سرمایه ای به اسم خوش قولی (2)

خوش قولی، یه جور سرمایه ست. یه جور سرمایه ی اخلاقی.  خیلی از مشاغل هستن که سرمایه ی مادی زیادی لازم ندارن. ولی هیچ شغلی نیست که سرمایه ی اخلاقی لازم نداشته باشه.

مردم، سفارش کارشونُ به آدمی که می دونن بدقوله نمی دن. مردم به آدمی که بدونن وجدان کاری نداره، اعتماد و اطمینان نمی کنن.

خوش حسابی هم  یه جور سرمایه ی اخلاقیه.  

کیه که دوست داشته باشه با یه آدم بد حساب، بشینه پای میز معامله.

از قدیم و ندیم گفتن: آدم خوش حساب، شریک مال مردمه. مردم سرمایه شونُ می دن دست طرف، می گن باهاش برامون کار کن.  چرا؟ چون بهش اعتماد و اطمینان دارن. چون می دونن که طرف، توی زندگیش، برای خودش یه اصولی داره. مثلاً چیزی رو که برای خودش نپسنده، برای بقیه هم نمی پسنده. بنابراین از مال و سرمایه ی  مردم همونجوری مراقبت می کنه که از مال  و سرمایه ی خودش.