حرف های خوب، به سبک سایت پنج روز

آدم کیف می‌کنه مستعمره آدم‌های خوشخو باشه. کیف می کنه که فقط صادرات اونا رو وارد زندگی‌اش کنه.

وقتی از بین این همه رستوران می‌کوبی و می‌روی یه جای خاص، دلیل داره.

حتما برای اینه که اون آشپز، غذا که می‌پزه، وقتی آماده شد روش خُلق خوش رنده می‌کنه،

 

 وقتی از بین این همه عطاری می‌ری یه عطاری خاص، بی دلیل نیست.

شاید دلیلش این باشه که عطارباشی  فقط برات گل بابونه و عناب نمی پیچه. روش چهارتا پر خوشخویی هم می‌ذاره،

دلیل دیگه ش اینه  که خدا، دلش خواسته که روزی آدم های خوش اخلاقُ زیاد کنه.

وقتی از بین این همه قصابی ، می ری یک قصابی خاص،  حتماً حکمتی پشت سرش هست.

حکمتش شاید این باشد که  توی گوشتای اون قصابی  رگ  و پیی از بدخویی  نمی‌بینی،

حکمت دیگه ش اینه  که خدا،  به دل آدمای خوش اخلاق خاصیت مغناطیسی داده.

آدم های  خوش اخلاق بقیه رو همه جوره جذب خودشون می کنن!

 

وقتی  از بین این همه گل فروشی  راهتُ  مستقیماً  کج می کنی سمت یک گل فروشی خاص ، یعنی یه چیزی تو رو به سمت خودش کشیده که رفته ای اونجا.

حتی اگه راهش دور باشه.

حتی اگه هنرش، هنری تر از بقیه نباشه.

گل فروش دوست داشتنی‌ تو، همون کسیه که همیشه ی خدا، چند تا شاخه خوشخویی معطر می‌ذاره لای دسته گلت.

سرمایه ای به اسم خوش قولی (2)

خوش قولی، یه جور سرمایه ست. یه جور سرمایه ی اخلاقی.  خیلی از مشاغل هستن که سرمایه ی مادی زیادی لازم ندارن. ولی هیچ شغلی نیست که سرمایه ی اخلاقی لازم نداشته باشه.

مردم، سفارش کارشونُ به آدمی که می دونن بدقوله نمی دن. مردم به آدمی که بدونن وجدان کاری نداره، اعتماد و اطمینان نمی کنن.

خوش حسابی هم  یه جور سرمایه ی اخلاقیه.  

کیه که دوست داشته باشه با یه آدم بد حساب، بشینه پای میز معامله.

از قدیم و ندیم گفتن: آدم خوش حساب، شریک مال مردمه. مردم سرمایه شونُ می دن دست طرف، می گن باهاش برامون کار کن.  چرا؟ چون بهش اعتماد و اطمینان دارن. چون می دونن که طرف، توی زندگیش، برای خودش یه اصولی داره. مثلاً چیزی رو که برای خودش نپسنده، برای بقیه هم نمی پسنده. بنابراین از مال و سرمایه ی  مردم همونجوری مراقبت می کنه که از مال  و سرمایه ی خودش.

خوب می فروشه، ولی نه به خاطر دکورش

بعضیا میلیون ها تومن پول خرج تبلیغات می کنن، بلکه بتونن اعتماد مردمُ به دست بیارن. عوضش بعضیا، با رعایت چند تا اصل مهم و ساده ی اخلاقی، اعتماد آفرینی می کنن.

بعضیا توی کاری که دارن، سرشون شلوغه، مشتری هاشون زیادن، سفارش هایی که می گیرن،  یکی دو تا نیست.

نه به خاطر دکور شیکی که دارن. نه به خاطر موقعیت مناسب مغازه و دفترشون، نه به خاطر تبلیغات زیاد. بلکه به خاطر خوش قولی، به خاطر خوش حسابی، به خاطر راست گویی، به خاطر خوش اخلاقی و تحمل و حوصله ای که همیشه دارن.