اکسیری به نام اخلاق زیبا

با اخلاق زیبا می شه کدورت ها  رو به دوستی بدل کرد.

می شه  روی کینه  های قدیمی، مهر باطل شدن زد.

می شه دشمنی های خونی رو با رفاقت جونی عوض کرد.

با اخلاق زیبا، می شه مثل یک سردار فاتح ،  قلعه ی محکم قلب آدما رو به دست آورد.

 

اخلاق زیبا، یه جور سلاحه.

سلاحی که می شه با اون، آدم ها رو خلع سلاح کرد.

باهاش می شه آدم های سنگرنشین و گارد گرفته رو تسلیم کرد.

خدا هیچ پیامبری رو دست خالی و بی سلاح سراغ آدم ها نفرستاد.

 

اخلاق زیبا، یه جور آهنرباست.

مغناطیسیه که به جای براده، قلب آدم ها رو جذب می کنه.

اخلاق زیبا، ابزاریه برای دلربایی. 

ابزاریه برای کانون شدن، برای دور هم جمع کردن آدم های پراکنده.

برای تدبیل افتراق ها به اتّفاق.

اخلاق زیبا، یه جور اکسیره. باهاش می شه جدایی ها رو به طلای ناب همدلی مبدل کرد.

 

برای زیبا شدن اخلاق، باید گزینه ی انتقامُ از روی میز برداشت. باید اهل چشم پوشی و گذشت شد.

برای زیبا شدن اخلاق، باید ظرف ها تحملُ بزرگ تر ساخت. باید اهل مدارا شد. باید سر مشک خشمُ با ریسمان محکم کظم غیظ بست. ساده ش کنم:

باید محمّدی شد. زیبای زیبای زیبا!

آموزگار سیار فرهنگ رانندگی

بعضی از هموطنامون کارشون آموزش رانندگیه.

یه تابلوی آموزشگاه رانندگی فلان هم زدن بالای ماشینشون که همه بدونن اونی که پشت فرمونه، تحت تعلیمه.

ولی یه عده هم هستن که معلم فرهنگ رانندگی هستن.

یعنی کنار دستشون که بشینی تازه می فهمی که فرهنگ رانندگی یعنی چی!

خداست که پادرمیونی می کنه

خدا، گفته وقتی با شریک مغازه ت، نمی سازی، خب راهتونُ‌ از هم سوا کنید.

وقتی از کوچه و محله ای که توش زندگی می کنی،‌ خوشت نمیاد، خب زمین خدا که قحط نیست. برو یه کوچه و محله ی دیگه.

گفته وقتی  شغلی رو دوست نداری ، نه واجبه نه مستحب که توی همون شغل بمونی، اووه! این همه راه هست برای پیدا کردن یه لقمه ی نون حلال!

ولی صحبت خانواده و شریک زندگی پیش میاد،  خدا انگار خودش هم می خواد پا در میونی کنه برای اینکه رشته ی محبت پاره نشه.

حتی برای بعد از طلاق و جدایی هم، خدا احکام و ضوابطی گذاشته که بلکه دوباره بشه این رشته ی پاره شده رو به هم وصل کرد.

خدا، هر چقدر که زیر یه سقف بودنُ خوش داره،‌ از جدایی و تنهایی آدما، بدش میاد.

خوشبختی وسط مستطیل سبز

هر کی یکی رو پیدا کنه که بگه توی این دنیا دنبال خوشبختی نیست، ما اول به جوینده جایزه می دیم، بعد «یافته شده » رو هم معرفی می کنیم به یه روانشناس خیلی خیلی خوب...

بی تعارف، همه مون دوست داریم خوشبخت بشیم.

بگو ایشالّا.

خوشبختی، مانند توپ فوتبال  است.  وقتی  از ما دور می  شود  دنبال آن می دویم و وقتی  می ایستد با یک ضربه  آنرا از خود  دور می سازیم .

اینُ یه نفر  به نام شاتوبریان گفته...

از شما چه پنهون ما خودمون هم نمی دونستیم این شاتوبریان کیه، ولی سرچش که کردیم دیدیم هم اسم یه غذای فرانسویه، هم اسم  یه نویسنده، شاعر و سیاست‌مدار فرانسوی که بنیانگذار رمانتیسم هم هست. بین خودمون باشه ولی من این رمانتیسمُ هم دقیقاً نمی دونم چیه.

**************

از هر چه زن چادری است بدم آمده‌

« دیگر از هر چه زن چادری است بدم آمده‌است. اصلاً چادر و چاقچور دشمن ترقی و پیشرفت مردم است. درست حکم یک دمل را پیدا کرده که باید با احتیاط به آن نیشتر زد و از بینش برد.»

جمله هایی که براتون خوندم، حرف هایی بود که رضا خان مدتی قبل از آغاز طرح کشف حجاب، به وزیر دربار خودش گفته بود.  البته نیشتری که رضا خان از اون حرف می زد خیلی زود به گلوله هایی تبدیل شد که به سمت مردم معترض در مسجد گوهرشاد شلیک شدن.

دست آخر هم بعد از  شش سال اجرای قانون کشف حجاب با زور چکمه، معلوم نشد که  رابطه ی بین ترقی کشور و کشف حجاب چی بود؟

شش سال بعد از شروع دستور کشف حجاب، وقتی رضا خان داشت به تبعید می رفت، هیچ کس پشت سر او حتی یه کاسه آب نریخت. نه  مردم متدین و زن هایی که سال ها در خانه مونده بودن، نه  حتی فرنگی مآب ها و غرب زده ها.

سکوت دردسر ساز

از بین همه ی سکوت ها،‌با همه ی دلایل و انگیزه هایی که پشت سرشون هست، فقط یه سکوته که مذمومه.

اونم مربوط به جایی می شه که حرف زدن واجب باشه.

مث چی؟ مث شهادت دادن به نفع حق، یا دفاع از مظلوم، یا امر به معروف و نهی از منکر، یا راهنمایی کردن کسی که احتیاج به راهنمایی داره.

 

میخوام بگم توی این دنیا،  هر حرفی که به زبون بیاریم، اون دنیا باید راجع بهش جواب پس بدیم. ولی کم پیش میاد که اون دنیا جلوی ما رو بگیرن و بگن: چرا توی فلان مهمونی،  یا توی فلان بحث، کمتر از بقیه حرف زدی و بیشتر  از همه سکوت کردی...

کلاً دردسر سکوت از دردسر حرف زدن کمتره. هم توی این دنیا، هم توی اون دنیا!

قسم خوردی، فهمیدم دروغ می گی

یه ویژگی آدمای صادق و راستگو اینه که چون خودشون اهل دروغ گفتن نیستن، حرف بقیه رو هم  خیلی ساده و بدون تشریفات و با حسن ظن ازشون قبول می کنن.

 

آدمای  همیشه صادق و  همیشه راستگو، خودشون هم وقتی حرفی می زنن، دلیلی نمی بینن که برای اثبات راست بودن حرفشون مدرک و سند ارائه بدن و قسم بخورن.

 

ولی آدمی که راست و دروغ ُ درهم تحویل مخاطبش می ده،   هم خودش همیشه ی خدا به راست بودن حرفایی که می شنوه شک داره، هم احساس می کنه بقیه حرفاشُ باور نمی کنن.  برای همینم همیشه سعی می کنه برای اثبات راستگویی خودش، به آب و آتیش بزنه.

 

خدا اموات همه ی جمع حاضرُ رحمت کنه.

ما یه فامیل پیری داشتیم که  به بعضیا میگفت:

«یه بار گفتی، باور کردم

تکرار کردی، شک کردم

قسم  که خوردی، فهمیدم دروغ می گی!»

یه تا پیراهن و این همه فایده؟!

بین همه مخلوقات خدا ، فقط انسانه که لباس داره . تا حالا به این فکر کردی که چرا ؟

 شاید به این دلیل که پوست ما نازک تره و زودتر سرما می خوریم  و گرما زده می شیم ؟

 ولی  آیا لباس پوشیدن ما فقط به این دلیله ؟ اگه اینجوریه که توی هوای معتدل بهاری دیگه نباید احتیاجی به لباس باشه.

 بهار ، وقتی نه سرمایی هست ، نه گرمایی ، باز هم لباس می پوشیم . پس لباس پوشیدن ما فایده های دیگه ای هم داره .   به نظرت چه فایده هایی ؟

 

 

فایده ی اول لباس، محافظت از گرما و سرماست.

 فایده دوم هر لباسی ، زیبائیه . پوشیدن زشت ترین لباس ها هم از نپوشیدن اون ها بهتر و زیباتره.

اتفاقاً خدا هم توی قرآن، روی همین خاصیت دوم لباس دست گذاشته  و گفته لباس، عیب پوش شما آدماست و باعث زیبائیتون می شه...

 ولی فاید  دیگه ای هم برای لباس  هست  ، فایده ای به اسم شرم . آدم بدون لباس، احساس خجالت می کنه . مرد و زنش فرقی نمیکنه ، فطرت هر آدمی ، محتاج پوشش و حجابه.

 

نردبان سه پله ای

نردبون ترقی دنیا و آخرت یه نردبونه سه پله ایه .

برای هر روز  از روزای زندگیمون باید این سه پله رو بشناسیم و از اون ها بالا بریم

اسم پله اول ، مشارطه ست .  هر روز اول صبح که از خواب پا میشیم و نماز می خونیم ، سر سجاده با خودمون شرط می کنیم که فلان کار رو انجام بدیم و فلان اشتباه رو مرتکب نشیم .

بعد از مشارطه ، نوبت پله دومه ، پله ای که سخت ترین پله ست و اسمش هست : مراقبه.

 

مراقبه یعنی اینکه باید در طول روز مراقب باشیم که زیر قول و شرطمون نزنیم . اگر هم بی حواس شدیم و  اشتباهی کردیم ، فورا یادمون بیفته و جبران کنیم .

شب که میشه ، قبل از خواب نوبت پله سومه . پله ای که ما رو حسابدار خودمون می کنه .

روی پله محاسبه باید مث یه حسابدار دقیق و حساس ، مو رو از ماست بکشیم .

اگه حساب و کتاب هامون درست بود که خدا رو شکر ولی اگه شرکت وجودمون زیان ده شده بود، یه پله چاهارم هم هست به اسم معاقبه .

معاقبه یعنی خودمون واسه خودمون یه جریمه در نظر بگیریم . ان شاء الله که کار به اون جا نمی کشه.

خودت قاضی باش، خودت متهم

 توی این دنیا ، دنیایی که همش دو روزه و قراره بیاد و بره ، همه چی حساب و کتاب داره .

 دنیایی که قراره بیاد و بمونه و با موندنش به همه ما رنگ جاودانگی بزنه ، چطور می تونه بی حساب و کتاب باشه ؟

 خوش به حال اون هایی که سرشون به حسابه .

 امام صادق(ع) فرمود:بر هر مسلمونی که مقام ائمه رو شناخته لازمه که هر شب و هر روز قاضی اعمال خودش باشه.

 هر مومنی بایدخودش  به حساب کارهایی که انجام داده برسه .

 اگه کار خوبی انجام داده سعی کنه بیشتر انجام بده و اگه مرتکب بدی شده از خدا طلب آمرزش کنه .

 هر کی که اینجوری باشه، روز قیامت خوار و سرافکنده نیست