بُود حال و احوال آن مرد زار!

از قدیم و ندیم گفتن:

بر احوال آن مرد باید گریست/  که دخلش بُود نوزده، خرج بیست

یعنی بیچاره اون مردی، و ضمناً بیچاره اون زنی که  توی ماه نوزده تومن درآمد داره، ولی هزینه هاش بیست تومنه.

این  قضیه ی پیشی گرفتن خرج بر دخل،  می تونه خیلی دلیل ها داشته باشه، ولی مطمئناً یه دلیلش  نداشتن حساب و کتابه.

آدمیزاده دیگه...

همینجور دلش می خواد خرج کنه.

وقتی هم که حساب و کتابی در کار نباشه، آدم یادش می ره از اول ماه تا الآن چقدر خرج کرده.

پیش خودش می گه  کل ولخرجی هام صد تومن هم نشده. ولی وقتی چرتکه میندازه، می فهمه  بالای پونصد تومن خرج روی دست خودش گذاشته...

اینجاست که باید بشینه و زار زار گریه کنه.  حق هم داره.

بر احوال آن مرد باید گریست/  که دخلش بُود نوزده، خرج بیست

بگفتا نه بر من که بر خود کند

«یکی بر سر شاخ بن می برید .»

 دزدکی رفته بود توی باغ مردم و به خیال خودش می خواست ضرری به صاحب باغ بزنه .

 بالای درخت روی یه شاخه نشسته بود و همون رو می برید .

 اتفاقا صاحب باغ ، همون وقت از راه رسید . ولی به جای اینکه عصبانی بشه و دنبال طرف بذاره، فقط و فقط ایستاد و خندید .

 «بگفتا نه بر من که بر خود کند .» صاحب باغ حق داشت . اون مرد بیشتر از اونکه به صاحب باغ ضرر بزنه داشت به خودش ضرر میزد وقتی چند ثانیه  بعد قرار بود خودش زمین بخوره .

 حکایت اون مرد ساده لوح حکایت همونهائیه که به فکر می کنن با بی احترامی کردن به بقییه به اون ها ضرر می زنن .

 غافلن از اینکه دارن تیشه به ریشه خودشون می زنن و بی خبرن

پسر رسول خدا و یک مشت برده؟!

وادارش کرده بودن از شهر جدش به توس بیاد . راه دراز بود و سفر طولانی .

 یه روز که بین راه برای استراحت توقف کرده بودن ، سفره ای انداختن تا غذا بخورن .

 یکی که تازه همسفر امام شده بود ، دید امام کنار کارگر ها و خدمتکار ها سر یه سفره نشستن و مشغول غذا خوردن شدن.

 باورش نمی شد . با خودش گفت :« پسر رسول خدا و یه مشت برده سیاه ؟! ولیعهد خلیفه بغل دست چند تا خدمتکار ؟ »

 خواست خوش خدمتی کرده باشه. اومد پیش امام و گفت : «اجازه بدید برای این خدمتکار ها یه سفره دیگه بندازیم تا مزاحم شما نباشن.»

 کسی تا به حال اینقدر امام رو ناراحت و عصبانی ندیده بود . باور نمی کرد امام به خاطر یه پیشنهاد ساده اینقدر عصبانی بشه . ولی واقعیت داشت.

خونه اول یا پوست دوم؟

بعضی چیز ها رو بسته بندی می کنن تا پیدا نباشه . مث جایزه که دورش رو کادو میگرن تا معلوم نشه چیه .

ولی بعضی چیز ها رو هم بسته بندی می کنن تا معلوم تر باشه . مث جنسای ویترین مغازه ها.

بعضی وقتا بسته بندی اونقدر ماهرانه ست که باعث میشه جنس بهتر از اونی که هست به نظر بیاد و جلب نظر کنه .

لباس من و تو هم یه جور بسته بندیه . ولی از کدوم نوعش ؟

لباس بعضی ها ، خونه اول اون هاست . برای اون ها یه حریمه و ازشون محافظت میکنه .

ولی برای بعضی دیگه ، لباس ، به جای اینکه خونه اول باشه ، پوست دومه . یه جور قاب و قالبه که فقط به کار جلب نظر میاد .

یکی که خیلی خیلی خداست.

خیلی چیزها هستن که دل ، دلبسته اون ها میشه . ولی  کم پیش میاد که دل ، چیزی رو برای همیشه بخواد . تو اگه دوست داری دلپذیر های امروزت ، دلزدگی های فردا رو برات به ارمغان نیارن ، دلت رو بسپار به یه بی نهایت خوب .

یکی که یکیه و غیر اون کسی نیست .

یکی که همیشه بوده و همیشه هست .

خودمونی بگم :

یکی که خیلی خیلی خداست!

من خود آن سیزدهم

ریاضی دان ها می گن : عدد سیزده،  یه عدد طبیعیه. یه عدد طبیعی که بعد از ۱۲ و قبل از ۱۴ قرار داره. سیزده، ششمین عدد اول طبیعیه.

اما اگه از کوچه پس کوچه های قدیمی شهر، اونجایی که هنوز رگه هایی از خونه های قدیمی کاهگلی یافت می شه گذر کنیم، هنوز هم پلاکهای خونه هایی رو میشه دید که روی اون به جای سیزده نوشته شده  دوازده به علاوه یک.

بگذریم از اینکه همین الآن هم چند تا از پیشرفته ترین بیمارستان های دنیا طبقه 13 ندارن و از طبقه 12 اون ها مستقیماً به طبقه 14 می رسیم!

اون وقت اسم دوره زمونه مون هم شده دوره زمونه علم و نابودی خرافات! انصافاً دوره زمونه ست داریم؟!

الکل، از مصرف تا سوء مصرف

هر چند وقت یک بار خبری در باره ی مسمومیت  های دسته جمعی  بر اثر سوء مصرف مشروبات الکلی در رسانه ها منتشر می شود. آمار پزشکی قانونی هم از مرگ سالانه ده ها نفر بر اثر همین پدیده حکایت دارد. ده ها برابر این آمار هم سالانه به علت های مشابه با مشکلاتی مثل از دست دادن کبد، کلیه یا بینایی مواجه می شوند. تصادفات رانندگی، مزاحمت برای افراد، و آسیب رسانی به اموال خصوصی و عمومی از دیگر پیامد های سوء مصرف الکل است. پیامدهایی که ممکن است گریبانگیر هر کدام از افراد جامعه شوند. به عنوان عضوی از جامعه ی نسبتاً جوان ایران، مخاطب خاص این  نوشته شمائید!

اول آزمودن، بعد اعتماد کردن

از هر عاقلی که راجع به اعتماد کردن بپرسی، می گه:

«اول آزمودن، بعداً اعتماد کردن»

 اعتماد رو باید تقدیم کسی کرد که توی آزمون دوستی و راستگویی و وفاداری، نمره قبولی گرفته باشه.  تازه اونم نه یه بار و دو بار. چند بار!

جایی به نقل از امام صادق (ع)  حدیث کوتاهی دیدم راجع به همین موضوع.

امام فرموده بود:

به دوستى کسى اعتماد مکن ، تا آن که او را  برای امتحان، سه بار به خشم آورى.

سعادت مورد اعتماد بودن

مورد اعتماد بقیه بودن، کم نعمتی نیست.  اصلاً یه جور سعادت و خوشبختیه.

فکرش رو بکن!  بقیه ما رو  راستگو و مطمئن می دونن و  بدون واهمه، به ما اعتماد می کنن.

اینجور وقتا باید یاد همون حدیث پیامبر بیفتیم که فرموده:

«آدمى را همین سعادت بس که در کار دین و دنیا به او اعتماد کنند .»

 البته همچین اعتمادی، مسئولیت ما رو سنگین می کنه و باید  برای حفظ و تداومش حسابی مایه بذاریم.

از امام علی (ع) روایت شده که فرمود:

« اگر مورد اعتمادِ برادرت هستى ، برایش از جان و مال ، مایه بگذار و با هر کسى او دوست است ، دوست باش و با هر که دشمن است ، دشمن باش. رازها و عیب‏هایش را بپوشان و خوبى‏هایش را آشکار کن.»

چرا ترک عادت موجب مرض است؟

یکی از بدی های رفتارهای از سر عادت،‌ اینه که کم کم اختیار رو از ما سلب می کنن.

ماها وقتی به یه کاری، عادت می کنیم، دیگه ترک کردن و دل کندن از اون عادت برامون سخت می شه.

قدیمی ها به همین خاطر بود که می گفتن: ترک عادت، موجب مرض می شه.

فضیلت و شرافت ما آدما، به خاطر قدرت اراده و اختیاریه که داریم. ولی عادت ها،‌ رفته رفته اختیار  و اراده رو تسلیم خودشون می کنن.

برای همین هم هست که ترک کردن عادت ها ، ‌این همه مشکله و  برای خیلی ها، اصلاً نشدنیه.

اما کسی که بتونه به جای تسلیم شدن در برابر عادت هاش، اون ها رو مدیریت کنه، به موفقیت های بزرگی می رسه.