قانون پایان پذیری

قانون پایان پذیری میگه:

به هیچ موقعیت و مقام و منصب و دورانی از زندگی نباید دلبستگی و عادت پیدا کنی.

چون وقت جدایی که برسه، دل کندن برات سخت می شه و بیش تر از همه خودتی که زجر می کشی.

آدم عاقل، کسیه که زیاد دلبسته چیزی نشه.

آدم عاقل، کسیه که همیشه حواسش به پایان پذیر بودن همه چی باشه.

آدم عاقل کسیه که بدونه توی این دنیا فقط یه چیزه که تموم نمی شه،‌ اون یه چیز هم فضل و رحمت خداست.

پس عاقل کسیه که به جای دل بستن به این برنامه و این میز و این  خونه و  این رفیق، فقط به فضل و رحمت خدا که همیشگیه دل ببنده...

این قانونُ نمی شه پیچوند.

به پایان رسیدن از اون قانون هائیه که هیچ جوری نمی شه دورش زد و پیچوندش...

عوضش خود این قانون، یه وقتایی همچین آدم رو دور می زنه و می پیچونه که باید هاج و واج بمونی و نفهمی که چه بلایی سرت اومده.

درست مث بازیکن هایی که در طول نود دقیقه ی بازی همه موقعیت های گل رو خراب کردن و وقتی داور سوت رو زده و تیمشون حذف شده، هاج و واج وسط زمین نشستن و نای رفتن تا رختکن رو هم ندارن.

ولی عوضش آدمی که حواسش به قانون پایان باشه و بدونه که همچین قانونی وجود داره، هیچ وقت غافلگیر نمی شه.

پایان پذیری، قانون دنیاست

اصلاً ناف این دنیا رو با پایان پذیری بریدن.

خدا توی قرآنش گفته: این دنیا، دنیای پایان پذیری و تباهی و از بین رفتن و اینجور چیزاست. اگه دنبال سرای باقی و  بی پایان هستید، اینجا جاش نیست. جاش دنیای آخرته.

سرای باقی اونجاست و سرای فانی اینجا.

چشم باز کنید و ببینید کدومش بیشتر به کارِ تون میاد. هر کدوم رو که بیشتر می پسندید برای همون تلاش کنید.

 

فلاسفه، اسم این دنیای خاکی من و شما رو گذاشتن عالم کُون و فساد.

یعنی توی این عالم، مدام یه چیزی شروع میشه، یه چیز دیگه هم به پایان می رسه. ولی همون چیزی هم که شروع شده،‌ برای این شروع شده که یه جایی به آخر برسه.

به  آخر رسیدن  کلی ترین قانون این عالمه. حالا چه عمر یه انسان باشه، چه عمر یه ماشین