قانون پایان پذیری

قانون پایان پذیری میگه:

به هیچ موقعیت و مقام و منصب و دورانی از زندگی نباید دلبستگی و عادت پیدا کنی.

چون وقت جدایی که برسه، دل کندن برات سخت می شه و بیش تر از همه خودتی که زجر می کشی.

آدم عاقل، کسیه که زیاد دلبسته چیزی نشه.

آدم عاقل، کسیه که همیشه حواسش به پایان پذیر بودن همه چی باشه.

آدم عاقل کسیه که بدونه توی این دنیا فقط یه چیزه که تموم نمی شه،‌ اون یه چیز هم فضل و رحمت خداست.

پس عاقل کسیه که به جای دل بستن به این برنامه و این میز و این  خونه و  این رفیق، فقط به فضل و رحمت خدا که همیشگیه دل ببنده...

این قانونُ نمی شه پیچوند.

به پایان رسیدن از اون قانون هائیه که هیچ جوری نمی شه دورش زد و پیچوندش...

عوضش خود این قانون، یه وقتایی همچین آدم رو دور می زنه و می پیچونه که باید هاج و واج بمونی و نفهمی که چه بلایی سرت اومده.

درست مث بازیکن هایی که در طول نود دقیقه ی بازی همه موقعیت های گل رو خراب کردن و وقتی داور سوت رو زده و تیمشون حذف شده، هاج و واج وسط زمین نشستن و نای رفتن تا رختکن رو هم ندارن.

ولی عوضش آدمی که حواسش به قانون پایان باشه و بدونه که همچین قانونی وجود داره، هیچ وقت غافلگیر نمی شه.

پایان پذیری، قانون دنیاست

اصلاً ناف این دنیا رو با پایان پذیری بریدن.

خدا توی قرآنش گفته: این دنیا، دنیای پایان پذیری و تباهی و از بین رفتن و اینجور چیزاست. اگه دنبال سرای باقی و  بی پایان هستید، اینجا جاش نیست. جاش دنیای آخرته.

سرای باقی اونجاست و سرای فانی اینجا.

چشم باز کنید و ببینید کدومش بیشتر به کارِ تون میاد. هر کدوم رو که بیشتر می پسندید برای همون تلاش کنید.

 

فلاسفه، اسم این دنیای خاکی من و شما رو گذاشتن عالم کُون و فساد.

یعنی توی این عالم، مدام یه چیزی شروع میشه، یه چیز دیگه هم به پایان می رسه. ولی همون چیزی هم که شروع شده،‌ برای این شروع شده که یه جایی به آخر برسه.

به  آخر رسیدن  کلی ترین قانون این عالمه. حالا چه عمر یه انسان باشه، چه عمر یه ماشین

پایان، ترس نداره.

ماها معمولاً از پایان می ترسیم، ولی واقعیت اینه که داریم لحظه به لحظه پایان رو تجربه می کنیم.

پایان سال، پایان ماه، پایان هفته، پایان روز.

پایان ساعت و دقیقه و ثانیه های اون هم که دیگه به جای خود.

به نظر شما چیزی که داریم توی هر ثانیه، مدام تجربه اش میکنیم، ترس داره؟!

همین الآن توی بدن ما، لحظه ای نیست که توی اون، چند تا از سلول های زنده ی بدن ما عمرشون به پایان نرسه و به آخر خط نرسن.

مایی که از پایان های مداومی که توی وجود خودمون داره اتفاق می افته ترسی  به دل راه نمی دیم و  حتی بهش فکر هم نمی کنیم، چرا باید از پایان هایی که بیرون قراره اتفاق بیفته بترسیم و به خاطرشون این همه دلنگرونی و غصه داشته باشیم؟

واقعاً چرا؟

یکی جواب منُ بده...