اتفاق نظر سلیقه های مشترک

آدما، سلیقه هاشون با همدیگه فرق می کنه.

ممکنه یکی از یه غذایی خوشش بیاد، ولی یکی دیگه اون غذا رو خوش نداشته باشه.

یا یکی طبعش سرد باشه، یکی دیگه گرم.

یکی رنگای روشن دوست باشه، یکی رنگ های تیره تر.

ولی اینجوری نیست که همه ی علاقه ها و سلیقه های آدما با همدیگه متفاوت باشه.

ما آدما، با وجود سلیقه ها و علایق متفاوت مون، یه سری علایق و سلایق مشترک هم داریم.

همه ی آدما،  یه ساختمون، یا یه اثر هنری  کاملُ به یه ساختمون یا اثر هنری  نیمه کاره و ناقص ترجیح می دن.

همه ی آدما  نسبت به شنیدن یه خبر با جزئیات کامل، علاقه ی بیشتری دارن تا یه خبر نصفه نیمه  و ناقص.

آدما،  از هر چیزی،  شکل بهتر و کامل تر  اونُ می خوان و این ویژگی مشترک، ریشه در فطرت خدایی اون ها داره.

شاید قد و وزن و نژاد و رنگ و لهجه ی آدما متفاوت باشه،  ولی فطرت همه ی اون ها یکسان و خدائیه.

علاقه ی آدمیزاد به چیزهای بهتر و کامل تر، یکی از راه های قرآن برای دعوت انسان ها به ایمان و معنویته.

خدا توی قرآن، خطاب به همه ی انسان ها،  توی هر قرن و قبیله ای که باشن می گه:

اگه زندگی بهتر و  با دوام تر می خواید،‌ راهش ایمانه.

اگه دانش بهتر و کامل تر می خواید، پیش خدا و انباست.

اگه  طالب نعمت  و سلامت بهتر و بیشتر و کامل ترید، راهش بندگیه.

اگه طالب نورید، خدا نور آسمون ها و زمینه.

دنبال هر خیری که هستید، کامل ترین شکل اون خیر پیش خداست.

اشتباهی، جای دیگه نرید! ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌  

 

حق، چایی و خرمالو نیست.

آدما ممکنه بعضیاشون از خرمالو خوششون بیاد و عاشق فصل نارنجی شدن خرمالوها باشن، عوضش بعضیای دیگه شون از شنیدن اسم خرمالو هم حالشون بد بشه.

آدما ممکنه بعضیاشون چای تلخ دوست داشته باشن، بعضیاشون چای شیرین، بعضیاشون هم  اصلاً چای دوست نداشته باشن.

ولی ...

ولی  فطرت همه ی آدما حقُّ دوست داره. 

حق، چای  و خرمالو  نیست که سلیقه ای باشه.

خدا وقتی داره ما رو توی کارخونه ی خلقت  خلق می کنه، به صورت پیش فرض، برای همه مون، جلوی گزینه ی حق، تیک دوست داشتن و خوش داشتن می زنه....

اینکه بعداً بعضیا حق گریز می شن دلایل دیگه ای داره که به وقتش باید با هم راجع بهش صحبت کنیم.

اونایی که از چای تلخ یا خرمالو  و کله پاچه خوششون نمیاد،  رازشونُ توی هفت تا پستو قایم نمی کنن.

خیلی صریح و بی پرده  به  دور و بری هاشون اعلام می کنن که از فلان چیز خوششون نمیاد.

ولی من خودم به شخصه  هیچ آدمی رو سراغ ندارم که جایی از تاریخ اعلام کرده باشه از حق بدش میاد و عاشق باطله.

حتی باطل ترین آدمای دنیا هم سعی می کنن خودشونُ طرفدار حق جا بزنن و  جوری وانمود کنن که فکر و کار و راه و رسمشون حقّه...

 این همه تظاهر به حق بودن و گندم نمایی و جو فروشی، یه دلیل خیلی واضح داره؛ اونم اینه که حق، چیز خوشایندیه و بین آدما مقبولیت داره....

کفه ی ترازو باشیم

توی خانواده، زن و شوهر، باید مث دو تا کفه ترازو باشن.

دو تا کفه ترازو لازم نیست، کاملا مث هم باشن. اصلاً همیشه یه کفه ترازو مثلاً از جنس پنیر و قند و شکر و  اینجور چیزاست، اون یکی کفه از جنس سنگ ترازو.

توی ازدواج هم، لازم نیست زن و شوهر جنس افکار و علایقشون کاملاً یه جور باشه، ولی لازمه زن و شوهر، از لحاظ شخصیت، هم وزن هم باشن.

اگه هم وزن نباشن، حکایتشون حکایت ترازوئیه که کفه هاش، بالا و پایین میرن و میزون نیستن.

 هدف از ازدواج، رسیدن  زن و شوهر به  تعادله...

شرط رسیدن به تعادل هم،  هم وزن بودن و «کُفو» هم بودنه....