حق، چایی و خرمالو نیست.

آدما ممکنه بعضیاشون از خرمالو خوششون بیاد و عاشق فصل نارنجی شدن خرمالوها باشن، عوضش بعضیای دیگه شون از شنیدن اسم خرمالو هم حالشون بد بشه.

آدما ممکنه بعضیاشون چای تلخ دوست داشته باشن، بعضیاشون چای شیرین، بعضیاشون هم  اصلاً چای دوست نداشته باشن.

ولی ...

ولی  فطرت همه ی آدما حقُّ دوست داره. 

حق، چای  و خرمالو  نیست که سلیقه ای باشه.

خدا وقتی داره ما رو توی کارخونه ی خلقت  خلق می کنه، به صورت پیش فرض، برای همه مون، جلوی گزینه ی حق، تیک دوست داشتن و خوش داشتن می زنه....

اینکه بعداً بعضیا حق گریز می شن دلایل دیگه ای داره که به وقتش باید با هم راجع بهش صحبت کنیم.

اونایی که از چای تلخ یا خرمالو  و کله پاچه خوششون نمیاد،  رازشونُ توی هفت تا پستو قایم نمی کنن.

خیلی صریح و بی پرده  به  دور و بری هاشون اعلام می کنن که از فلان چیز خوششون نمیاد.

ولی من خودم به شخصه  هیچ آدمی رو سراغ ندارم که جایی از تاریخ اعلام کرده باشه از حق بدش میاد و عاشق باطله.

حتی باطل ترین آدمای دنیا هم سعی می کنن خودشونُ طرفدار حق جا بزنن و  جوری وانمود کنن که فکر و کار و راه و رسمشون حقّه...

 این همه تظاهر به حق بودن و گندم نمایی و جو فروشی، یه دلیل خیلی واضح داره؛ اونم اینه که حق، چیز خوشایندیه و بین آدما مقبولیت داره....