بیعت، یه معنیش می شه دست دادن.
کسی که می خواد با یکی بیعت کنه، دست خودش رو توی دست کسی که قراره باهاش بیعت کنه قرار می ده و قول وفاداری می ده.
روز
غدیر، پیامبر از همه اون صد هزار حاجی
حاضر در کنار برکه ی خم، خواست که با حضرت
علی دست بیعت بدن.
کلمات کلیدی
بایگانی
- تیر ۱۳۹۵ (۱)
- خرداد ۱۳۹۵ (۲)
- بهمن ۱۳۹۴ (۲)
- آذر ۱۳۹۴ (۱۱)
- آبان ۱۳۹۴ (۳)
- مهر ۱۳۹۴ (۲۱)
- شهریور ۱۳۹۴ (۱۳۸)
- مرداد ۱۳۹۴ (۵۲۳)
- تیر ۱۳۹۴ (۱۶۱)
آخرین مطالب
- ۹۵/۰۴/۱۶اخلاق شهروندی
- ۹۵/۰۳/۲۴از سید علی شفیعی
- ۹۵/۰۳/۱۸ماه مهمانی
- ۹۴/۱۱/۲۲تا انتها حضور
- ۹۴/۱۱/۰۳امروز در تقویم تاریخ
- ۹۴/۰۹/۲۸آجرک الله بقیه الله
- ۹۴/۰۹/۲۸من غروب کننده ها را دوست ندارم
- ۹۴/۰۹/۲۱دوباره دست به سینه، درست رو به حرم
- ۹۴/۰۹/۱۸حسن غریب عالمینه، آه!
پربیننده ترین مطالب
- ۹۴/۰۶/۰۲دست طلب چو پیش کسان می کنی دراز
- ۹۴/۰۶/۲۴فرق مادر با خانم والده
- ۹۴/۰۷/۱۷کار هر خر نیست خرمن کوفتن!
- ۹۴/۰۴/۲۸پس به هر دستی نباید داد دست
- ۹۴/۰۶/۰۱تک خوری به شیوه شیخ حسن اللهیاری
- ۹۴/۰۵/۳۱مَلَکاتِ اخلاقی یعنی چه؟
- ۹۴/۰۵/۱۵پدیده ای به اسم خرید ضایعات
- ۹۴/۰۵/۰۱گر فرو تر نشست خاقانی
پیوندهای روزانه
پیوندها
محرم معارف باقری، و امین اسرار صادقی، محمد بن مسلم ثَقَفی، از خورشید پنجم آسمان امامت، روایت کرده که فرمود:
«کسی که رنج دینداری بکشد، ولی شهد امامت امامی الهی را نچشد، تلاشش ناپذیرفته، و خودش گمراه و راه نیافته است. خدا کردار چنین کسی را بد می شمارد.»
شکافنده ی دانش ها و فرزند قله ی رفیع نیایش ها، انسان دور مانده از امام را به گوسفندی تشبیه کرده بود که از گله و شبان خود جدا افتاده باشد. تمام روز به سرگردانی می رود، و به حیرانی می آید، و به جایی نمی رسد. شب، دل به گله ای غریبه می بندد و در آغل آن سر می ساید، ولی صبح، چوپان و گله را نمی شناسد و سرگردانی از سر، آغاز می کند. باز گله و چوپانی تازه می بیند و دلبسته ی آن می شود، ولی چوپان بر او فریاد می زند که: چوپان و گله ی خودت را بیاب! تو، راه را گم کرده ای و از گله و چوپان خودت جامانده ای! سرانجام ِ آن گوسفند جامانده و وامانده ، آن تنهای هراسان، آن حیران دشت و بیابان، آن سرگردان بی گله و چوپان، چه چیز؟! جز دندان تیز گرگ خون ریز!
امام، قسم جلاله خورده بود که:
« هر که از این امت، دست ارادت و قبول امامت، به دامان امامی اهل طهارت و عدالت نیاویزد، هر که امامی منصوب از خداوند اهل عزت و جلالت نیابد، اهل ضلالت باشد. و هر که در این حال به هلاکت برسد، کافر و منافق، از دنیا فارغ شده باشد. رهبران و پیروان ستم، از دین خدا برکنارند، گمراهند و گمراه گر، کارهایشان خاکستری است در برابر گردبادِ روز طوفانی، از آنچه کسب کرده اند، چیزی دستگیرشان نخواهد شد، گمراهی دور، همین است و بس! »
مایی که همه ی وجودمون شوق و آرزوی خدمت به امام رضاست، مایی که دوست داریم خادم امام رئوف باشیم، ما چرا یه وقتایی حواس مون به امام عصرمون نیست؟!
امامی که همه ی ائمه، خاضعانه آرزو داشتن روزگارشُ درک کنن و یار و خادمش باشن.
ما چرا حواسون به دونه ی دوازدهم تسبیح امامت، به آخرین گنج خدا برای زمین و زمان نیست؟!
الآن بهترین خدمتی که می تونیم به امام رضا بکنیم اینه که برای محقق شدن بزرگ ترین آرزوی امام رضا کاری انجام بدیم.
بزرگ ترین آرزوی همه ی ائمه، ظهور امام زمانه. خادم امام عصرمون باشیم و برای تعجیل در فرجش، تلاش کنیم.
یکی از قوی ترین رابطه ها و علاقه های انسانی این عالم، رابطه و علاقه ی خواهر به برادره. مخصوصاً اگه اون برادر، یه جورایی به گردن خواهر حق پدری هم داشته باشه. امام رضا، فقط برادر حضرت معصومه نیست. یه جورایی توی همه ی سال های حبس امام کاظم، برای خواهرش پدری هم کرده. حضرت معصومه هم فقط برای برادرش یه خواهر نیست. یه دلداه هم هست. دلداده ای که نتونست دوری برادرُ تحمل کنه و به شوق زیارت برادر، بار سفر بست.
شیطون، درسته که به خاطر تکبر و خود بزرگ بینی به آدم سجده نکرد، ولی توی ماجرای سجده نکردن ابلیس، پای حسادت هم وسط بود.
حسادت، باعث می شه تا حسود حاضر به اعتراف خیلی چیزا نباشه.
سجده کردن شیطون هم یه جور اعتراف بود به برتر بودن آدم.
ولی ابلیس نسبت به همین برتر بودن آدم، حس حسادت داشت و نخواست که به همچین اعترافی تن در بده.
اگه خیلی ها، قبل از غدیر و بعد از غدیر و روز عاشورا و بعد از اون، مقابل امام زمانشون صف کشیدن، یه دلیلش همین حسادت بود.
اعتراف و سر خم کردن پیش پیامبر و امام، دل خالی از حسادت می خواد.
بعید می دونم بین ما کسی باشه که این ضرب المثل معروفُ نشنیده باشه.
همون ضرب المثلی که می گه:
«جواب ابلهان خاموشیست»
اما، احتمالا خیلی از ماها نمی دونیم که اصل این ضرب المثل برمی گرده به حدیثی کوتاه از امام اول خودمون.
امام علی (ع) فرموده:
سکوت در برابر احمق بهتر از جواب دادن به اوست
هیچ وقت نصیحتی رو که یه دوست بزرگتر موقع ازدواج بهم گفت، فراموش نمی کنم ...
گفت : یه سال که ازدواجتون بگذره ، اونقدر که به زشتی و زیبایی سیرت همدیگه توجه می کنید ، از زیبایی و نازیبایی صورت هم یاد نمی کنید ...
واقعیت اینه که ما آدما، خیلی زود به قیافه هم عادت می کنیم و برامون زشتی ها و زیبایی های ظاهری عادی می شن...
ولی عادت کردن به اخلاق و رفتار طرف مقابل ، به این سادگی نیست.
گاهی اوقات، بعضی از زن و شوهر ها، بعد یه عمر زندگی، هنوز نتونستن با خلق و خوی هم کنار بیان ...
کنار ضریح شش گوشه و زیر قبه ی حسینی، از خدا توفیق تشرف خواسته بود.
لحظه ای بعد،چهره ای دید ماه تر از ماه، خورشید تر از خورشید.
پرسید: شما؟!
شنید: مظلوم ترین مظلوم این دنیا!
با خودش گفت: حتماً عالم بزرگواری است، دل آزرده از قدرناشناسی مردم.
تا به خودش آمد، کسی را کنار خودش ندید.
پرسید:
آن مصیبت که برایش صبح و شام خون گریه می کنید مصیبت علی اکبر است؟
فرمود: علی اکبر هم اگر زنده بود، صبح و شام برای آن مصیبت، خون گریه می کرد.
پرسید: آن مصیبت، مصیبت حضرت عباس است؟
فرمود: او هم اگر زنده بود، خون گریه می کرد.
پرسید: مصیبت، مصیبت جدتان است؟
فرمود: جدم حسین هم اگر زنده بود، برای مصیبت عمه ام زینب، صبح و شام، خون گریه می کرد.
خواب دیده بود، خواب امام زمانش را...
در عالم مکاشفه، پرسیده بود:
این نامه ها!
این نامه ها که بی وقفه می رسد و شما، پای آن چیزی می نویسی!
این نامه ها، که بعضی اش را می بوسید!
قصه ی این نامه ها چیست؟
امام زمان فرموده بود:
این نامه ها، حوائج و توسلات مردم است به امامزاده ها.
آن نامه ها که می بوسم، از عمویم عباس رسیده اند.