خودش!
یعنی تعبیرایی که توی احادیث راجع به آدم بد عهد و بد قول به کار رفته، مو به تن آدم سیخ می کنه.
ما ها، شاید بدقولیامونُ خیلی جدی نگیریم، اما ظاهراً خدا، قضیه رو خیلی جدی می گیره. چند لحظه به مضمون این احادیثی که می خونم دقت کنید:
آنکس که وفای به عهد و پیمان نکند، دین ندارد.
به خدا و روز قیامت ایمان نیاورده کسی که به عهد خود وفا نمی کند.
آنکس که عهد و پیمان را رعایت نکند، به خداوند یقین نیاورده است.
حدیث اول از پیامبرمون بود، دو تا حدیث بعدی از امام اولمون
خدا، مث ما نیست که حرفش یه چیز باشه و عملش یه چیز.
حرف خدا عین عملشه و عملش، عین حرفش.
لعنت خدا هم لعنت زبونی نیست، وقتی خدا کسی رو لعنت کنه، یعنی اونُ از رحمت خودش دور کرده.
همه ی اینا رو گفتم که بگم خدا توی قرآن، فرموده اونایی که پای قولشون نمی مونن، لعنت شده ی منن.
اونجوری که آیه های قران می گن یکی از نتایج و عواقب بدعهدی و بدقولی، سنگ شدن دله.
خدا راجع به بنی اسرائیل فرموده: اینا چون پای قول و قرارشون نمی موندن، دلاشون ُ عین سنگ کردم. از سنگ هم سخت تر و سنگ تر!
دل سنگ شده،نه به رحم میاد، نه می لرزه، نه اهل فکر و تدبر می شه، نه سواد و دانش و حکمت واردش می شه.
دل سنگ شده، نور گیر نداره!
تاریک تاریک تاریک!
