عاقبت اعتماد به یک جزوه خوب

بعضیا هستن که به خاطر رفتار و کردارشون، نمی شه بهشون اعتماد کرد.  ولی خود این افراد، به بقیه اعتماد دارن و بالاخره زندگیشون رو می گذرونن.

بعضیا هم هستن که به خاطر وسواس فکری و بد گمانیشون، به هیچ کس اعتماد ندارن. ولی چون خودشون آدمای مقبولی هستن، بقیه به اونا اعتماد دارن. اتفاقاً  این دسته چون آدمای خیلی دیر باور و شکاکی هستن، اگه حرفی بزنن، اعتماد بقیه رو بیشتر جلب می کنن. 

ما یه استادی داشتیم که برای سوال های امتحانش، هر جوابی که می نوشتی، بالاخره یه اشکالی از  توش پیدا می کرد و نمره کم می کرد.

ولی وقتی همون استاد که انگار با «بیست دادن » قهر بود، به یکی داد بیست، فهمیدیم  دییگه مو لای درز جواب هایی که اون رفیقمون داده نمی ره. به همین خاطر هم هر وقت با همون استاد  امتحان داشتیم، یه راست می رفتیم سراغ جزوه همون رفیقمون...

اینجوری بود که نمره های ده و دوازده ی همه مون تبدیل شد به شونزده و هفده.

فقط به خاطر اینکه به مطالب جزوه ی خوب کسی اعتماد کرده بودیم.

راه می ریم و اعتماد می کنیم

درسته که آدم عاقل، زود به زود به هیچ کس اعتماد نمیکنه.

درسته که یکی از  ویژگی های ایمان هم همینه که آدم، نباید به هر کسی اعتماد داشته باشه.

ولی  هم عقل، و هم ایمان حرفشون اینه که بالاخره یه جاهایی باید به کسی که قابل اعتماده،  اعتماد داشت.

آخه اگه قرار بود هیچ کس به هیچ کس اعتماد نداشته باشه،  چرخ زندگی و جامعه حتی یه دور هم نمی چرخید.

 

خود من و شما همنیجور راه به راه داریم به این و اون اعتماد می کنیم.

همین که جلوی تاکسی دست نگه می داریم، یعنی اعتماد داریم که راننده تاکسی، یکیه مث خودمون و یه قاتل زنجیره ای نیست. همینکه پولمون رو به کارمند بانک می دیم، یعنی اعتماد داریم که طرف نمیخواد پول ما رو قورت بده و یه لیوان آب خنک هم روش بخوره.

کسی که نمیخواد هیچ وقت و هیچ جا، به هیچ کس اعتمادی داشته باشه، همون بهتر که بره وسط بیابون چادر بزنه و همونجا زندگی کنه....

زندگی توی جامعه یعنی  اعتماد کردن های مداوم به این و اون...

اعتماد هردمبیل

آدمیزاد جایز الخطاست.

از قدیم و ندیم هم گفتن کسی رو که اشتباهی  مرتکب شده و سرش به سنگ خورده، نباید خیلی سرزنش کرد.

ولی انصافاً بعضی از اشتباه ها هستن که اگه کسی اون ها رو مرتکب بشه، هز سرزنشی که بشه حقشه.

مثلاً آدمی که عادت داره به حرف و وعده همه اعتماد داشته باشه. اینجور آدما، براشون فرق نمی کنه مطلبی رو  توی تاکسی شنیده باشن یا توی یه دایره المعارف معتبر خونده باشن.

چون به جفتش اعتماد می کنن و  حرف هر دو تا منبع براشون  سنده.

مراقبت، تجسس، وسواس

هر چیز خوبی، اگه افراط و تفریط به اون راه پیدا کنه،  ممکنه تبدیل به یه چیز بد بشه.

مراقبت هم همینجوریه....

مراقبت گاهی وقت ها سر از وسواس در میاره که هم بیماریه، هم حرمت داره.

گاهی هم مراقبت از بقیه تبدیل به تجسس می شه که باز هم غیر اخلاقیه، هم گناه کبیره.

مواردی هم پیش میاد که آدم  بزرگ ها، جای مراقبت از کوچکتر ها رو با دیکتاتوری و سلب آزادی اون ها اشتباه می گیرن ...

طبیعیه که اینجور وقت ها، گرفتن نتیجه عکس، حتمی باشه ....

امروز، کلی  از مراقبت گفتیم و شنیدیم. اجازه بدید این دقایق پایانی راجع به این فکر کنیم که آیا کاری که ما انجام می دیم واقعاً مراقبته یا اینکه اسمش یه چیز دیگه ست؟!

بهترین مراقب دنیا

بهترین مراقب دنیا، خود خداست. خدا اونقدر مهربونه که سر هر امتحانی، جواب ها رو به بنده هاش برسونه. کافیه صداش بزنیم. کافیه ازش بخوایم که راه  و گزینه و جواب درستُ به  ما بگه. حتماً می گه. خدا همونقدر که مراقبه، راهنما هم هست. سر دو راهی ها، ما رو  حیرون نمی ذاره.

مراقبت هر کسی رو که منکر بشیم، مراقبت خدا از خودمون رو نمی تونیم انکار کنیم.

خدایی که یکی از اسم هاش رقیبه و اسم دیگه اش حافظ.

خدایی که نه خواب داره، نه خوراک و خستگی....

همچین خدایی، همیشه ی همیشه مراقب و به پای ماهاست.

گاهی وقت ها سنگ سر راهمون سبز می کنه تا رفتن بی راهه های پر از چاه منصرف بشیم.

گاهی هم درست دم پرتگاه دستمون رو می گیره و می کشدمون عقب.

خدایی که اگه لحظه به لحظه ازمون مراقبت نمی کرد، معلوم نبود چه بلاهایی سرمون می اومد و چه بلاهایی خودمون سر خودمون می آوردیم.

راه پاینده خانم مارپل

دو روز دیگه نوه دار می شن. هنوز  که هنوزه داره شوهرشُ امتحان می کنه. می خواد ببینه سر و گوش شوهرش می جنبه یا نه. با شماره های ناشناس به گوشی آقاشون زنگ می زنه، پشت گوشی فوت می کنه. یاد و خاطره ی خانم مارپل زنده باد. راهش  یه همچین رهروانی داره.

یکی نیست بهشون بگه: دیگه از سن و سال شوهر شما گذشته. بنده ی خدا همون بیست سال پیش هم نمی تونست گوش خودشُ بجنبونه. از این شیرین کاریا بلد نبود.

وقتی امتحان جایگزین تحقیق می شود

قبلاً مردم فقط می رفتن راجع به خواستگارشون تحقیق می کردن. الان  علاوه بر تحقیق،  ازش امتحان  هم می گیرن. مثلاً یه موقعیت هایی پیش میارن که بفهمن طرف، یه جور انسانیه.  قابل اعتماد هست یا نه؟ مرد زندگی هست؟ یا نمی شه بهش تکیه داد.  چشم و دلش پاکه؟، یا جنسش خرده شیشه داره؟.  خوش ذاته یا بد ذات؟. 

بیچاره خواستگارهایی که باید از این امتحانات سخت، سربلند بیرون بیان.

لذتی که در گرفتن گواهینامه هست

یکی از پل های پیش رو در مسیر زندگی هر انسانی، همین امتحان رانندگیه.  کمتر انسانی پیدا می شه که از این پل، به راحتی عبور کرده باشه. توی این امتحان، هر کسی یه جور چزونده شده. یکی توی آزمون کتبی، یکی توی آزمون عملی. یکی وقت فراهم آوردن مدارک و پر کردن فیش های بانکی. یکی هم در همه ی موارد. ولی همه ی این سختی ها، به شیرین اون لحظه ای می ارزه که مامور پست گواهینامه رو میاره دم در خونه. 

لذت زائد الوصفی داره، لذت گرفتن گواهینامه.

امتحان هایی که سختند، سختی هایی که امتحانند.

تا حالا به کلمه ی امتحان دقت کردید؟ امتحان با محنت هم خانواده ست. محنت هم که یعنی سختی و دوشواری و مشقت و اینجور چیزا.  اصلاً امتحان یعنی در سختی افتادن. امتحانی که آسون  و آبکی باشه امتحان نیست.

من به شخصه معتقدم که:

همه ی امتحان ها سخت هستن و  همه ی سختی یه جور امتحان.

حالا که اینجوری به ما بگید سخت ترین امتحانی که تا حالا  پشت سر گذاشتید، چی بوده؟!

خدا راحتی ما رو ناخوش نداره

خدا می گه لباس خوب بپوش. تا هم زیبا بشی. هم از سرما و گرما حفظ بشی. هم احساس راحتی کنی. این یعنی استفاده از نعمت. استفاده از نعمت حروم نیست.

ولی خودنمایی با همون لباس، فخر فروشی با مارک و طرح همون لباس، دیگه اسمش استفاده نیست. اسمش سوء استفاده ست. سوء استفاده از نعمت ها ممنوعه.