آبروی بعضی ها جهانیه ....
یعنی ملاک های آبروی اونا جوریه که همه دنیا اون رو به عنوان یه آدم آبرومند به رسمیت میشناسن ...
در عوض، آبروی بعضی ها ، فقط در سطح ملت و قوم قبیله شونه ...
همین الآن اگه بری مغولستان ، می تونی کلی مجسمه و بنای یادبود از چنگیزخان مغول پیدا کنی ....
آخه برای مغول ها ، چنگیز خانه هم تاریخه، هم جغرافیا ، هم خیلی از چیزای دیگه ...
ولی برای من و تو چی ؟
برای ما، آبروی چنگیز خان، چند اپسیلونه ؟! بی آبروئیش چی؟
بعضی
از آبرو ها مثل مال بادآورده هستن؛
یه شبه میان و صاحبشون رو آبرو مند می کنن.
روی اینجور آبروها ، البته نباید زیاد حساب کرد؛ چون از قدیم گفتن : باد آورده رو باد می بره...
در مقابل آبرو های باد آوره، آبرو هایی قرار دارن که اندک اندک جمع میشن و بالاخره یه روزی دریا میشن ...
اینجور آبرو های قطره ای ، تا دریا بشن، دست کم نصفی از مو ها و محاسن صاحباشون رو سفید می کنن ...
البته توی جایی غیر از آسیاب!
وقتی میگن فلانی آدم آبرو مندیه ، فوراً باید بپرسیم : کجا و پیش کی؟
بعضی از آدم ها ، پیش چشم مردم آبرومند هستن و پیش خدا نه .
بعضی های دیگه ، پیش خدا آبرومندن و پیش چشم مردم نه .
صد البته آدمهای پیدا میشن که هم پیش خدا صاحب آبرو هستن هم پیش مردم ....
بی آبروهایی هم یافت میشن که نه پیش خدا آبروندن نه پیش چشم مردم .
بعضیا به خاطرش حاضرن پول نقد خرج کنن.
بعضیا که حسرت داشتنش رو دارن، حاضرن برای به دست آوردنش دست به هر کاری بزنن.
بعضیا حاضرن حساب بانکیشون خالی بشه، ولی به گوشه اون خط نیفته.
بعضیای دیگه هم بین حفظ جونشون و حفظ اون، حفظ اون رو انتخاب می کنن.
داریم راجع به آبرو حرف می زنیم که حفظ کردنش هم سخته، هم مهم.
می گن قطره قطره جمع می شه، ولی ممکنه با یه بی احتیاطی، به آنی از دست بره.
البته آبرو داریم تا آبرو .
بعضی از آبرو ها ، تاریخ مصرف دارن : یعنی اینکه دیر یا زود ، تموم میشن و صاحبشون رو بی آبرو می کنن ...
تاریخ مصرف آبروی بعضی ها ، همین دو روزه دنیاست ، عوضش بعضی ها ، آبرومند هر دو دنیا هستن ...
آبرویی خوبه که دیرپا باشه؛ آبرویی خوبه که به یه شب و یه تب بند نباشه ...
آبرویی خوبه که اونُ خدا بده و مایه غرور و امتحان نباشه ...
آبرویی خوبه که از پیش خدا بیاد و نخواد که بره!
