اول خودمون، بعد بقیه!
بیاین به این سوال فکر کنیم که من و شما باید مراقب کیا باشیم؟
اجازه بدید قبل از هر چیزی این سؤال رو از خود خدا بپرسیم و سراغ جواب رو از آیه های قرآن بگیریم.
جای اونایی که رفیق این آیه ها نیستن خالی ، ولی آیه ای هست که می گه:
یا ایها الذین آمنوا !
تا اینجاش که مشخصه...
از هر کی معنیش رو بپرسی می گه: ای کسانی که ایمان آورده اید.
مهم معنی قسمت دومشه که فرموده: «عَلَیکُم اَنفُسُکُم»
این قسمت دوم ، دو تا کلمه ساده بیشتر نیست...
معنی رسمی و ادبی و خشک و خالیش هم می شه: «بر شما باد، خودتان را...»
یعنی چی؟
یعنی اول از همه به فکر مراقبت از خودتون باشید.
بازم ساده تر بگم؟
ساده ترش می شه اینکه هر کسی اول از همه مراقب گلیم خودش باشه و اون رو از آب بیرون بکشه ....
پس اول، خودمون!
اول از همه باید مراقب خودمون باشیم.
عاقلانه هم هست.
چون توی این وضعیت در هم بر هم دنیا، مهم نجات پیدا کردنه.
کسی هم که نتونه خودش رو نجات بده، چه جوری می خواد نجات غریق بقیه بشه...
اتفاقاً توی کلاس های هلال احمر و امداد و نجات هم به امداد گر ها همینُ یاد می دن. بهشون می گن: اولین وظیفه ی هر امدادگری اینه که خودش دچار سانحه نشه.
پس اول خودمون و بعد بقیه.
حالا این بقیه هم حساب و کتاب داره.
حساب و کتابش رو هم کتاب خدا مشخص کرده.
اونجایی که فرموده: «اَنفُسَکُم و اَهلیکُم»
بازم یه عبارت دو کلمه ای که معنیش می شه: «خودتون و اهلتون»
این اهلتون، یعنی خونواده تون . یعنی هر کسی قبل از بقیه باید مراقب اهل خونواده و نزدیکان خودش باشه...
پدر مراقب پسر و پسر مراقب داداش کوچیک تر ...
خواهر مراقب خواهر و مادر مراقب هر دوشون.
سؤال!
وقتی خوبِ خوب مراقب خودمون و خونواده مون بودیم، نوبت مراقبت از کی می رسه؟
جواب!
هر کی نزدیک تر، با استحقاق تر...
اول دوست درجه یک، بعد دوست درجه دو، بعد دوست ِ دوست، بعد هم دوستِ دوستِ دوست.
اول همسایه دیوار به دیوار، بعد همسایه همسایه، بعد هم همسایه سر کوچه...
اول فامیل نزدیک، بعد فامیل میونه، بعد آشنای دور ...
این وسط مهم اینه که بدونیم سلسله و زنجیر این مراقبت ها هیچ وقت تموم نمی شه، اما با این وجود وظیفه ما نسبت به خودمون و آدم های نزدیکمون سنگین تر از مسئولیت ما نسبت به آدمای دور تره...
