اشک فقط وسیله ای برای تخلیه احساس و خالی شدن نیست .
اشکی واقعا اشکه که صاحب خودش رو آگاه تر و عاشق تر و با ایمان تر کنه. ساده تر بگم : اشک برای پایین گذاشتن بار احساس مسئولیت نیست . آماده شدن برای برداشتن یه بار سنگین تره .
دکتر علی شریعتی می گه :
گریه‌ای که تعهد و آگاهی و شناخت محبوب یا فهمیدن و حس کردن ایمان را به همراه نداشته باشد ، کاری است که فقط به درد شستشوی چشم از گرد و غبار خیابان می‌آید.
فرمود: زمین و آسمون من ، وسعت من رو ندارن و قلب بنده مومن من ، وسعت من رو داره.
این یعنی : وسعت یه دل پر از ایمان ، از همه آسمون ها و زمین ها بیشتره و همین وسعت ، قلب رو حرم خدا کرده.
طبیعیه که نامحرم رو نباید به حرم راه داد.
آخه حرم ، حرمت داره. خیلی زیاد! حریم دار و حرمت دارش که هستی؟!
یکی از اون چیزایی که آتیش کینه و حسادت، خیلی سریع به جونش می افته و خاکسترش می کنه، ایمان و اعمال آدمه.
بودن آدمای خوش سابقه ای که به خاطر حسادت و کینه درونیشون، پا بخت خودشون زدن و بعد از سال های سال مسلمونی کردن، بی ایمان از دنیا رفتن.
اون آدما اگه چند ساعت با خودشون می نشستن و فکر می کردن، با یه دو دو تا چارتای ساده به این نتیجه می رسیدن که دارن به دنیا و آخرت خودشون بازی می کنن.
ولی آدم کینه ای، اونقدر داره گر می گیره که از همین دو دو تا چارتای ساده هم عاجزه...
آدم کینه ای آدم بی منطقیه....
احادیث می گن زرنگ واقعی کسیه که توی این دنیا، مومنانه زندگی کنه.
زرنگ کسیه که با همین سرمایه محدود دنیایی، جوری داد و ستد کنه که دست آخر بتونه بهشت بی نهایت رو بخره.
زرنگ کسیه که بازی زندگی رو برنده بشه . قرآن هم می گه : برنده، کسیه که اهل ایمان باشه.
بعضی از اونایی که خیلی ادعای زرنگیشون می شه، فکر می کنن راه و چاه اینجور زرنگ بازی ها رو فقط خودشون بلد هستن.
فکر می کنن عقل و هوش بقیه، به همچین دوز و کلک هایی قد نمی ده.
برای همینم هست که اینقدر از خودشون و زرنگ بازی هاشون خوششون میاد. آخه فکر می کنن خیلی نابغه و اینشتین هستن. در حالی که اینطوری نیست.
خیلی از اون دوز و کلک ها رو خیلی های دیگه هم بلدن. ولی یه نیروی بازدارنده توی وجودشون هست که اجازه نمی ده دور اینجور کارا برن....
قرآن، از آدمایی حرف می زنه که ایمان آوردن و بعد از ایمان آوردنشون استقامت کردن.
آدمایی که ایمان آوردن و بعد از ایمان آوردنشون مقابل سختی ها، مقابل تهدید ها، مقابل دشمنی ها، جا نزدن...
قرآن میگه:
فرشته ها، به قلب همچین آدمایی نازل می شن و بهشون می گن:
نترسید! غصه هم نخورید! ماها براتون بشارت بهشت رو آوردیم! همون بهشتی که قبلاً وعده اش رو شنیده بودید.
اون هایی که فرشته ها، این حرف ها رو بهشون می زنن، حتماً پیامبر نیستن. خود من و شما هم می تونیم مخاطب این فرشته ها باشیم. شاید صداشونُ نشنویم، ولی مطمئناً حرفشون روی دلمون تأثیر می ذاره. شرطش استقامت داشتن و اهل جدیت بودنه.
خدا هزار و یه اسم داره و دو تا از اسم های زیبای خدا، فاتح و فارجه. فاتح و فارج، یعنی گشاینده و گشایش دهنده. در این عالم، هیچ قفل و راه و گره و سد و تنگنایی گشوده نمی شه، مگر از راه تجلی همین دو اسم زیبا.
چیزهایی در این عالم وجود دارن که مظهر همین دو اسم می شن تا مقدمه ی برای اتفاق زیبای گشایش باشن. مثل کلید که اسباب گشایش قفل های بسته است.
مثل دست، که گــاهی درهــای بسته رو باز می کنه، گاهی گره های بسته رو، گاهی راه های بسته رو! مثل زبان که خودش و واژه هاش، باعث و بانی گره گشــایی می شن. مثل عقل، که بزرگ ترین نعمت راه گشای بشر بوده و هست. و مثل قائم آل محمد که فرج او، گشایش قفل بسته و گره کور تاریخه.
ایمان داشته باشیم که کوچه های آسمان هم بسته و بن بست نیستن. به شرط اون که از کلید طلایی دعا و نیایش استفاده کنیم.
خودرأیی، یه معنیش اینه که آدم از هیچ کسی حساب نبره، حتی از خدا.
یکی از دلایلی که آدمای با ایمان کمتر دچار خودرأیی می شن، همین حساب بردنشون از خداست.
آدم با ایمان، اگه ایمانش از نوع بازار مشترک و تقلبی و غیر فابریک نباشه، حرف، حرف خودش نیست. حرفش، حرف خداست.
برای همینم هست که به دستور همون خدا، اهل مشورت گرفتن و احترام گذاشتن به فکر و حرف و نظر بقیه است....
امام صادق فرمود : وقتی به خاطر ایمان کسی باهاش ازدواج کنی ، خدا مال و جمال هم روزیت می کنه ...
صد که بیاد ، نود هم میاد ...
ولی بعضی ها، مهم ترین و اصلی ترین و شایدم تنها ملاکشون برای انتخاب همسر، یا تیپ و قیافه ست، یا پول و پله و پرستیژ.
نمی گم این چیزا مهم نیست.
اتفاقاً مهمه. خیلی هم مهمه. ولی برای ازدواج ملاک های مهم تری هم وجود داره.
رد اونایی رو که ملاک اولیه و اصلی ازدواجشون، ثروت و قیافه ست، باید چند ماه بعد، توی راهرو های دادگاه خانواده بگیری....
ریشه خیلی از ترس ها و دلهره ها و استرس ها، اعتماد نداشتن به خداست.
خیلی ها با کمترین مشکلی دست و دلشون می لرزه ، چون فکر می کنن خدا یا نمی خواد کمکشون کنه،یا نمی تونه کمکشون کنه، یا اصلاً حواسش به اونا نیست که حال و روزشون رو ببینه و بخواد کمکشون کنه...
بعضی های دیگه هم می ترسن، چون اصلاً یادشون نیست که خدایی هم هست که می شه ازش کمک گرفت .
ایمان، از نوع قوی و خوب و آک بند و خالصش، اولین کاری که با دل آدم می کنه اینه که همه منافذش رو عایق کاری می کنه تا هیچ ترس موهومی نتونه واردش بشه...
آدمای با ایمان،دلشون قرصه... خیلی قرص و محکم.
