دسته بندی آدم ها بر اساس عقل

آدما، سه دسته  هستن:

دسته ی اول، اونایی هستن  که عاقلن. خدا این آدما رو توی کتابش به اسم «اولو الالباب» صدا زده. البته یه جاهایی هم بهشون گفته قومی که تفکر می کنن، قومی که تعقل می کنن. از اسم های دیگه ی این گروه توی قرآن، «اولو الابصار» و صاحبان چشم و دله.

این از دسته ی اول.

دسته ی دوم آدما، آدمای نیمه عاقل هستن.   با اینکه نیمی از وجود این آدما رو جهل گرفته، ولی همیشه نیمه ی عاقل این آدما بهشون کمک می کنه از نظرات آدمای دسته ی اول استفاده کنن و خودشونُ نجات بدن.

خدا، توی قرآن،  از بین همه ی خصوصیات این دسته، گوش شنوا و پند پذیر این آدم ها رو  تحسین کرده.  گوشی که به حرف آدم های عاقل، همه جوره بدهکاره.

اینم از دسته ی دوم.

اما دسته ی سوم آدما،‌ اونایی هستن که قرآن اسمشون ُ گذاشته دار و دسته ی سفهاء.  ویژگی این گروه اونه که نه خودشون اهل تفکر و تعقل و درایت و اندیشه هستن، نه گوشی دارن که به حرف حق و اهل درایت، بدهکار باشه.

اینا هممون هایی هستن که به قول آیه های قرآن،  دل هاشون مهر و موم  شده و بر گوش و چشم شون پرده های ضخیم غفلت  قرار گرفته...   

البته خدا هیچ  کسی رو بدون عقل خلق نکرده، ولی بعضی ها نه به عقل خودشون کاری دارن، نه به عقل عاقل ها  و نه به عقل نیمه عاقل ها!

قُلِ انْظُرُوا مَاذَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ

یه بچه، یه بچه ی طفل معصوم،  وقتی از مادر به دنیا میاد، بی رو در بایستی، هیچی نمی دونه.

ولی همین بچه رو خدا سه تا چیز بهش داده که با اون  سه تا چیز، یواش یواش یه چیزایی دستش میاد و یه چیزایی یاد می گیره.

اون سه تا چیز چشم و گوش و قدرت فکر کردنه.

البته، تا چشم و گوش، نبینن و نشنون، قدرت فکر کردن به کار نمی افته.

یعنی قدرت فکر، درست مث کارخونه ای می مونه که  اگه چشم و گوش براش مواد اولیه درست و حسابی نفرستن، خط تولیدش می خوابه و باید درش رو تخته کرد.

 

ما ها،‌ توی  این قرن تکنولوژی و ارتباطات و علم  و سواد، جایی از زندگیمون نمونده که  راجع بهش اختراع و اکتشافی انجام نشده باشه.

همه اختراعات و اکتشافات هم،  اولش با یه  «مشاهده» و «نگاه از روی دقت» شروع می شن.

چه اون ارشمیدسی که سه هزار سال قبل از حموم بیرون زد و گفت «اورکا، اورکا»، چه مهندس هایی که الآن ماشین و موبایل و چیزای دیگه طراحی می کنن. کار همه این آقایون و خانم ها،  به خوب دیدن  بستگی داره.

می خوام بگم ما آدما، اگه پیشرفتی کردیم و  زندگیمون روز به روز راحت تر شده، به خاطر اینه که تونستیم با دقت نظر و نگاه موشکافانه، اسرار طبیعت رو یکی یکی رو کنیم.

اگه قرار بود  همه چی رو سرسری ببینیم، تا همین الآن باید توی غار بودیم.