خواهش و نیایش (13)

خدایا!

می خواستم بگم بازم روزای هفته، یکی یکی تموم شدن و نوبت جمعه شد.

یادم اومد این روزا نیستن که تموم می شن، این فرصت و عمر و سرمایه منه که داره تموم می شن....

قبل از من، شنبه ها و یکشنبه ها و جمعه ها، کارشون اومدن و رفتن بوده.

بعد از منم، شنبه ها و یکشنبه ها و جمعه ها،‌سر جاشون هستن.

این  سهم و فرصت و حصه من از شنبه ها و جمعه هاست که داره مث برق و باد تموم می شه...

خدایا!

کمکم کن تا قدر سهم و حصه خودم رو بدونم.

کمکم کن تا هیچ کدوم از روزای عمرم، مث روز قبلش، یا زبونم لال، بدتر از روز قبلش نباشه....

خدایا!

به زینت همه عبادت کننده ها، به آقای همه اون هایی سرشون به سجده ی  برای تو آشناست، به چهارمین امام خودم و همه هستی قسمت می دم.

قسمت می دم که لذت حرف زدن با خودت رو ازم نگیری...

این آرامشی که توی حرف زدن با تو هست، هیچ جای دیگه ای نیست.

کمک کن تا گول مُسکّن های دروغی  و موقتی رو نخورم  و از این آرامش دور نشم.

مرده شورهای دوست داشتنی

در اطراف ما، همین نزدیکی ها، مشاغلی هستن که وجودشون خیلی ضروریه. مشاغلی که اگه نباشن،  و اگه کسی زحمت اون ها رو بر عهده نگیره، همه ی ما به مشکل بر می خوریم. مشاغلی که مهم هستن، اما به پیش چشم بعضی از ماها بی اهمیت و گاه چندش آور به نظر می رسن. مخاطب خاص این  نوشته اونایی هستن که  اهمیت این مشاغلُ درک نمی کنن.  غسل دادن اموات یا به قول خودمون مرده شوری، یکی از همون مشاغله.

 

 اشتباه ما از جایی شروع شد که فکر کردیم مهم بودن یه شغل، به دفتر و دستک اونه. فکر کردیم مهم بودن یه شغل، به درآمد بالای اونه. آدم هایی هستن که توی دفاتر گرون قیمت، با مبلمان لوکس کار می کنن، اما شغل شون یه شغل کاذبه.  اونا با افتخار از شغل شون  می گن  و دارائی شون ُ به رخ می کشن. ما هم اون ها رو آدم هایی موفق به حساب میاریم. غافل از اینکه موفقیت در یک شغل کاذب، به قیمت ضربه زدن به اقتصاد ملی به دست میاد. اما کسی که در سالن تطهیر اموات کار می کنه، یا سرویس های بهداشتی عمومی رو نظافت می کنه، یک شغل حقیقی داره. او با کار خودش به ما خدمت میکنه و ما  گاهی به نگاه خودمون او رو تحقیر می کنیم. کسی که با دلالی فروش ملک در کشورهای خارجی، ثروت ملی رو از کشور خارج می کنه، یا کسی که دارو و کالاهای اساسی رو احتکار میکنه، بیشتر مستحق این نگاه های تحقیر آمیزه.

الکل، از مصرف تا سوء مصرف

هر چند وقت یک بار خبری در باره ی مسمومیت  های دسته جمعی  بر اثر سوء مصرف مشروبات الکلی در رسانه ها منتشر می شود. آمار پزشکی قانونی هم از مرگ سالانه ده ها نفر بر اثر همین پدیده حکایت دارد. ده ها برابر این آمار هم سالانه به علت های مشابه با مشکلاتی مثل از دست دادن کبد، کلیه یا بینایی مواجه می شوند. تصادفات رانندگی، مزاحمت برای افراد، و آسیب رسانی به اموال خصوصی و عمومی از دیگر پیامد های سوء مصرف الکل است. پیامدهایی که ممکن است گریبانگیر هر کدام از افراد جامعه شوند. به عنوان عضوی از جامعه ی نسبتاً جوان ایران، مخاطب خاص این  نوشته شمائید!

اول آزمودن، بعد اعتماد کردن

از هر عاقلی که راجع به اعتماد کردن بپرسی، می گه:

«اول آزمودن، بعداً اعتماد کردن»

 اعتماد رو باید تقدیم کسی کرد که توی آزمون دوستی و راستگویی و وفاداری، نمره قبولی گرفته باشه.  تازه اونم نه یه بار و دو بار. چند بار!

جایی به نقل از امام صادق (ع)  حدیث کوتاهی دیدم راجع به همین موضوع.

امام فرموده بود:

به دوستى کسى اعتماد مکن ، تا آن که او را  برای امتحان، سه بار به خشم آورى.

سعادت مورد اعتماد بودن

مورد اعتماد بقیه بودن، کم نعمتی نیست.  اصلاً یه جور سعادت و خوشبختیه.

فکرش رو بکن!  بقیه ما رو  راستگو و مطمئن می دونن و  بدون واهمه، به ما اعتماد می کنن.

اینجور وقتا باید یاد همون حدیث پیامبر بیفتیم که فرموده:

«آدمى را همین سعادت بس که در کار دین و دنیا به او اعتماد کنند .»

 البته همچین اعتمادی، مسئولیت ما رو سنگین می کنه و باید  برای حفظ و تداومش حسابی مایه بذاریم.

از امام علی (ع) روایت شده که فرمود:

« اگر مورد اعتمادِ برادرت هستى ، برایش از جان و مال ، مایه بگذار و با هر کسى او دوست است ، دوست باش و با هر که دشمن است ، دشمن باش. رازها و عیب‏هایش را بپوشان و خوبى‏هایش را آشکار کن.»

هر کشفی، با یک نگاه آغاز می شود.

اجازه بدید  اسم نگاه سرسری رو  بذاریم نگاه از سر عادت.

ماها، تا چیزی رو گم نکرده باشیم و دنبال چیزی نگردیم، به  دور و برمون، از روی دقت نگاه نمی کنیم.

برای همینم هست که بیشتر نگاه هامون،  مخصوصاً به چیزایی که برامون تازگی ندارن،  سرسری و از روی عادته.

 از توی این نگاه های از سر عادت، قرار نیست چیزی بیرون بیاد.

به همین خاطر هم قرآن از ما می خواد، به جای نگاه های سرسری، اهل مشاهده و دقت نظر بشیم.

قرآن از ما می خواد نگاهمون به آسمون و زمین و شتر و آثار  اقوام گذشته،  از روی عادت نباشه.

هر کشفی، با  یه نگاه دقیق آغاز می شه...

معجزه یعنی شکستن عادت ها

توی تعریف معجزه گفتن: کاری که بقیه از انجامش ناتوان باشن.

با این تعریف،  بیرون اومدن خورشید از مشرق و غروبش از مغرب هم معجزه ست.

سبز شدن برگ درختا توی بهار و زرد شدنشون توی پاییز هم معجزه ست.

چون غیر از خدا ، کیه که بتونه همجین کارهایی بکنه؟

ولی کسی به غروب آفتاب و زرد شدن برگ درختا معجزه نمی گه.

یکی از اسم های معجزه، خَرْق عادته.

خرق یعنی شکسته شدن.

پس معجزه یعنی شکسته شدن عادت ها.

ماها، غروب آفتاب رو با همه عظمتش معجزه نمی دونیم، چون به دیدنش عادت داریم.

ولی بیرون اومدن یه شتر از دل کوه برامون معجزه ست. چون عادت نداریم  ببینیم که از دل کوه، شتر بیرون بیاد.

یکی از کارهای پیامبر ها،  همین شکستن عادت های غفلت آور بوده.

آخرین نمازُ بخون

گفتن هر نمازی رو اونجور بخونید که انگار قراره آخرین نماز عمرتون باشه.

ما ها اگه واقعاً بدونیم یه نماز، آخرین نمازیه که می خوایم بخونیم،  سعی می کنیم اون رو به  ویژه ترین شکل ممکن به جا بیاریم.

از همون لحظه الله ا کبر گفتن، حتی از قبلش و از دم وضو گرفتن، همه هوش و حواسمون رو جمع می کنیم .

اما اینکه چرا بقیه نمازهامون معمولاً اینجوری نیست، خیلی دلیل ها داره.

یه دلیلش اینه که اونا رو از سر عادت و تکرار به جا بیاریم. برای  همینم همه نمازهامون به هم شبیه هستن.

ولی اونایی که نمازهاشون از سر عادت و تکرار نیست، قشنگ توی هر رکعتی با خودشون می گن: خب الآن بعد از حمد چه سوره ای بخونم؟  توی سجده چی از خدا بخوام؟ ذکر رکوعم این دفعه چی باشه؟! با چه کلمه هایی باهاش حرف بزنم؟

فردا دیره، خیلی دیر

عادت ها، مث درختی می مونن که توی خاک وجود ما غرس می شن.

یه درخت یه ساله، چون هنور ریشه هاش توی خاک، محکم نشده، با دست هم بیرون میاد. ولی همون درخت رو سال بعد، ‌بدون  بیل و کلنگ نمی شه از خاک بیرون کشید.

ولی خودمونیم!

کیه که بتونه یه درخت پنجاه ساله رو ریشه هاش تا اعماق خاک فرو رفته، بیرون بیاره؟!

برای کنار گذاشتن یه عادت بد، شاید فردا دیر باشه....

هرگز نخواستم که به داشتن تو عادت بکنم

مستأجر هایی که سر سال، مهلت اجاره شون سر میاد، اگه بخوان اسباب کشی کنن و برن یه محل دیگه، زیاد براشون سخت نیست.  ولی اگه اجاره نومه رو برای یه سال دیگه تمدید کنن، سال دوم، دل کندن از جای فعلی و رفتن به یه جای تازه، براشون سخت تر می شه.

برای همینم سعی می کنن اجاره نومه رو برای سال سوم هم تمدید کنن. غافل از اینکه قراره یه سال بعد، اسباب کشی از امسال هم سخت تر باشه.

دلیل این سخت تر شدن سال به سال دل کندن، عادت کردنه.

عادت، هر چقدر که  قدیمی تر بشه، قوی تر می شه و غلبه کردن بهش سخت تره...

عادت های یه ساله رو می شه یه ماهه ترک کرد. ولی کنار گذاشتن یه عادت ده ساله،  به این سریعی و سادگی نیست...