اصلا هر چیزی که کرامت پیدا کرد، احترامش واجبه …
خدا چون کریمه باید روزی سی و چاهار بار براش به سجده افتاد.
قرآن چون کریمه ، بی وضو نمیشه بهش دست گذاشت ، احترام قاری و حافظش هم واجبه.
ماه رمضون چون ماه کرامته باید حرمتش رو حفظ کرد.
پیامبر چون کریمه و اکرم ، اسمش که میاد نمی شه ساکت بود، باید لب باز کرد و درود فرستاد به خودش و اهل بیت اهل کرامتش …
انسان هم چون خدا بهش کرامت داده، خون و مال و ناموس و آبروش محترمن ..
مؤمن اگه باشه که دیگه نگو!
احترامش از کعبه هم بالاتره …
وقتی اصالت با روح انسانی باشه.
وقتی روح انسانی نه زن باشه ، نه مرد؛
دیگه زن بودن و مرد بودن مایه برتری نمی شه؛
زن و مرد هر دو انسانن و هیچ کدومشون هم از اون یکی انسان تر نیست؛
وقتی زن و مرد به یه اندازه از انسانیت بهره برده باشن؛
اونوقت طبیعیه که هر دو تا جنس از حقوق مساوی برخوردار باشن؛
موافقی که؟
در جایی دیگه اومده که امام رضا (علیه السلام) می فرمودند : لباس مظهر خارجی انسان است. پس نمی توان نسبت به آن بی توجه بود. حرمت مومن ایجاب می کند که انسان درملاقات با او، شئون خود و وی را رعایت کند، و مقید باشد که پاکیزه وخوش لباس باشد.
خدا از بین مخلوقات خودش، به انسان کرامتی ویژه بخشیده. این کرامت ویژه استعدادهای ویژه و ماموریت های ویژه ی انسان در بین همه ی آفریده های خداست.
فرشته ها، از ماموریت ویژه ی انسان با خبر بودن. می دونستن که انسان قراره خلیفه ی خدا روی زمین باشه. اما از استعدادها و قابلیت های ویژه ی انسان خبر نداشتن. برای همین هم بود که صدای اعتراض شون بلند شد.
خدا در جواب اعتراض فرشته ها فرمود:
«من چیزی می دانم، که شما نمی دانید.»
یکی از اسم های خدا اسم نیکوی خَلّاقه. خلاق، یعنی بسیار آفریننده. هستی، با همه ی وسعت و گوناگونی که داره، مخلوق خداست.
اما کامل ترین، نیکوترین، و بهترین آفریده ی خداوند خلاق، انسانه. همه ی مخلوقات، از سفره ی کرامت خدای کریم لقمه ی وجود بر می دارن. ولی هیچ موجودی در روی نردبان کرامت، به پایه ی انسان نمی رسه.
هدایت، از اون کالاهائیه که انحصاراً دست خداست.
نمایندگی های توزیعش هم قرآن و انبیا و ائمه و اونایی هستن.
البته جاهایی دیگه هم ظاهراً بساط هدایت فروشی به راهه. ولی اونا جنسشون جنس اصل نیست. یا به کل تقلبیه. یا قاطی داره. عین این چایی هایی که یه مقدارش چایی درجه یکه و بقیه ش معلوم نیست چیه....
خلاصه که غیر خدا و قرآن و انبیا و ائمه ش، کسی راهُ بلد نیست.
الکی دلمون ُ به در خونه ی این و اون خوش نکنیم.
بین همه مخلوقات خدا ، فقط انسانه که لباس داره . تا حالا به این فکر کردی که چرا ؟
شاید به این دلیل که پوست ما نازک تره و زودتر سرما می خوریم و گرما زده می شیم ؟
ولی آیا لباس پوشیدن ما فقط به این دلیله ؟ اگه اینجوریه که توی هوای معتدل بهاری دیگه نباید احتیاجی به لباس باشه.
بهار ، وقتی نه سرمایی هست ، نه گرمایی ، باز هم لباس می پوشیم . پس لباس پوشیدن ما فایده های دیگه ای هم داره . به نظرت چه فایده هایی ؟
فایده ی اول لباس، محافظت از گرما و سرماست.
فایده دوم هر لباسی ، زیبائیه . پوشیدن زشت ترین لباس ها هم از نپوشیدن اون ها بهتر و زیباتره.
اتفاقاً خدا هم توی قرآن، روی همین خاصیت دوم لباس دست گذاشته و گفته لباس، عیب پوش شما آدماست و باعث زیبائیتون می شه...
ولی فاید دیگه ای هم برای لباس هست ، فایده ای به اسم شرم . آدم بدون لباس، احساس خجالت می کنه . مرد و زنش فرقی نمیکنه ، فطرت هر آدمی ، محتاج پوشش و حجابه.
همه مون از یه آب و گلیم . همه مون بچه های حضرت آدمیم . آدمی که پیامبر خدا بود .
پس یه جورایی همه مون پیغمبر زاده ایم . پیغمبر زاده ها حرمت دارن . نباید خوارشون کرد .
اگه کمک خواستن نباید دریغ کرد . اگه احتیاجی داشتن باید بر طرف کرد و یارشون بود .
پیغمبر زاده ها احترام دارن ولی ما پیامبرزاده هم که نباشیم آفریده خداییم .
خدا از روح خودش در همه ما دمیده ، پس حق نداریم خودمون و بقیه رو دست کم بگیریم . حق نداریم کسی رو بی احترام کنیم .
بی حرمتی به آفریده های خدا ، بی حرمتی به خداست . ما حتی حق نداریم به یه درخت بی حرمتی کنیم ، چه برسه به یه انسان ، انسانی که جانشین خدا روی زمینه .
فکر نکنی مردی و مردونگی به ریش درویشی و سیبیل استالینیه.
مردی به بازوی کلفت و خال کوبی درشت و صدای خش دار و اینجور چیزا هم نیست. خیلی ها بودن که مچ همه رو خوابوندن، ولی یه خواهش کوچیک مچشون رو خوابونده. تو اسم این خیلی ها رو می ذاری مرد؟
مردی و مردونگی، به حاجی بازاری بودن هم نیست. بودن کسایی که مسجد و مدرسه ساختن، ولی خودشون رو نتونستن بسازن.
اینا رو گفتم که بگم مرد واقعی کم پیدا می شه.
مرد واقعی کم پیدا می شه.
برای همین هم بود که دیوجانوس وسط روز روشن چراغ دست گرفته بود و میون شهر دنبال مرد می گشت.
دو هزار سال بعد از دیوجانوس هم مرد کم پیدا می شد. واسه همینم مولانا، خسته از دیو و دد هایی که فقط ظاهر مردونه داشتن، گفت:
زین همرهان سست عناصر دلم گرفت / شیر خدا و رستم دستانم آرزوست.
بین «زبان داشتن» و «زمان داشتن» یه رابطه ی خیلی جدی وجود داره.
هر موجودی که «زبان» نداشته باشه، درکی هم از «زمان» نداره.
فقط با زبانه که یه موجود می تونه بین گذشته و حال و آینده تفاوت قائل بشه.
از بین موجوداتی هم که روی این کره ی خاکی و آبی نفس می کشن، فقط ما آدما هستیم که زبان داریم.
پس فقط مائیم که می تونیم با زمان و با گذشته و آینده ارتباط برقرار کنیم.
رابطه ی ما با گذشته، می شه خاطرات و تاریخ.
ولی رابطه ی ما با آینده می شه پیش بینی و تصمیم گیری و صد البته قول و قرار .
قول یعنی حرف و سخن.
حرف و سخن هم مال موجودیه که زبان داشته باشه.
پس از بین همه ی موجودات این کره ی خاکی و آبی، فقط مائیم که می تونیم به خودمون و بقیه قول بدیم.
چرا؟
چون فقط مائیم که زمان داریم،
و فقط مائیم که زبان داریم!
اگه خدا این قوه ی نطقُ به ما نداده بود، چی می شد؟!
شاید بگید اون وقت دیگه نمی تونستیم با بقیه ارتباط برقرار کنیم.
ولی واقعیت اینه که بدون قوه ی نطق، ما حتی نمی تونستیم با خودمون هم ارتباط برقرار کنیم.
ما،همونجوری که با بقیه حرف می زنیم، با خودمون هم حرف می زنیم.
همونجوری هم که با بقیه قول و قرار می ذاریم، با شخص شخیص خودمون یه قول و قرارهایی منعقد می کنیم.
اما!
اما بعضیا همونجوری که پای حرف و قول و قرارشون با مردم نمی مونن، پای حرف و قول و قراری که با خودشون گذاشتن هم نمی مونن.
آدم بدقول، هم با بقیه بدقوله، هم با خودش!
