ناصر خسرو، شاعر آزاده و پارسی گوی دوست داشتنی مون میگه:
من آنم که در پای خوکان نریزم / مر این قیمتی دُرّ لفظ دَری را
ناصر خسرو نمی خواد تملق گوی کسی باشه، چون عزت نفس داره.
چون نمی خواد شخصیت و هنرشُ با چاپلوسی کردن از آدم های حقیر، حقیر کنه.
ناصر خسرو، از شاعرانی مثل عنصری انتقاد می کنه که چرا، به خاطر چند تا کیسه ی زر، طلای وجود و ذوق شونُ به پای آدم های حقیری مثل محمود غزنوی می ریزن.
همیشه ی تاریخ، آدم هایی مثل ناصر خسرو و عنصری، در مقابل هم هستن.
شما کدومشونُ می پسندید؟!
استاد زروئی نصرآباد، می گه:
شمام اگه خسته اید از تجارت
جمعه غروب، بیاین بریم زیارت.
ولی چه می شه کرد که بعضیا، زیارت هم که می رن، فکر تجارت و اینجور چیزان.
آدم چهار روز می ره زیارت که از این فکرا بیرون بیاد، ولی بعضیا، وسط صحن جامع رضوی هم با موبایلشون دارن معامله ی ملک و زمین می کنن.
خوبیت نداره. آدم وسط صحن جامع رضوی باید بهشتُ بخره.
همه اونایی که عادت دارن حول و حوش ساعت 5 بعد از ظهر گوششون رو بدن به رادیو جوان، این جمله حضرت آقای جوادی رو شنیدن...
ایشون می گه : «انسان مسافر است تا به دار القرار برسد»
دار القرار، همون جائیه که ما با خدای خودمون قرار ملاقات داریم
البته دارالقرار ها، آدم به آدم فرق می کنن...
دارالقرار بعضی ها، بهشته و دارالقرار بعضی های دیگه جهنم...
بعضی های دیگه هم هستن که نه مستحق بهشتن، نه مستوجب جهنم...
اینا، همونجور اون وسط سرگردون سرگدونن ....
نگاهشون به ملاقاتی های این سمت که می افته، دلشون غش می ره و نگاشون به ملاقاتی های اون سمت که می خوره، ته دلشون خالی می شه....
ناجور هم خالی می شه....
ظاهر دنیا، برق ماشینای گرون قیمتیه که توی خیابون از کنارمون رد می شن.
ارتفاع ساختمونائیه که تا سرمونُ کاملاُ بالا نگیریم، سیاهی طبقه ی آخرشُ نمی بینیم.
ظاهر دنیا، تعداد صفرهای جلوی موجودی حسابای بانیکه.
ولی همه ی این ظواهر یه باطنی هم داره. برای خیلی ها این باطن، به این زودی ها معلوم نمی شه. باید قیامت بیاد و پرده ها کنار بره تا چشم شون به اون باطن و حقیقت روشن بشه.
ولی بعضیای دیگه توی همین دنیا هم چشم باطن بین دارن. برای همینم هست که با نگاه از سر حسرت به برق ماشینای گرون قیمت نگاه نمی کنن.
ظاهر دنیا، همین زرق و برقیه که به چشم میاد. ظاهر دنیا همه ی چیزائیه که چشم با دیدن شون گرد می شه و تعجب می کنه.
ولی باطن دنیا رو با چشم سَر نمی شه دید. باطن دنیا رو باید با چشم سِر تماشا کرد.
خیلی از آدمایی که با چشم سر، دارا و توانمند و خوشبخت به نظر می رسن، باطن و حقیقت شون چیز دیگه ایه.
باطنشون فقر و نداری و احتیاج و بد بختیه.
این باطنُ فقط با چشم سِر می شه دید.
آبرو داریم تا آبرو .
بعضی از آبرو ها ، تاریخ مصرف دارن : یعنی اینکه دیر یا زود ، تموم میشن و صاحبشون رو بی آبرو می کنن ...
تاریخ مصرف آبروی بعضی ها ، همین دو روزه دنیاست ، عوضش بعضی ها ، آبرومند هر دو دنیا هستن ...
مثل کی ؟ مثل حضرت مسیح .
فرشته ها وقتی اومده بودن بشارت تولد حضرت عیسی رو به مادرش مریم بدن، گفتن :
مژده که خدا تو رو به کلمه ای بشارت میده که آبرومند دنیا و آخرته ...
کلمه ای که اسمش ، مسیح، عیسی پسر مریمه
خودمونیم ها!
آبرویی خوبه که دیرپا باشه؛ آبرویی خوبه که به یه شب و یه تب بند نباشه ...
آبرویی خوبه که خدابده و مایه غرور و امتحان نباشه ...
آبرویی خوبه که از پیش خدا بیاد و نخواد که بره!
من دوست دارم آبروم از همون جنس آبرویی باشه که حضرت موسی و حضرت عیسی داشتن.
نه از این آبروهای ساختگی و تقلبی که فقط ظاهرشون آبروئه، ولی باطنشون عینهو طبل توخالی، هیچی نیست که نیسد...
خدا، این دنیا رو یه جوری آفریده که همه چیزش حساب و کتاب داره.
یعنی هیچ عملی توی این دنیا، حتی اگه اندازه یه اپسیلون باشه، از بین نمیره و فراموش نمی شه؛
اتفاقاً قانون نمی دونم چندم نیوتُن هم همینه.
اون قانون می گه:
هر عملی، یه عکس العملی داره که به اندازه همون عمل، ولی در جهت عکسه.
پس می شه از همین قانون نتیجه گرفت که:
عکس العمل و جواب کار نیک و خیر، کار نیک و خیره.
فقط اون کار خیر اول، از ما به دیگران رسیده بود، ولی عکس العملش قراره از دیگران به ما برسه؛
می گن فلانی «گَرد تجربه روی چهره اش نشسته»
خود همین جمله، کلی معنی و مفهوم داره.
یه معنیش اینه که تجربه، «کیلویی» به دست نمیاد. واسه به دست آوردن یه سر سوزنش باید کلی بالا و پایین دنیا رو چشید. ولی خیلی وقتا، داشتن همون یه سر سوزن تجربه، اونقدر مهم حیاتیه که می ارزه آدم بابت به دست آوردن و داشتنش، همه هزینه ها و سختی ها رو به جون بخره...
مقابل سرمایه هایی که بی تجربگی از چنگ آدم بیرون میاره، تجربه، هر چقدر هم که گرون باشه، ارزونه....
داریم راجع به «تجربه» صحبت کنیم .
راجع به تفاوت هایی که آدم با تجربه و دنیا دیده با آدم بی تجربه و سرد و گرم نچشیده داره.
می خوایم ببینیم مگه پاره کردن یکی دو تا پیراهن زیادتر، چه تأثیری داره که بعضی ها این همه برای تجربه ارزش قائل هستن.
بین سفید شدن موها توی آسیاب با سفید شدنشون توی بازی روزگار خیلی فرق ها هست. خیلی توفیر ها و تفاوت ها.
بچه که بودیم توی کتابای مدرسه به مون می گفتن دنیا مث یه کوه می مونه. کوهی که صدای وقتی جلوش می ایستی و داد می زنی، صدای تو رو بازتاب می ده. بعدم توضیح می دادن که کارهای ما، مث همون داد و صدا می مونه که نتیجه و انعکاسش رو حتماً می بینیم.
ولی به نظر من، دنیا بیش تر از اونکه به ضمختی کوه یا دیوار های سیمانی باشه، به شفافیت آینه است.
برای کوه و دیوار فرقی نمی کنه جلوشون بخندی یا اخم کنی.
ولی به آینه اگه بخندی، بهت می خنده.
قدیمی ها یه چیزی می دونستن که می گفتن بخند تا دنیا به روت بخنده...
حافظ که آدم رِند و زرنگی بوده، از خودش یه کلمه ساخته به اسم «تَلخوَش»
این «تَلخْوَش»، از اون واژه هاست ها!
اگه به شکل مکتوبش نیگا کنی می بینی هم کلمه «تلخ» توشه، هم کلمه «خوش»!
یعنی اولش تلخه، آخرش هم مث آخر شاهنامه خوش!
انگار که اصل کلمه اش بوده «تلخْ خوش» یا «تلخِ خوش»، ولی بعد یه دونه از اون «خ» هاش حذف شده.
معلوم هم نیست این «خ» حذف شده مال تلخ بوده یا مال خوش.
هر چی که هست الآن تلخ و خوش، توی «تَلخوَش» سر یه «خ» با هم شراکت دارن و خلاصه دستشون توی یه کاسه ست.
قرآن رو هم که یادت هست .
آیه هاش می گفت : «سختی ها و آسونی ها با هم هستن»
حافظ هم که گفته «تلخ وَش»، حافظ همین آیه ها بوده دیگه ...
بعضیا به خاطرش حاضرن پول نقد خرج کنن.
بعضیا که حسرت داشتنش رو دارن، حاضرن برای به دست آوردنش دست به هر کاری بزنن.
بعضیا حاضرن حساب بانکیشون خالی بشه، ولی به گوشه اون خط نیفته.
بعضیای دیگه هم بین حفظ جونشون و حفظ اون، حفظ اون رو انتخاب می کنن.
داریم راجع به آبرو حرف می زنیم که حفظ کردنش هم سخته، هم مهم.
می گن قطره قطره جمع می شه، ولی ممکنه با یه بی احتیاطی، به آنی از دست بره.
البته آبرو داریم تا آبرو .
بعضی از آبرو ها ، تاریخ مصرف دارن : یعنی اینکه دیر یا زود ، تموم میشن و صاحبشون رو بی آبرو می کنن ...
تاریخ مصرف آبروی بعضی ها ، همین دو روزه دنیاست ، عوضش بعضی ها ، آبرومند هر دو دنیا هستن ...
آبرویی خوبه که دیرپا باشه؛ آبرویی خوبه که به یه شب و یه تب بند نباشه ...
آبرویی خوبه که اونُ خدا بده و مایه غرور و امتحان نباشه ...
آبرویی خوبه که از پیش خدا بیاد و نخواد که بره!
