این قانونُ نمی شه پیچوند.

به پایان رسیدن از اون قانون هائیه که هیچ جوری نمی شه دورش زد و پیچوندش...

عوضش خود این قانون، یه وقتایی همچین آدم رو دور می زنه و می پیچونه که باید هاج و واج بمونی و نفهمی که چه بلایی سرت اومده.

درست مث بازیکن هایی که در طول نود دقیقه ی بازی همه موقعیت های گل رو خراب کردن و وقتی داور سوت رو زده و تیمشون حذف شده، هاج و واج وسط زمین نشستن و نای رفتن تا رختکن رو هم ندارن.

ولی عوضش آدمی که حواسش به قانون پایان باشه و بدونه که همچین قانونی وجود داره، هیچ وقت غافلگیر نمی شه.