یعنی تعبیرایی که توی احادیث راجع به آدم بد عهد و بد قول به کار رفته، مو به تن آدم سیخ می کنه.
ما ها، شاید بدقولیامونُ خیلی جدی نگیریم، اما ظاهراً خدا، قضیه رو خیلی جدی می گیره. چند لحظه به مضمون این احادیثی که می خونم دقت کنید:
آنکس که وفای به عهد و پیمان نکند، دین ندارد.
به خدا و روز قیامت ایمان نیاورده کسی که به عهد خود وفا نمی کند.
آنکس که عهد و پیمان را رعایت نکند، به خداوند یقین نیاورده است.
حدیث اول از پیامبرمون بود، دو تا حدیث بعدی از امام اولمون
خدا، مث ما نیست که حرفش یه چیز باشه و عملش یه چیز.
حرف خدا عین عملشه و عملش، عین حرفش.
لعنت خدا هم لعنت زبونی نیست، وقتی خدا کسی رو لعنت کنه، یعنی اونُ از رحمت خودش دور کرده.
همه ی اینا رو گفتم که بگم خدا توی قرآن، فرموده اونایی که پای قولشون نمی مونن، لعنت شده ی منن.
اونجوری که آیه های قران می گن یکی از نتایج و عواقب بدعهدی و بدقولی، سنگ شدن دله.
خدا راجع به بنی اسرائیل فرموده: اینا چون پای قول و قرارشون نمی موندن، دلاشون ُ عین سنگ کردم. از سنگ هم سخت تر و سنگ تر!
دل سنگ شده،نه به رحم میاد، نه می لرزه، نه اهل فکر و تدبر می شه، نه سواد و دانش و حکمت واردش می شه.
دل سنگ شده، نور گیر نداره!
تاریک تاریک تاریک!
