ما همه پیغمبر زاده ایم

همه مون از یه آب و گلیم .  همه مون بچه های حضرت آدمیم . آدمی که پیامبر خدا بود .

 پس یه جورایی همه مون پیغمبر زاده ایم . پیغمبر زاده ها حرمت دارن . نباید خوارشون کرد .

 اگه کمک خواستن نباید دریغ کرد . اگه احتیاجی داشتن باید بر طرف کرد و یارشون بود .

 پیغمبر زاده ها احترام دارن ولی ما پیامبرزاده هم که نباشیم آفریده خداییم .

 خدا از روح خودش در همه ما دمیده ، پس حق نداریم خودمون و بقیه رو دست کم بگیریم . حق نداریم کسی رو بی احترام کنیم .

 بی حرمتی به آفریده های خدا ، بی حرمتی به خداست . ما حتی حق نداریم به یه درخت بی حرمتی کنیم ، چه برسه به یه انسان ، انسانی که جانشین خدا روی زمینه .

خونه اول یا پوست دوم؟

بعضی چیز ها رو بسته بندی می کنن تا پیدا نباشه . مث جایزه که دورش رو کادو میگرن تا معلوم نشه چیه .

ولی بعضی چیز ها رو هم بسته بندی می کنن تا معلوم تر باشه . مث جنسای ویترین مغازه ها.

بعضی وقتا بسته بندی اونقدر ماهرانه ست که باعث میشه جنس بهتر از اونی که هست به نظر بیاد و جلب نظر کنه .

لباس من و تو هم یه جور بسته بندیه . ولی از کدوم نوعش ؟

لباس بعضی ها ، خونه اول اون هاست . برای اون ها یه حریمه و ازشون محافظت میکنه .

ولی برای بعضی دیگه ، لباس ، به جای اینکه خونه اول باشه ، پوست دومه . یه جور قاب و قالبه که فقط به کار جلب نظر میاد .

آیه های لباس

راجع به لباس و لباس پوشیدن، یه آیه خیلی مهم توی قرآن هست.

توی سوره اعراف، بعد از اونکه داستان آدم و حوا و اخراجشون از بهشت رو میگه، فرموده:

«ای بچه های آدم! براتون لباسی نازل کردیم که عیب هاتون رو میپوشونه و مایه زینت شماست»

از همین عبارت ساده می شه نتیجه گرفت که لباس، یه جور نعمت خدائیه و احترام داره. چون خدا لباس دار شدن ما آدما رو به خودش منسوب کرده.

بعد از این عبارت فرموده:

«البته لباس پرهیزگاری، از این لباس های عادی بهتره!»

آخه این لباس های عادی فقط عیبای ظاهری رو مخفی می کنن و لباس پرهیزگاری، عیبای ظاهری و باطنی رو با هم می پوشونه....

هر لباسی، یه جور پرچمه

لباس و پوشش هر آدمی ، پرچم کشور وجودشه .

پرچمی که روی سر در خونه وجودش نصب کرده و با اون اعلام می کنه که از کدوم فرهنگ پیروی میکنه .

همونطور که هر ملتی با وفاداری و احترام به پرچم کشورش ، اعتقاد و عشقش به میهن رو بروز میده ،

هر آدمی هم تا وقتی که طرفدار یه سری از ارزش ها و بینش هاست ، لباس مناسب همون ارزش ها رو به تن می کنه .

توی فرهنگ ایرانی به لباس میگیم : پوشاک . یعنی وسیله پوشاندن نه نمایاندن . یعنی یه جور حجاب.

عقل میگه : هیچ انسانی بی نیاز از حجاب و پوشش نیست . مرد و زن هم نداره . حالا اینکه حدش چقدره ، عقل میگه : برو از شرع بپرس.

چادر سر می کنم، چون ...

کلاس که تموم شد ، اومد پیش استاد و گفت :

«حاج آقا ، این همه از فواید و فلسفه حجاب گفتید ، ولی اصلی ترینش رو نگفتید .»

استاد پرسید : «خب ، بگو ببینم اصلی ترینش به نظر شما چیه ؟»

گفت : «اولین باری که چادر سرم کردم ، پنج سالم بود . اون موقع از حرفایی که امروز گفتید هیچی سر در نمی آوردم ولی چادر سفید گلداری که مامانم برام دوخته بود رو از همه اسباب بازی هام بیشتر دوست داشتم .

اون موقع چادر سر کردنم فقط به یه دلیل بود .دقیقا همون دلیلی که هنوز هم بعد از پونزده سال به خاطرش چادر سر می کنم . »

استاد با تعجب پرسید : «خب اون یه دلیل چی بود ؟»

گفت : « مادرم چادر رو بهم نشون داد و گفت : خدا دوست داره وقتی نگات می کنه ، این چادر رو روی سرت ببینه .» هنوز که هنوزه ، به همین دلیل چادر سر می کنم .

امام صادق و غلات

دوران امام صادق و پدربزرگوارشون، مصادف بود با دوران گذار  از حکومت اموی به حکومت عباسی.

افول قدرت بنی امیه،  بانی نوعی فضای باز برای بیان دیدگاه ها و عقاید شد. افراد و گروه های مختلفی سعی کردن از این فضا برای بیان و ترویج نظرات خودشون استفاده کنن. در نتیجه گروه های فکری مختلفی در جامعه ایجاد شدن. گروه هایی مثل: مُعتَزِله، جَبریه، مُرجِئه، غُلات، زَنادِقه ،  و مُتِصَوّفه

بخش مهمی از دوران حیات امام صادق،  صرف  مقابله با عقاید و افکار انحرافی اون دوران شد. غلو، انحرافی بود که مستقیماً دوستداران و شیعیان اهل بیت رو هدف قرار داده بود.  غلات، اهل بیت پیامبر  و ائمه رو تا مقام خدایی بالا می بردن. متاسفانه  خیلی ها از سر دوستی و علاقه به اهل بیت، فریفته ی  غلات شدن. غلات، علاوه بر اینکه دوستداران اهل بیتُ منحرف می کردن، باعث بدنامی شیعه و شاگردان اهل بیت هم بودن.

امام صادق، بارها و بارها از غلات و عقاید اون ها اعلان بیزاری کرد. به یاران خودش دستور داد که از اون ها دوری کنن. نه با اون ها دست بدن، و نه سر یک سفره بنشینن.

امام غلاتُ نفرین کرد تا نشون بده که راه اون ها از راه اهل بیت جداست.  نگرانی اصلی امام صادق، بابت جوان ها بود.  بارها  و بارها می فرمود: بترسید از اینکه جوان های شیعه فریفته ی غلات بشن.

بعضی از فرقه های  انحرافی در زمان امام صادق، سعی داشتن حجیت قرآنُ زیر سوال ببرن.  تبلیغ می کردن که قرآن تحریف و دستکاری شده.  هدف اون ها این بود که بتونن حرف هایی مخالف آیات قرآن بزنن.

امام صادق به شدت مقابل این ادعا ایستاد. امام تاکید کرد که قرآن تحریف نشده. تاکید کرد همون قرآنی که دست مردمه، کلام خداست که بر پیامبر نازل شده.  فرمود: هر سخنی که با قرآن مخالف بود، غیر قابل پذیرشه.

عده ای بودن که کارشون ساختن ساختن احادیث جعلی بود. امام صادق برای تشخیص احادیث واقعی از احادیث جعلی، قرآنُ ملاک قرار داد. فرمود:  حتی اگه حدیثی به نقل از من به دست شما رسید، اونُ به آیه های قرآن عرضه کنید. اگه بر خلاف قرآن بود، حدیثُ به دیوار بکوبید و بدونید که جعلیه.

 

 

دکتر شریعتی در حال حرف زدن راجع به اشک

اشک فقط وسیله ای برای تخلیه احساس و خالی شدن نیست .

اشکی واقعا اشکه که صاحب خودش رو آگاه تر  و عاشق تر و با ایمان تر کنه. ساده تر بگم : اشک برای پایین گذاشتن بار احساس مسئولیت نیست . آماده شدن برای برداشتن یه بار سنگین تره .

دکتر علی شریعتی می گه  :

گریه‌ای که تعهد و آگاهی و شناخت محبوب یا فهمیدن و حس کردن ایمان را به همراه نداشته باشد ، کاری است که فقط به درد شستشوی چشم از گرد و غبار خیابان می‌آید.

گول اشکاشُ نخور

گول بعضی از اشک ها رو نباید خورد.

آخه به قول معروف بعضی از اشک ها، اشک تمساح هستن.  مثلاً برادرهای یوسف وقتی به خیال خودشون  سر برادرشون رو زیر آب کردن، اومدن پیش باباشون و خیلی گریه کردن.  ولی اشک شون از سر دلسوزی نبود. از سر خباثت تمساح درونشون بود.

ولی توی همون قصه، یه پدری بود به اسم یعقوب که شب و روز کارش اشک ریختن بود.

بین اشکی که یعقوب می ریخت و اشکی که بچه های یعقوب می ریختن زمین تا آسمون فرقه.

قیمت همه اشک ها یه جور نیست.

آیا من توهم توطئه دارم؟

ما آدم ها با اینکه خیلی خودمون رو زرنگ و واقع بیمن و عاقل  می دونیم ولی گاهی به پای تخیلی ترین سریال ها و فیلم ها هم اشک می ریزیم.

یه جا نوشته بود :

نتایج یک تحقیق روی احساسات مردان در زمان تماشای فیلم نشان می دهد که فیلمهای سرگرم کننده ای چون تام و جری و ارباب حلقه ها اشک مردان قرن 21 را می آورد.

حالا خودمونیم :

به نظر شما این احتمال وجود نداره که اشک های از سر سرگرمی و تخیل، اونقدر ما رو تخلیه روانی و عاطفی کنن که دیگه فرصت و انگیزه و رمقی  برای اشک ریختن به پای  حقیقت ها و واقعیت ها نداشته باشیم؟!

ممکنه؟!

هر دو تا اشک است، اما این کجا و آن کجا

اشک، اشکه ولی همه اشک ها یه قیمت نیستن ...

روزهای سرد وقتی از خونه بیرون می زنیم ، ممکنه بدون اینکه بخوایم اشک بریزیم .

سر و کارمون اگه به پیاز بیفته ، باز هم اشک می ریزیم . گرد و غبار و آلودگی هوا و دست کثیف هم می تونن باعث جاری شدن اشک بشن ....

ولی این اشک ها کجا و اشکی که از سر احساس و عاطفه باشه کجا؟