لباس، مظهر خارجی انسان

در جایی دیگه اومده که امام رضا (علیه السلام) می فرمودند : لباس مظهر خارجی انسان است. پس نمی توان نسبت به آن بی توجه بود. حرمت مومن ایجاب می کند که انسان درملاقات با او، شئون خود و وی را رعایت کند،  و مقید باشد که پاکیزه وخوش لباس باشد.

 

تابستان روی حصیر، زمستان روی پوستین

عیون یعنی چشمه ها و اخبار یعنی روایت ها ...

پس کتاب عیون اخبار رضا یعنی  کتاب چشمه های روایت هایی که از امام هشتم ما نقل  شده.

در همین کتاب به نقل از ابو عباد اومده :

امام در تابستان روی حصیر می نشست و در زمستان روی پوست و لباس زمخت می پوشید، اما  وقتی در برابر مردم ظاهر می شد لباس تمیز و شیک داشت.

قبای ابریشمی با دکمه های طلایی

نقل شده که یه روز عده ای از اهل تصوف نزد امام رضا رفتن و به همون لباس های به قول ما شیک امام اعتراض کردن .

امام هم در مقام جواب، یوسف رو براشون مثال زد که منصب پیامبری داشت و با این حال، گاهی قبای ابریشمی با دکمه های طلایی می پوشید.

 

 با این وجود، روایت شده که   درمحیط خانه امام رضا علیه اسلام آثاری اززندگی اشرافی وجود نداشت  و امام اززیور وزینت استفاده نمی کردند، مگر این که خود را به عود هندی خام بخور می دادند.

نماز عیدی متفاوت

نقل شده زمانی که امام رضا علیه السلام مجبور به پذیرفتن ولایت عهدی شدند ، چون روز عید فرا رسید مامون برای خواندن نماز ازامام علیه السلام دعوت به عمل آورد.

در آن روز  ایشان با ساده ترین پوشش وبا لباسی که مخصوص نماز عید بود در نماز حاضر شدند ، این لباس عبارت بود از دو  پارچه حوله مانند، روی لباس وعمامه سفیدی ازکتان که به سربسته بودند . امام عصایی به دست داشتند  و درحالی به سمت مصلی می رفتند  که کفش برپا نداشتند. چون همراهان ایشان این وضعیت را دیدند آنان  نیز، هم چون امام، با پای پیاده و برهنه،   به راه افتادند.

بپوش و زیبا بپوش

احمد بن ابی نصر می گه ، نزد امام رضا بودم و گفتم: شنیده ام امام حسن (علیه السلام) لباس های زیبا می پوشید . . .

امام رضا (علیه السلام) فرمود: بپوش، و زیبا بپوش. زیرا جدم علی بن الحسین عبای خز که قیمت آن پانصد درهم بود، می پوشید. هم چنین ردای پنجاه دیناری داشت که زمستان را در آن می گذرانید و چون زمستان تمام می شد آن را می فروخت و پولش را به بینوایان می داد ...

یه تا پیراهن و این همه فایده؟!

بین همه مخلوقات خدا ، فقط انسانه که لباس داره . تا حالا به این فکر کردی که چرا ؟

 شاید به این دلیل که پوست ما نازک تره و زودتر سرما می خوریم  و گرما زده می شیم ؟

 ولی  آیا لباس پوشیدن ما فقط به این دلیله ؟ اگه اینجوریه که توی هوای معتدل بهاری دیگه نباید احتیاجی به لباس باشه.

 بهار ، وقتی نه سرمایی هست ، نه گرمایی ، باز هم لباس می پوشیم . پس لباس پوشیدن ما فایده های دیگه ای هم داره .   به نظرت چه فایده هایی ؟

 

 

فایده ی اول لباس، محافظت از گرما و سرماست.

 فایده دوم هر لباسی ، زیبائیه . پوشیدن زشت ترین لباس ها هم از نپوشیدن اون ها بهتر و زیباتره.

اتفاقاً خدا هم توی قرآن، روی همین خاصیت دوم لباس دست گذاشته  و گفته لباس، عیب پوش شما آدماست و باعث زیبائیتون می شه...

 ولی فاید  دیگه ای هم برای لباس  هست  ، فایده ای به اسم شرم . آدم بدون لباس، احساس خجالت می کنه . مرد و زنش فرقی نمیکنه ، فطرت هر آدمی ، محتاج پوشش و حجابه.

 

خونه اول یا پوست دوم؟

بعضی چیز ها رو بسته بندی می کنن تا پیدا نباشه . مث جایزه که دورش رو کادو میگرن تا معلوم نشه چیه .

ولی بعضی چیز ها رو هم بسته بندی می کنن تا معلوم تر باشه . مث جنسای ویترین مغازه ها.

بعضی وقتا بسته بندی اونقدر ماهرانه ست که باعث میشه جنس بهتر از اونی که هست به نظر بیاد و جلب نظر کنه .

لباس من و تو هم یه جور بسته بندیه . ولی از کدوم نوعش ؟

لباس بعضی ها ، خونه اول اون هاست . برای اون ها یه حریمه و ازشون محافظت میکنه .

ولی برای بعضی دیگه ، لباس ، به جای اینکه خونه اول باشه ، پوست دومه . یه جور قاب و قالبه که فقط به کار جلب نظر میاد .

آیه های لباس

راجع به لباس و لباس پوشیدن، یه آیه خیلی مهم توی قرآن هست.

توی سوره اعراف، بعد از اونکه داستان آدم و حوا و اخراجشون از بهشت رو میگه، فرموده:

«ای بچه های آدم! براتون لباسی نازل کردیم که عیب هاتون رو میپوشونه و مایه زینت شماست»

از همین عبارت ساده می شه نتیجه گرفت که لباس، یه جور نعمت خدائیه و احترام داره. چون خدا لباس دار شدن ما آدما رو به خودش منسوب کرده.

بعد از این عبارت فرموده:

«البته لباس پرهیزگاری، از این لباس های عادی بهتره!»

آخه این لباس های عادی فقط عیبای ظاهری رو مخفی می کنن و لباس پرهیزگاری، عیبای ظاهری و باطنی رو با هم می پوشونه....

هر لباسی، یه جور پرچمه

لباس و پوشش هر آدمی ، پرچم کشور وجودشه .

پرچمی که روی سر در خونه وجودش نصب کرده و با اون اعلام می کنه که از کدوم فرهنگ پیروی میکنه .

همونطور که هر ملتی با وفاداری و احترام به پرچم کشورش ، اعتقاد و عشقش به میهن رو بروز میده ،

هر آدمی هم تا وقتی که طرفدار یه سری از ارزش ها و بینش هاست ، لباس مناسب همون ارزش ها رو به تن می کنه .

توی فرهنگ ایرانی به لباس میگیم : پوشاک . یعنی وسیله پوشاندن نه نمایاندن . یعنی یه جور حجاب.

عقل میگه : هیچ انسانی بی نیاز از حجاب و پوشش نیست . مرد و زن هم نداره . حالا اینکه حدش چقدره ، عقل میگه : برو از شرع بپرس.

کسب ثواب با پوشیدن لباس

مستحبّات، حتی اگه هیچ حکمتی پشت سرشون نباشه، وسیله های ساده ی ثواب جمع کنی ان.

صد البته که وقتی اسم  کاری می شه مستحب، حتماً  مصلحتی پشت سرش هست که به خاطر اون مصلحت به ما سفارش شده سراغش بریم.

مثل همین پوشیدن لباس سفید که کلی خاصیت بهداشتی و روحی – روانی داره.

حالا خواصّش به کنار...

به این فکر کنید که با پوشیدن لباس سفید، می تونیم به سنت همه ی انبیا و اوصیا عمل کنیم و حداقل در ظاهر، شبیه و هم تیپ و قیافه ی اونا بشیم. 

آدم هر کسی رو که دوست داره، سعی می کنه شبیه همون بشه.

 

وقتی این کتاب های سبک زندگی اسلامی  مثل «حلیة المتقینُ » باز می کنیم می بینیم راجع به مستحبات و مکروهات لباس، چقدر مفصل ان و چقدر حدیث و آیه و مطلب دارن.

خدا و اولیای خدا، الکی این همه به ریزه کاری های  چیزی نمی پردازن.

این همه آیه و حدیث و سفارش و امر و نهیی که راجع به لباس وجود داره،‌فقط یه معنی داره.

اونم اینه که چی پوشیدن و چه جوری پوشیدن،‌مهمه.

الکی و سرسری نگیریمش...