جایی نوشته بود :
انسان تنها موجودی است که گریه میکند . ریزش اشک در فشارهای هیجانی یا خوشحالی زیاد در هیچ آفریده ی دیگری بغیر از انسان به عنوان یک کار و عمل طبیعی شناخته نشده است .
خب حالا که اشک فقط و فقط مخصوص ما انسان ها ست، پس مطمئنا یه جور کماله.
مثل عقل داشتن که کماله و مخصوص ماانسان هاست . یا مثل حرف زدن که باز هم کماله و مخصوص ما آدم هاست . کمال هامون رو دست کم نگیریم !
میگن طرف، اشکش دم مَشکشه.
یعنی چی؟ یعنی به هر بهونه ای، دستمال بر می داره و های های، عینهو ابر بهاری گریه می کنه.
بعضی از خانم ها اینجور هستن. یعنی براشون فرق نمی کنه سریال ستایشُ ببینن یا عمه شوهرشون به رحمت خدا رفته باشه. واسه جفتش اونقدر اشک می ریزن که ی دو نفر باید بیان و زیر بغل هاشون رو بگیرن...
حالا به نظر شما، اینکه اشک آدم دم مشک آدم باشه، یه جور عیبه یا یه جور هنر؟!
خدایا!
تو همیشه، کمتر از توان من، ازم توقع داری...
تو، همین عمل نصف نیمه و دست پا شکسته منُ ازم قبول می کنی، با اینکه نه لازمش داری، نه محتاج من و عمل منی...
خدایا!
تو نقص ها و کم و کاستی ها رو به روی خودت و خودم نمیاری.....
تو، خیلی بزرگی. بزرگ تر از اونی که من فکر می کنم.
یه
کاری کن، هر روز، بیشتر از دیروز، عاشقت باشم.
خدایا!
کیه که از تو مهربون تر باشه؟ کیه که از تو با گذشت تر باشه.
اصلاً جز تو کیه که از سیر تا پیاز ماجرا رو بدونه،ولی به روی خودش نیاره و بگه: «شتر دیدی، ندیدی»
خدایا!
یه کاری کن با تویی که این همه خوب و دوست و آشنایی، غریبه و دور و بیگانه نباشم.
همین!
باقی، بقای لطف و کرمت...
درسته که بعضی ها ممکنه به جای دو تا کلیه، سه تا کلیه یا حتی چهارتا کلیه داشته باشن.
درسته که آدم سالم دو تا جفت چشم داره. دو تا شش داره. دو تا سوراخ بینی داره. دو تا گوش داره.
ولی دل رو خدا به هیشکی بیشتر از یکی نداده.
خود دل هم یه جوریه که توش، بیش تر از یه عشق جا نمی شه.
کسی که خونه دلش رو فقط به اسم یه محبوب سند بزنه، هیچ وقت گرفتار تردید و دو دلی نیمی شه.
دو دلی های ما، به خاطر اینه که می خوایم توی یه دل کوچیک، که فقط ظرفیت یه محبوب رو داره، خیلی ها رو جا بدیم.
نمی شه ! یعنی این رسمش نیست!
وقتی می خوای از یه فروشنده یه کفش یا یه لباس بخری، هیچ وقت نمی ری از پنج روز قبل راجع به فروشنده تحقیقات محلی بکنی که مثلاً این آقا، آدم قابل اعتمادیه یا نه.
چون اون فروشنده خیلی هم که آدم کلاهبرداری باشه، فوقش می تونه به اندازه یه کفش سر من و شما کلاه بذاره.
اینجور
وقت ها، اصل بر راستگوئی طرفه، مگه اینکه خلافش ثابت بشه.
دله دیگه ...
وسعتش وقتی مث دریا باشه ، خب بعضی وقت ها هم مث دریا ، بی قرار می شه.
اینجور وقت ها باید دنبال یه چیزی بگردی برای آروم کردن موج های بی قراریش.
راه حل های زیادی هم دور و برت هستن . از دارو گرفته تا جادو و وِرد و دم کرده.
ولی راهش رو اگه از دل آرام ها اگه بپرسی ، بی استثنا دستشون رو به سمت آسمون دراز می کنن و میگن :
دل آرام گیرد به یاد خدای ....
نشسته بود کنار مسجد و اصحاب هم حلقه زده بودن دور نگین وجودش.
فرمود : همینجور که آهن زنگار میگیره ، دل هم ممکنه زنگ بزنه.
پرسیدن : خب اگه زنگ زد و زنگار گرفت ، چه جوری صیقل بدیم دلهامون رو ؟
فرمود : با یاد مرگ و خوندن قرآن .
راستی من و تو ، روزی چند بار دلمون رو صیقل می دیم ؟
هفته ای چند بار؟ ماهی چند بار ؟ سالی چند بار؟!
کم نبودن یارترین هایی که بعد یه وقت ، دل آزار ترین شدن.
مشکل البته زیر سر اون یارترین های قبلی نیست. مشکل زیر سر دله که اول می پسنده و بعدتر ، بی میل میشه.
بی میل میشه چون پیدا نمی کنه اون خواستنی خودش رو .
بعد همین جور سریال دل بستگی ها و دلزدگی ها تکرار میشن بدون اینکه خیلی ها حتی برای یه بار خسته بشن و اعتراض کنن و فریاد بزن :
خسته ام ؛
از هر آنچه از قبیل عادت است .
کو؟ کجاست ؟ آنچه بی نهایت است .
فرمود: زمین و آسمون من ، وسعت من رو ندارن و قلب بنده مومن من ، وسعت من رو داره.
این یعنی : وسعت یه دل پر از ایمان ، از همه آسمون ها و زمین ها بیشتره و همین وسعت ، قلب رو حرم خدا کرده.
طبیعیه که نامحرم رو نباید به حرم راه داد.
آخه حرم ، حرمت داره. خیلی زیاد! حریم دار و حرمت دارش که هستی؟!
بین اعضای وجود ما، هیچ کسی سر به هو تر و سر خود تر از دل نیست.
چشم حد اکثر از اینجا می تونه نوک قله رو دید بزنه. ولی واسه همون چشم، خدا دو تا پلک به مون داده که وقتش می تونیم ببندیمشون و دید چشمُ کور کنیم.
خلاصه که چشم رو می شه درویش کرد.
گوش رو می شه پنیه توش فرو کرد.
دهان رو میشه بست. زبون رو می شه به کام گرفت و سکوت کرد.
ولی دل!
امان از این دل...
یه وقتایی سر خود پا می شه و از اینجا می ره اون سر دنیا!
ولی انصافاً خوش به حال اونایی که مرغ دلشون با اینکه یه کم سر به هواست، ولی جاهای خوبْ خوب می پره!
