توی روان شناسی بحثی داریم به اسم " کوچک های بزرگ " ؛ یعنی ای بسا انسان مسئله ای رو کوچیک به حساب بیاره ، در حالی که اون مسئله از نظر معنا و واقعیت ، بسیار بزرگ باشه. محیط خونه هم کوچیک های بزرگی داره که یکی از اونها تهیه ی هدیه است.
پیامبر فرمود: کسی که برای اهل خانوادش هدیه ای بخره مث اینه که اون رو در راه خدا صدقه داده باشه.
امام باقر هم فرموده: « برای یک دیگر هدیه ببرید ، که هدیه ، کینه ها رو از دل بیرون می بره و انتقام و دشمنی ها رو برطرف می کنه »
یکی از مهم ترین فایده های سربازی اینه که آدم باهاش قدر عافیتُ می فهمه.
این عافیت که می گم خیلی چیزا رو شامل می شه:
از بالش پر و لباس راحتی مامان دوز، بگیر و بیا، تا برسی به دستپخت مادر و دست محبت پدر. اونم کدوم پدر؟
همون پدری که برات کولرُ خاموش می کرد تا سرما نخوری.
سربازی که می ری تازه می فهمی خواهر و برادرهایی که باهاشون دعوات می شد چقدر خوب بودن و تو خبر نداشتی.
تازه می فهمی لباس شویی خونه تون چقدر نجیب بود و تو بی خبر بودی.
تازه می فهمی یه عمر داشتی برنج و چایی و نون و مربا و کره ی اعیانی می خوردی و باز نق می زدی.
تازه می فهمی آش، فقط آش کشک خاله!
توی سربازی آدم دلش برای خونه ی خاله که سهله، یه وقتایی برای خونه ی عمه هم تنگ می شه!
خدا وقتی می خواد روی بهشت خودش اسم بذاره می گه : «دار السلام»
دار که یعنی خونه، سلام هم که یعنی سلام...
خونه رو که همه مون یا داریم ، یا رهن و اجاره کردیم...
سلام هم که کاری نداره...
یه زبون می خواد و نیم کالری انرژی واسه چرخوندش...
خب بیاین از همین حالا افتتاح کنیم این خونه های سلام رو...
خدا، گفته وقتی با شریک مغازه ت، نمی سازی، خب راهتونُ از هم سوا کنید.
وقتی از کوچه و محله ای که توش زندگی می کنی، خوشت نمیاد، خب زمین خدا که قحط نیست. برو یه کوچه و محله ی دیگه.
گفته وقتی شغلی رو دوست نداری ، نه واجبه نه مستحب که توی همون شغل بمونی، اووه! این همه راه هست برای پیدا کردن یه لقمه ی نون حلال!
ولی صحبت خانواده و شریک زندگی پیش میاد، خدا انگار خودش هم می خواد پا در میونی کنه برای اینکه رشته ی محبت پاره نشه.
حتی برای بعد از طلاق و جدایی هم، خدا احکام و ضوابطی گذاشته که بلکه دوباره بشه این رشته ی پاره شده رو به هم وصل کرد.
خدا، هر چقدر که زیر یه سقف بودنُ خوش داره، از جدایی و تنهایی آدما، بدش میاد.
واژه ها، الکی و بی حکمت با همدیگه هم خانواده نمی شن.
اینکه جمعه و جمع هم، با هم ، هم ریشه و هم خانواده هستن، حتماً یه حکمتی داره.
خدا جمعه رو خلق کرده واسه اینکه توش، جمع مون جمع باشه و دور هم باشیم.
برای نشستن یه نوه روی زانوی پدر بزرگش و برای دید و بازدید باجناق ها و جاری ها، چه روزی بهتر از جمعه؟!
بیاین به این سوال فکر کنیم که من و شما باید مراقب کیا باشیم؟
اجازه بدید قبل از هر چیزی این سؤال رو از خود خدا بپرسیم و سراغ جواب رو از آیه های قرآن بگیریم.
جای اونایی که رفیق این آیه ها نیستن خالی ، ولی آیه ای هست که می گه:
یا ایها الذین آمنوا !
تا اینجاش که مشخصه...
از هر کی معنیش رو بپرسی می گه: ای کسانی که ایمان آورده اید.
مهم معنی قسمت دومشه که فرموده: «عَلَیکُم اَنفُسُکُم»
این قسمت دوم ، دو تا کلمه ساده بیشتر نیست...
معنی رسمی و ادبی و خشک و خالیش هم می شه: «بر شما باد، خودتان را...»
یعنی چی؟
یعنی اول از همه به فکر مراقبت از خودتون باشید.
بازم ساده تر بگم؟
ساده ترش می شه اینکه هر کسی اول از همه مراقب گلیم خودش باشه و اون رو از آب بیرون بکشه ....
پس اول، خودمون!
اول از همه باید مراقب خودمون باشیم.
عاقلانه هم هست.
چون توی این وضعیت در هم بر هم دنیا، مهم نجات پیدا کردنه.
کسی هم که نتونه خودش رو نجات بده، چه جوری می خواد نجات غریق بقیه بشه...
اتفاقاً توی کلاس های هلال احمر و امداد و نجات هم به امداد گر ها همینُ یاد می دن. بهشون می گن: اولین وظیفه ی هر امدادگری اینه که خودش دچار سانحه نشه.
پس اول خودمون و بعد بقیه.
حالا این بقیه هم حساب و کتاب داره.
حساب و کتابش رو هم کتاب خدا مشخص کرده.
اونجایی که فرموده: «اَنفُسَکُم و اَهلیکُم»
بازم یه عبارت دو کلمه ای که معنیش می شه: «خودتون و اهلتون»
این اهلتون، یعنی خونواده تون . یعنی هر کسی قبل از بقیه باید مراقب اهل خونواده و نزدیکان خودش باشه...
پدر مراقب پسر و پسر مراقب داداش کوچیک تر ...
خواهر مراقب خواهر و مادر مراقب هر دوشون.
سؤال!
وقتی خوبِ خوب مراقب خودمون و خونواده مون بودیم، نوبت مراقبت از کی می رسه؟
جواب!
هر کی نزدیک تر، با استحقاق تر...
اول دوست درجه یک، بعد دوست درجه دو، بعد دوست ِ دوست، بعد هم دوستِ دوستِ دوست.
اول همسایه دیوار به دیوار، بعد همسایه همسایه، بعد هم همسایه سر کوچه...
اول فامیل نزدیک، بعد فامیل میونه، بعد آشنای دور ...
این وسط مهم اینه که بدونیم سلسله و زنجیر این مراقبت ها هیچ وقت تموم نمی شه، اما با این وجود وظیفه ما نسبت به خودمون و آدم های نزدیکمون سنگین تر از مسئولیت ما نسبت به آدمای دور تره...
همسر آدم ، آتاری و کامپیوتر و گوشی موبایل نیست.
گوشی و آتاری و کامپوتر رو اول با اشتیاق می خری...
بعد کم کم بهش عادت می کنی و اشتیاقت رو از دست می دی...
دست آخر هم یه روزی میاد که دلت رو میزنه و میری دنبال یه مدل جدید تر.
ولی همسر آدم مث این چیزا نیست. پس مث چیه؟
مث... مث... خودمونیم ها! همسر آدم مث چی می مونه؟
حالا که در مثل مناقشه نیست، اجازه بدید بگیم همسر آدم، بیشتر شبیه تیم مورد علاقه آدمه.
تیمی که ببره یا ببازه، باید عاشقش باشی!
آدما گوشی و کامیپوتر و آتاریشون رو هر چند سال یه بار عوض می کنن، ولی کم پیش میاد که کسی تیم مورد علاقه اش رو عوض کنه...
من تعجب می کنم...
تعجب می کنم از دست آدمایی که توی این وضعیت بی بنزینیب و اون وضعیت ترافیک و آلودگی هوا، باز زورشون میاد از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنن...
چرا؟
چون به عقیده خودشون وقتی آدم خودش ماشین داره، واسه چی بره توی صف اتوبوس و مترو؟!
ولی همین افراد، با اینکه خدا یه زن یا شوهر خوب و نجیب قسمتشون کرده، باز جای دیگه ای دنبال خوشی می گردن. اصلاً هم یاد یکی از بزرگ ترین دارایی هاشون که همون همسر خوب باشه، نیستن!
خب عزیز من!
همون صفا سیتی و دربند و درکه رو به جای اینکه با رفقا بری، با همسرت برو. مگه چی می شه؟!
« به! چاکریم آق پرویز. مخلص داش هومن هم هستیم. نوکرتم کریم آقا. حاجی قربونت برم. عاشقتم بهروز جون. حاج آقا عرض ارادت... »
صب تا شب به صد نفر، صد تا از این دیالوگ ها رو می گه ها. ولی زورش میاد واسه یه بار هم که شده به زنش بگه دوسِت دارم.
بعد اون وقت، اون صد نفر ، اون صد تا دیالوگ رو از این گوش می شنون و از اون گوش فراموش می کنن، ولی رسول خدا فرموده: زن، اون یه دوسِت دارمی رو که همسرش بهش بگه هیچ وقت فراموش نمی کنه.
یادمون باشه این بندا و تبصره های قانون مدنی و قانون خانواده نیست که روابط خانوادگی رو شکل می ده.
این عادات و آداب و رسوم و عرف جامعه نیست که پایه ی روابط خانوادگی رو محکم می کنه.
این قول و قرارها و تضمینای شب خواستگاری و بله برون و عقد و عروسی نیست که روابط خانوادگی روی اونا بنا می شه.
اگه روابط خانوادگی قرار بود روی همچین چیزایی بنا بشه، دیگه هیچ خانواده ای نباید به آخر خط اختلاف و جدایی و درگیری و طلاق می رسید.
اون چیزی که روابط خانوادگی توی زمینش پی ریزی می شه، عشق و محبت و ایثار و اخلاق و فداکاری و گذشته.
یه کدوم از اینا اگه کمیتش لنگ بزنه، با هیچ قانون و عرف و قول و قرار و تضمینی نمی شه جلوی شکستن ستون فقرات خانواده رو گرفت.
اینکه خیلی از عقد و عروسی ها، سر سال به طلاق و طلاق کشی ختم می شه، یه دلیلش همین انعطاف ناپذیری دو طرفه.
یعنی دو طرف، یا نمی خوان، یا اصلاًَ بلد نیستن که از خودشون انعطاف نشون بدن.
سر سختی دو طرفی،
مثل کشیدن یه نخ نازک از دو طرفه. نخی که از دو طرف کشیده بشه، خیلی زود پاره می کشه.
