نردبان سه پله ای

نردبون ترقی دنیا و آخرت یه نردبونه سه پله ایه .

برای هر روز  از روزای زندگیمون باید این سه پله رو بشناسیم و از اون ها بالا بریم

اسم پله اول ، مشارطه ست .  هر روز اول صبح که از خواب پا میشیم و نماز می خونیم ، سر سجاده با خودمون شرط می کنیم که فلان کار رو انجام بدیم و فلان اشتباه رو مرتکب نشیم .

بعد از مشارطه ، نوبت پله دومه ، پله ای که سخت ترین پله ست و اسمش هست : مراقبه.

 

مراقبه یعنی اینکه باید در طول روز مراقب باشیم که زیر قول و شرطمون نزنیم . اگر هم بی حواس شدیم و  اشتباهی کردیم ، فورا یادمون بیفته و جبران کنیم .

شب که میشه ، قبل از خواب نوبت پله سومه . پله ای که ما رو حسابدار خودمون می کنه .

روی پله محاسبه باید مث یه حسابدار دقیق و حساس ، مو رو از ماست بکشیم .

اگه حساب و کتاب هامون درست بود که خدا رو شکر ولی اگه شرکت وجودمون زیان ده شده بود، یه پله چاهارم هم هست به اسم معاقبه .

معاقبه یعنی خودمون واسه خودمون یه جریمه در نظر بگیریم . ان شاء الله که کار به اون جا نمی کشه.

خودت قاضی باش، خودت متهم

 توی این دنیا ، دنیایی که همش دو روزه و قراره بیاد و بره ، همه چی حساب و کتاب داره .

 دنیایی که قراره بیاد و بمونه و با موندنش به همه ما رنگ جاودانگی بزنه ، چطور می تونه بی حساب و کتاب باشه ؟

 خوش به حال اون هایی که سرشون به حسابه .

 امام صادق(ع) فرمود:بر هر مسلمونی که مقام ائمه رو شناخته لازمه که هر شب و هر روز قاضی اعمال خودش باشه.

 هر مومنی بایدخودش  به حساب کارهایی که انجام داده برسه .

 اگه کار خوبی انجام داده سعی کنه بیشتر انجام بده و اگه مرتکب بدی شده از خدا طلب آمرزش کنه .

 هر کی که اینجوری باشه، روز قیامت خوار و سرافکنده نیست

اول خودمون، بعد بقیه!

 بیاین به این سوال فکر کنیم که من و شما باید مراقب کیا باشیم؟

 اجازه بدید قبل از هر چیزی این سؤال رو از خود خدا بپرسیم و سراغ جواب رو  از آیه های قرآن بگیریم.

جای اونایی که رفیق این آیه ها نیستن خالی ، ولی آیه ای هست که می گه:

یا ایها الذین آمنوا !

تا اینجاش که مشخصه...

از هر کی معنیش رو بپرسی می گه: ای کسانی که ایمان آورده اید.

مهم معنی قسمت دومشه که فرموده: «عَلَیکُم اَنفُسُکُم»

این قسمت دوم ، دو تا کلمه ساده بیشتر نیست...

معنی رسمی و ادبی و خشک و خالیش هم می شه: «بر شما باد، خودتان را...»

یعنی چی؟

یعنی اول از همه به فکر مراقبت از خودتون  باشید.

بازم ساده تر بگم؟

ساده ترش می شه اینکه هر کسی اول از همه مراقب گلیم  خودش باشه و اون رو از آب بیرون بکشه ....

پس اول، خودمون!

اول از همه باید مراقب خودمون باشیم.

عاقلانه هم هست.

چون توی این وضعیت در هم بر هم دنیا، مهم نجات پیدا کردنه.

کسی هم که نتونه خودش رو نجات بده، چه جوری می خواد نجات غریق بقیه بشه...

اتفاقاً توی کلاس های هلال احمر و امداد و نجات هم به امداد گر ها همینُ یاد می دن. بهشون می گن: اولین وظیفه ی هر امدادگری اینه که خودش دچار سانحه نشه.

پس اول خودمون و بعد بقیه.

حالا این بقیه هم  حساب و کتاب داره.

حساب و کتابش رو هم کتاب خدا مشخص کرده.

اونجایی که فرموده: «اَنفُسَکُم و اَهلیکُم»

بازم یه عبارت دو کلمه ای  که معنیش می شه: «خودتون و اهلتون»

این اهلتون، یعنی خونواده تون . یعنی هر کسی قبل از بقیه باید مراقب اهل خونواده و نزدیکان خودش باشه...

پدر مراقب پسر و پسر مراقب داداش کوچیک تر ...

خواهر مراقب خواهر و مادر مراقب هر دوشون.

سؤال!

وقتی خوبِ خوب مراقب خودمون و خونواده مون بودیم، نوبت مراقبت از کی می رسه؟

جواب!

هر کی نزدیک تر، با استحقاق تر...

اول دوست درجه یک، بعد دوست درجه دو، بعد دوست ِ دوست، بعد هم  دوستِ دوستِ دوست.

اول همسایه دیوار به دیوار، بعد همسایه همسایه، بعد هم همسایه سر کوچه...

اول فامیل نزدیک، بعد فامیل میونه، بعد آشنای دور ...

 این وسط مهم اینه که  بدونیم سلسله و زنجیر این مراقبت ها هیچ وقت تموم نمی شه، اما با این وجود وظیفه ما نسبت به خودمون و آدم های نزدیکمون سنگین تر از مسئولیت ما نسبت به آدمای دور تره...