صاحبان مغز چه کسانی هستند؟

اون چیزی که ما در فارسی بهش می گیم «مغز»، عرب ها بهش می گن «لُب».

«لب کلام»، یعنی مغز و اصل سخن، بدون حواشی بی مورد و زائدش.

ولی   قرآن ،  هیچ وقت و هیچ جا، از این واژه ی «لُب»، استفاده نمی کنه. قرآن، به جای «لُب» از جمع این واژه  استفاده می کنه و می گه «اَلباب».

«اَلباب»، یعنی مغزها!

اولو الالباب هم که خدا این همه ازشون تعریف و تمجید کرده، صاحبان مغز نیستن، صاحبان مغزها هستن. فیزیولوژی امروزی میگه:

«مغز آدمیزاد، یه عضو بسیط و یه دست نیست. مغز، ترکیبی از بخش های مختلفه.  بخش هایی که هر کدومشون به کار و وظیفه ای مشغولن. این یعنی اون چیزی که ما بهش میگیم مغز،  «مجموعه‌ای از مغزها» ست. »

قرآن، به کسایی می گه اولو الالباب که از این مجموعه، درست و به جا استفاده می کنن.

مسلما در آفرینش آسمانها و زمین، و آمد و رفت شب و روز، نشانه های  روشنی  برای  صاحبان مغز ها است. همانها که خدا را در حال ایستاده و نشسته، و آنگاه که بر پهلو خوابیده اند، یاد میکنند، و در اسرار آفرینش آسمانها و زمین میاندیشند،  و میگویند: بار الها! اینها را بیهوده نیافریده ای! منزهی تو! ما را از عذاب آتش، نگاه دار!

  پروردگارا! هر که را تو  بخاطر اعمالش،  به آتش افکنی، او را خوار و رسوا ساخته ای! و برای افراد ستمگر، هیچ یاوری نیست!

{آل عمران، 190 تا 192}

می شد که اینجوری نشه

آقای عزیز!

خانم محترم!

این تخلفی که شما داری انجام می دی، اسمش روشه.

بهش می گن: «تخلف حادثه ساز»

یعنی این تخلف، از اون تخلف هائیه که باعث  و بانی  حادثه می شه.

باعث و بانی تخلف هم که خود شمایی. پس شما داری مستقیم و غیر مستقیم باعث و بانی حادثه می شی...

منظور از حادثه هم  جریمه و نمره منفی و ثبت و ضبط گواهینامه و اینجور چیزا نیست.

یه سر اگه به اورژانس حوادث و سوانح  یکی از بیمارستان های دور و برت بزنی، منظور از حادثه رو  می فهمی.

 

اگه به تک تک حادثه هایی که تا الآن برای خودمون و بقیه پیش اومده دقت کنیم می بینیم میشد که اینجور نشه.

ولی فعلاً دنیای دانش و تکنولوژی  نتونسته دستگاهی بسازه که زمان رو به عقب برگردونه.

پس برای حادثه های گذشته، کاری نمی شه کرد.

به جای افسوس خوردن برای گذشته و کاش و کاشکی گفتن، با دقت و احتیاط بیشتر، جلوی حادثه های بعدی رو بگیریم.

خیلی از حادثه ها، راه جبران و درمان ندارن، ولی هیچ حادثه ای ، غیر قابل پیشگیری نیست...

روز بدون حادثه، چه روزی است؟

روز بدون حادثه،  شانسی و  اتفاقی نیست.  به دست آوردنش، حساب و کتاب داره.

باید از تجربه ها درس گرفت و یافته های قبلی رو به کار بست.

روز بدون حادثه، یافتنی نیست. ساختنیه.

این خود مائیم که تعیین می کنیم از تقویم 365 روزه مون، چند روزش ، روز بدون حادثه باشه.

روز بدون حادثه، روزیه که عابرهای پیاده،  به جای اینکه از روی نرده ی وسط خیابون رد بشن، از محل خط کشی عابر پیاده رد می شن.

روز بدون حادثه روزیه که عابرهای پیاده هم،  مث ماشین ها، حواسشون به سبز بودن و قرمز بودن چراغ مخصوص خودشون هست.

روز بدون حادثه، روزیه که همه عابرها، پله های پل هوایی رو به اضطراب رد شدن از عرض خیابون و بولوار و بزرگراه ترجیح بدن...

برای  ساخته شدن یه روز بدون حادثه، موتور سوار ها باید بیشتر از بقیه از خودشون مایه بذارن.

استفاده نکرده از کلاه ایمنی، اشتباه گرفتن موتور سیکلت با تاکسی و تاکسی بار، بی خیال شدن چراغ قرمز،  اشتباه گرفتن پیاده رو با خیابون،  نداشتن چراغ جلو و عقب و راهنما

همه اینا، چیزایی هستن که تا درست نشن، روز بدون حادثه رو فقط باید توی تقویم دنبالش گشت.

من شیعه هستم،‌می خوام سنی بشم

قبلاً که بچه بود زنگ درخونه ها رو می زد و فرار می کرد.

الآن پیشرفت کرده. زنگ می زنه به این شبکه های ماهواره ای، سر کارشون می ذاره. یه روز می گه من شیعه م، می خوام سنی بشم. یه روز می گه من سنی ام می خوام شیعه بشم.  یه روز سوال های سرکاری می پرسه ازشون. بعدم فیلمشُ ضبط می کنه می فرسته برای رفقا تا اونام بخندن.

خودش می گه: این شبکه ها، مخاطبین شونُ سر کار می ذارن، من اونا رو سر کار می ذارم، معلوم نیست کی قراره منُ سر کار بذاره. 

زیر این دیگ با عشق روشن شده

انصافاً  طعم پلوی مزعفر و جوجه ی زعفرونی و  کباب دنده ی مجلل ترین رستوران های دنیا هم، عمراً به پای طعم و عطر قیمه و قرمه ی هیأت برسن. خوردن غذای نذری یه صفایی داره که توی هیچ تالار و رستوران 5 ستاره ی ای پیدا نمی شه.

غذای نذری امام حسین، لپه و لوبیاش با عشق پاک شده.

سبزی و گوشتش با عشق، تمیز و خرد شده.

زیر دیگ ش با عشق روشن شده.

همچین غذایی، خوردنش هم عشق می خواد.  یه وقتایی باید یه ساعت توی صف بایستی تا نوبتت بشه. یه وقتایی شاید حتی بعد نیم ساعت توی صف موندن، بفهمی غذا بهت نمی رسه. ولی اون حسرتی که بعد از تموم شدن غذا می خوری، خودش قد یه دنیا ارزش داره.

آموزگار سیار فرهنگ رانندگی

بعضی از هموطنامون کارشون آموزش رانندگیه.

یه تابلوی آموزشگاه رانندگی فلان هم زدن بالای ماشینشون که همه بدونن اونی که پشت فرمونه، تحت تعلیمه.

ولی یه عده هم هستن که معلم فرهنگ رانندگی هستن.

یعنی کنار دستشون که بشینی تازه می فهمی که فرهنگ رانندگی یعنی چی!

به جای ماهی دادن، آموزش ماهیگیری بده

بعضیا برای بقیه ماهی میگیرن.
ولی بعضیای دیگه ماهی گیری یاد بقیه می دن.
شما سعی کن جزو این گروه دوم باشی.
یعنی وقتی می بینی ماشین طرف استارت نمی خوره، به جای
اینکه ماشینُ روشن کنی و بگی خداحافظ، یادش بده برای دفعه ی بعد چیکار کنه...

راه حل همه ی گیر و گورهای اداری ارباب رجوع دست منه

می گفت :

من آبدارچی اداره مون هستم. خیلیا فکر می کنن چون سوادم تا کلاس ششمه، فقط به درد چایی ریختن می خورم. ولی باور کنید  راه حل همه ی گیر و گورهای اداری ارباب رجوع دست منه.

کسی اگه بیاد پیش من، جوری راهنمایش می کنم که کارش، عوض دو ماه در به دری،  دو ساعته انجام بشه...

زن بودن یعنی...

به غیر از آدم و حوا، هر انسانی رو که تصور کنی، مسیح هم که باشه، از زن متولد شده؛

زن بودن یعنی انتقال ارزش های انسانی در طول هزاره ها

آغوش مادر، یعنی اولین مدرسه، اولین مکتب

زن یعنی کانال بشریت، یعنی عروج گاه مرد؛

می گفت: « دلم خیلی چیز ها می خواد که نداره

دلم، حق داره خیلی چیز ها داشته باشه؛

ولی می نویسم: فرزند؛

روی همه خواسته هام خط می کشم؛»

سمبوسه، و تو چه می دانی که سمبوسه چیست؟

عصر 5 شنبه و شب جمعه، هیچ غذایی به اندازه ی چند تا سمبوسه ی  داغ دور همی نمی چسبه.

سمبوسه یا سنبوسه که در انگلیسی  ساموسا، تلفظ می شه  غذایی کاملاً ایرانی و اصیله.

سنبوسه واژه‌ای از ریشهٔ فارسیه که اصلش بوده  «سنبوسگ».

این واژه با اشکالی مشابه به زبان‌های دیگه ای مثل عربی، هندی، پنجابی، قرقیزی، قزاقی، ازبکی، سومالیایی، انگلیسی، فرانسوی و دیگر زبان‌های جهان راه یافته.

سمبوسه از قدیم الایام در خراسان قدیم رواج داشته و در تاریخ بیهقی از اون به عنوان غذایی شاهانه یاد شده. 

اما بدون شک،‌ امروز برای خوردن بهترین سمبوسه های دنیا، باید رفت خوزستان و جنوب ایران!‌ کجاش؟!

خب معلومه. اهواز، محله ی لشگرآباد!