تحقیقات محلی و احراز صلاحیت، کجا لازمه؟
وقتی می خوای از یه فروشنده یه کفش یا یه لباس بخری، هیچ وقت نمی ری از پنج روز قبل راجع به فروشنده تحقیقات محلی بکنی که مثلاً این آقا، آدم قابل اعتمادیه یا نه.
چون اون فروشنده خیلی هم که آدم کلاهبرداری باشه، فوقش می تونه به اندازه یه کفش سر من و شما کلاه بذاره.
اینجور
وقت ها، اصل بر راستگوئی طرفه، مگه اینکه خلافش ثابت بشه.
ولی جاهایی هم هست که اصل بر عدم اعتماده، مگه اینکه خلافش ثابت بشه.
مثلاً توی مسأله مهمی مثل ازدواج، یا استخدام، یا جایی که قراره به یکی مسئولیت خیلی مهمی داده بشه.
اینجور وقت ها باید مو رو از ماست کشید. باید بنا رو گذاشت بر اینکه طرف به درد این کار نمی خوره، مگه اینکه خلافش ثابت بشه.
اینجور وقتا باید صلاحیت طرف به صورت تمام و کمال، «احراز» بشه
توی مسائل ساده و پیش پا افتاده، باید اصل بر اعتماد باشه.
ولی توی مسائل مهم، اصل بر اعتماد نکردنه. مگه اینکه قراینی پیدا بشن که نشون بدن میشه اعتماد کرد.
مثلاً وقتی توی تاریخ، کسی حدیثی رو از یه امام یا پیامبر نقل کرده، همیشه اصل بر اینه که نمی شه به حرف اون آدم اطمینان پیدا کرد. مگه اینکه شواهدی در دست باشه که نشون بده اون آقا یا خانم، انسان درستکار و راستگویی بوده.
این جور وقت ها، نسبت به آدما اونقدر با سخت گیری رفتار میشه که حتی نزدیک ترین یاران و اصحاب ائمه هم تا راستی و درستی رفتار و گفتارشون تأیید نشه، فرقی با بقیه ندارن و بهشون اعتماد نمی شه.
اعتماد کردن توی مسائل مهم، از اون جاهائیه که شوخی بردار نیست و باید خیلی جدی رودربایستی رو کنار گذاشت و سخت گیر بود.
