قُلِ انْظُرُوا مَاذَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ
یه بچه، یه بچه ی طفل معصوم، وقتی از مادر به دنیا میاد، بی رو در بایستی، هیچی نمی دونه.
ولی همین بچه رو خدا سه تا چیز بهش داده که با اون سه تا چیز، یواش یواش یه چیزایی دستش میاد و یه چیزایی یاد می گیره.
اون سه تا چیز چشم و گوش و قدرت فکر کردنه.
البته، تا چشم و گوش، نبینن و نشنون، قدرت فکر کردن به کار نمی افته.
یعنی قدرت فکر، درست مث کارخونه ای می مونه که اگه چشم و گوش براش مواد اولیه درست و حسابی نفرستن، خط تولیدش می خوابه و باید درش رو تخته کرد.
ما ها، توی این قرن تکنولوژی و ارتباطات و علم و سواد، جایی از زندگیمون نمونده که راجع بهش اختراع و اکتشافی انجام نشده باشه.
همه اختراعات و اکتشافات هم، اولش با یه «مشاهده» و «نگاه از روی دقت» شروع می شن.
چه اون ارشمیدسی که سه هزار سال قبل از حموم بیرون زد و گفت «اورکا، اورکا»، چه مهندس هایی که الآن ماشین و موبایل و چیزای دیگه طراحی می کنن. کار همه این آقایون و خانم ها، به خوب دیدن بستگی داره.
می خوام بگم ما آدما، اگه پیشرفتی کردیم و زندگیمون روز به روز راحت تر شده، به خاطر اینه که تونستیم با دقت نظر و نگاه موشکافانه، اسرار طبیعت رو یکی یکی رو کنیم.
اگه قرار بود همه چی رو سرسری ببینیم، تا همین الآن باید توی غار بودیم.
