امان از دل!

بین اعضای وجود ما، هیچ کسی سر به هو تر و سر خود تر از دل نیست.

چشم حد اکثر از اینجا می تونه نوک قله رو دید بزنه. ولی  واسه همون چشم، خدا  دو تا پلک به مون داده که وقتش می تونیم ببندیمشون و دید چشمُ  کور کنیم.

خلاصه که چشم رو می شه درویش کرد.

گوش رو می شه پنیه توش فرو کرد.

دهان رو میشه بست. زبون رو می شه به کام گرفت و سکوت کرد.

ولی دل!

امان از این دل...

یه وقتایی سر خود پا می شه و از اینجا می ره اون سر دنیا!

ولی انصافاً خوش به حال اونایی که مرغ دلشون با اینکه یه کم سر به هواست، ولی جاهای خوبْ خوب می پره!

رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِی أَعْمَى وَقَدْ کُنتُ بَصِیرًا

روز قیامت، خدا یه عده ای رو «کور» وار محشر می کنه.

اینا به نشونه اعتراض می گن:

خدایا! چرا ما رو کور محشور کردی. ما که توی دنیا نمره چشممون اتفاقاً خیلی قوی بود.  چشم پزشکی که می رفتیم تا اون سطر آخر  علامت های راست و چپ و بالا و پایین رو هم می دیدم. ما که نه لنز می زدیم، نه عینک. نه دور بین بودیم، نه نزدیک بین. آب مرواید و اینجور مسائل هم نداشتیم.

خدا بهشون می گه:

شما ها چشم داشتید، ولی باهاش نمی دیدید.  برای همینه که توی این دنیا، کور محشورتون کردم. کور، کسی نیست که چشم سَر نداره. کور، کسیه که چشم سِرّ و چشم دلش چیزی تماشا نمی کنه...س

هان ای دل عبرت بین / از دیده نظر کن هان

خوب نگاه کردن، فقط به درد اختراع و اکتشاف و بهتر کردن زندگی این دنیا نمی خوره.

قرآن که بخونی می بینی خدا مرتب داره می گه: «نگاه کنید. دوباره کنید، خوب نگاه کنید. به دقت بنگرید»

اولاً همون نگاه دقیق به طبیعت، علاوه بر اینکه آدم رو  به مخترع و مکتشف و اینجور چیزا تبدیل می کنه، باعث می شه تا ایمانمون به خدا هم بیشتر بشه.

دیدن اون همه عظمت و قشنگی ما، اگه قشنگی و عظمت خدا رو به یادمون نیاره، عجیبه و جای تعجب داره.

 دوم اینکه، کی گفته فقط طبیعته که باید به دقت نگاهش کرد.

تاریخ و سرگذشت آدما و اقوام گذشته هم  حسابی ارزش دیدن و تماشا داره.

بعد از دیدن و تماشا هم نوبت درس گرفتن و عبرت آموزیه.

به قول  خاقانی شاعر:

هان ای دل عبرت بین، از دیده نظر کن ، هان

ایوان مداین را ، آیینه عبرت دان

قُلِ انْظُرُوا مَاذَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ

یه بچه، یه بچه ی طفل معصوم،  وقتی از مادر به دنیا میاد، بی رو در بایستی، هیچی نمی دونه.

ولی همین بچه رو خدا سه تا چیز بهش داده که با اون  سه تا چیز، یواش یواش یه چیزایی دستش میاد و یه چیزایی یاد می گیره.

اون سه تا چیز چشم و گوش و قدرت فکر کردنه.

البته، تا چشم و گوش، نبینن و نشنون، قدرت فکر کردن به کار نمی افته.

یعنی قدرت فکر، درست مث کارخونه ای می مونه که  اگه چشم و گوش براش مواد اولیه درست و حسابی نفرستن، خط تولیدش می خوابه و باید درش رو تخته کرد.

 

ما ها،‌ توی  این قرن تکنولوژی و ارتباطات و علم  و سواد، جایی از زندگیمون نمونده که  راجع بهش اختراع و اکتشافی انجام نشده باشه.

همه اختراعات و اکتشافات هم،  اولش با یه  «مشاهده» و «نگاه از روی دقت» شروع می شن.

چه اون ارشمیدسی که سه هزار سال قبل از حموم بیرون زد و گفت «اورکا، اورکا»، چه مهندس هایی که الآن ماشین و موبایل و چیزای دیگه طراحی می کنن. کار همه این آقایون و خانم ها،  به خوب دیدن  بستگی داره.

می خوام بگم ما آدما، اگه پیشرفتی کردیم و  زندگیمون روز به روز راحت تر شده، به خاطر اینه که تونستیم با دقت نظر و نگاه موشکافانه، اسرار طبیعت رو یکی یکی رو کنیم.

اگه قرار بود  همه چی رو سرسری ببینیم، تا همین الآن باید توی غار بودیم.