تمومش کن بیا از هم جدا شیم

« به! چاکریم آق پرویز. مخلص داش هومن هم هستیم. نوکرتم کریم آقا. حاجی قربونت برم. عاشقتم بهروز جون. حاج آقا عرض ارادت... »

صب تا شب به صد نفر، صد تا از این دیالوگ ها رو می گه ها. ولی زورش میاد  واسه یه بار هم که شده به زنش بگه دوسِت دارم.

بعد اون وقت، اون صد نفر ، اون صد تا دیالوگ رو از این گوش می شنون و از اون گوش فراموش می کنن، ولی رسول خدا فرموده: زن، اون یه دوسِت دارمی رو که همسرش بهش بگه هیچ وقت فراموش نمی کنه.

یادمون باشه این بندا و تبصره های قانون مدنی و قانون خانواده نیست که روابط خانوادگی رو  شکل می ده.

این عادات و آداب و رسوم و عرف جامعه نیست که پایه ی روابط خانوادگی رو محکم می کنه.

این قول و قرارها و تضمینای شب خواستگاری و بله برون و عقد و عروسی نیست که روابط خانوادگی روی اونا بنا می شه.

اگه روابط خانوادگی قرار بود روی همچین چیزایی بنا بشه، دیگه هیچ خانواده ای نباید به آخر خط اختلاف و جدایی و درگیری و طلاق  می رسید.

اون چیزی که روابط خانوادگی توی زمینش پی ریزی می شه، عشق و محبت و ایثار و اخلاق و فداکاری و گذشته.

یه کدوم از اینا اگه کمیتش لنگ بزنه، با هیچ قانون و عرف و  قول و قرار و تضمینی نمی شه جلوی شکستن ستون فقرات خانواده رو گرفت.

قانون پس گرفتن از دست دهنده

یکی از قانون های دنیا اینه که از هر دستی بدیم، با همون دست پس می گیریم.

بنا بر این قانون اگه به دیگران رحم کنیم، مورد رحم واقع می شیم،

 ولی اگه در برابر دیگران روی گزینه  رحم و گذشت و چشم پوشی خط قرمز بکشیم، نباید در مورد خودمون هم انتظار چنین گزینه هایی رو داشته باشیم.

خلاصه که از هر دستی بدیم، ‌از همون دست پس می گیرم.

البته یادمون باشه که از هر دستی هم که بگیریم، از همون دست باید پس بدیم.

یعنی واقعاً اگه جایی خدا و بندگان خدا بهمون رحم و لطف می کنن، ما هم باید به شکرانه ی لطفی که چشیدیم اهل لطف  و ترحم بشیم.

این قانونُ نمی شه پیچوند.

به پایان رسیدن از اون قانون هائیه که هیچ جوری نمی شه دورش زد و پیچوندش...

عوضش خود این قانون، یه وقتایی همچین آدم رو دور می زنه و می پیچونه که باید هاج و واج بمونی و نفهمی که چه بلایی سرت اومده.

درست مث بازیکن هایی که در طول نود دقیقه ی بازی همه موقعیت های گل رو خراب کردن و وقتی داور سوت رو زده و تیمشون حذف شده، هاج و واج وسط زمین نشستن و نای رفتن تا رختکن رو هم ندارن.

ولی عوضش آدمی که حواسش به قانون پایان باشه و بدونه که همچین قانونی وجود داره، هیچ وقت غافلگیر نمی شه.

پایان پذیری، قانون دنیاست

اصلاً ناف این دنیا رو با پایان پذیری بریدن.

خدا توی قرآنش گفته: این دنیا، دنیای پایان پذیری و تباهی و از بین رفتن و اینجور چیزاست. اگه دنبال سرای باقی و  بی پایان هستید، اینجا جاش نیست. جاش دنیای آخرته.

سرای باقی اونجاست و سرای فانی اینجا.

چشم باز کنید و ببینید کدومش بیشتر به کارِ تون میاد. هر کدوم رو که بیشتر می پسندید برای همون تلاش کنید.

 

فلاسفه، اسم این دنیای خاکی من و شما رو گذاشتن عالم کُون و فساد.

یعنی توی این عالم، مدام یه چیزی شروع میشه، یه چیز دیگه هم به پایان می رسه. ولی همون چیزی هم که شروع شده،‌ برای این شروع شده که یه جایی به آخر برسه.

به  آخر رسیدن  کلی ترین قانون این عالمه. حالا چه عمر یه انسان باشه، چه عمر یه ماشین

برید کنار، حق داره میاد

وقتی حتی یه چهار راه و تقاطع ساده هم برای خودش کلی قوانین و مقررات داره، چه جور می شه که دنیای به این بزرگی، هستی به این عظمت، قانون و حساب و کتاب نداشته باشه.

هستی، قانون داره، قانونای خوبی هم داره.

یکی از قانون های هستی  اینه که توش، حق ، همیشه ی خدا، رو به بالندگی باشه.

درسته که یه وقتایی حق ظاهراً ضعیف می شه ولی ضعفش همیشگی نیست.

حق، مث خورشیدیه که شاید موقتاً پشت ابرای تیره ی باطل بره و نورش به چشم نیاد. ولی ابرای تیره مگه تا کی می تونن خورشیدُ لاپوشانی کنن؟!

بالاخره همه شون باید به احترام خورشید کنار برن!

قانون هشتاد بیست

نمی دونم این قانون هشتاد، بیست  به گوشتون خورده یا نه ....

توی این کتابای قورت دادن قورباغه و موفقیت در هشتاد دقیقه و  اینجور جاها، همیشه از این قانون بحث می شه...

قانونی که می گه :

معمولاً هشتاد درصد موفقیت ها و دست آوردهای ما، حاصل بیست درصد از تلاش های ماست.

این یعنی  هشتاد درصد باقی مونده تلاش ما، فقط به اندازه بیست درصد برامون موفقیت به ارمغان میاره....

حالا فرق این بیست درصد تلاش و اون هشتاد درصد تلاش چیه؟

من که می گم برکت. شما چی؟