سرمایه ای به اسم خوش قولی (2)

خوش قولی، یه جور سرمایه ست. یه جور سرمایه ی اخلاقی.  خیلی از مشاغل هستن که سرمایه ی مادی زیادی لازم ندارن. ولی هیچ شغلی نیست که سرمایه ی اخلاقی لازم نداشته باشه.

مردم، سفارش کارشونُ به آدمی که می دونن بدقوله نمی دن. مردم به آدمی که بدونن وجدان کاری نداره، اعتماد و اطمینان نمی کنن.

خوش حسابی هم  یه جور سرمایه ی اخلاقیه.  

کیه که دوست داشته باشه با یه آدم بد حساب، بشینه پای میز معامله.

از قدیم و ندیم گفتن: آدم خوش حساب، شریک مال مردمه. مردم سرمایه شونُ می دن دست طرف، می گن باهاش برامون کار کن.  چرا؟ چون بهش اعتماد و اطمینان دارن. چون می دونن که طرف، توی زندگیش، برای خودش یه اصولی داره. مثلاً چیزی رو که برای خودش نپسنده، برای بقیه هم نمی پسنده. بنابراین از مال و سرمایه ی  مردم همونجوری مراقبت می کنه که از مال  و سرمایه ی خودش.

خوب می فروشه، ولی نه به خاطر دکورش

بعضیا میلیون ها تومن پول خرج تبلیغات می کنن، بلکه بتونن اعتماد مردمُ به دست بیارن. عوضش بعضیا، با رعایت چند تا اصل مهم و ساده ی اخلاقی، اعتماد آفرینی می کنن.

بعضیا توی کاری که دارن، سرشون شلوغه، مشتری هاشون زیادن، سفارش هایی که می گیرن،  یکی دو تا نیست.

نه به خاطر دکور شیکی که دارن. نه به خاطر موقعیت مناسب مغازه و دفترشون، نه به خاطر تبلیغات زیاد. بلکه به خاطر خوش قولی، به خاطر خوش حسابی، به خاطر راست گویی، به خاطر خوش اخلاقی و تحمل و حوصله ای که همیشه دارن.

بُود حال و احوال آن مرد زار!

از قدیم و ندیم گفتن:

بر احوال آن مرد باید گریست/  که دخلش بُود نوزده، خرج بیست

یعنی بیچاره اون مردی، و ضمناً بیچاره اون زنی که  توی ماه نوزده تومن درآمد داره، ولی هزینه هاش بیست تومنه.

این  قضیه ی پیشی گرفتن خرج بر دخل،  می تونه خیلی دلیل ها داشته باشه، ولی مطمئناً یه دلیلش  نداشتن حساب و کتابه.

آدمیزاده دیگه...

همینجور دلش می خواد خرج کنه.

وقتی هم که حساب و کتابی در کار نباشه، آدم یادش می ره از اول ماه تا الآن چقدر خرج کرده.

پیش خودش می گه  کل ولخرجی هام صد تومن هم نشده. ولی وقتی چرتکه میندازه، می فهمه  بالای پونصد تومن خرج روی دست خودش گذاشته...

اینجاست که باید بشینه و زار زار گریه کنه.  حق هم داره.

بر احوال آن مرد باید گریست/  که دخلش بُود نوزده، خرج بیست