وقتی می خوای از یه فروشنده یه کفش یا یه لباس بخری، هیچ وقت نمی ری از پنج روز قبل راجع به فروشنده تحقیقات محلی بکنی که مثلاً این آقا، آدم قابل اعتمادیه یا نه.
چون اون فروشنده خیلی هم که آدم کلاهبرداری باشه، فوقش می تونه به اندازه یه کفش سر من و شما کلاه بذاره.
اینجور
وقت ها، اصل بر راستگوئی طرفه، مگه اینکه خلافش ثابت بشه.
بعضیا دیر اعتماد می کنن و بعضی ها رو دیر می شه بهشون اعتماد کرد.
ولی امان از اون هایی که نه می شه بهشون اعتماد کرد، نه خودشون به کسی اعتماد دارن. این دسته مث پیچ و مهره های معیوبی می مونن که به هیچ کار جامعه نمیان!
از امام علی (ع) روایت شده که فرمود:
بدترین مردم کسى است که به خاطر بدگمانیش به کسى اعتماد نمى کند و به خاطرکردار بدش کسى به او اعتماد نمى نماید.
آدم با ایمان، آدم شکاک و بد بینی نیست. ولی ساده و زودباور هم نیست.
وجود یه مقدار شک و تردید باعث می شه تا آدم هر حرفی رو از هر کسی قبول نکنه و چشم و گوش بسته دنبال کسی نره.
شک و تردید، اگه حالت شدید و افراطی به خودش نگیره، وجودش لازمه. مخصوصاً توی این دنیای جدید که خیلی خیلی پیچیده شده و نمی شه به هر دستی، دست داد!
به قول شاعر:
ای بسا ابلیس آدم روی هست / پس به هر دستی نباید داد دست.
خیلی از اونایی که ما بهشون می گیم مالباخته، دارن چوب خوش باوری خودشونُ می خورن.
البته ضرر مالی هر چقدر هم زیاد باشه قابل جبرانه. ولی بعضیا هستن که به جای زدن جیب آدم، رأی و عقیده ی درست آدمُ می زنن.
برای همینه که هیچ حرفی نباید در بسته و چشم و گوش بسته قبول کرد!
اگه علم بشر این همه پیشرفت کرده، دلیل داشته.
دلیلش هم این بوده که هر دانشمندی، به بخشی از گفته ها و یافته های آدمای قبل از خودش اعتماد کرده و اون ها رو درست فرض کرده و یه آجر روی آجرای قبلی گذاشته.
برای پیشرفت کردن و نوآوری داشتن، هم شک لازمه، هم اعتماد.
اگه قرار باشه به همه ی گفته های قبلی شک کنیم باید برگردیم به غار.
اگر هم قرار بود به همه ی گفته های گذشتگان اعتماد کنیم، همین الآنم توی غار زندگی می کردیم.
نه شک مطلق خوبه،نه اعتماد مطلق.
هر چیزی به جا به اندازه ش خوبه.
