نمی شود دوستت نداشته باشم که!
بزرگی خب!
آنقدر بزرگ که هیچ جایی، جا نشوی ...
نه در کاسه چشم من، نه در ظرف فکر بقیه؛
سراغت را وقتی از قبیله ی از من بهتر ها گرفتم، جوابشان حیرت بود و بهت؛
یکی از همان قبیله می گفت : گشتم همه جا بود، نگرد! همه جا هست.
نمی شود دوستت نداشته باشم که!
هیچ جایی، جا نمی شوی و همه جا هستی خب!
نا کجای همه جا!
نزدیک تر از من به من!
نمی شود دوستت نداشته باشم!
چیه؟ چته؟
خب تو بد آوردی به بقیه چه ربطی داره؟
حالا مثلاً اخم کنی و سه گره ها رو بدی توی هم، همه چی حل می شه؟
من می گم توی هیچ فرهنگی ضرب المثلی نداریم که بگه: «اخم بر هر درد و هر مشکل «روا» ست.»
عوضش همین فارسی مث شکر خودمون می گه: «خنده بر هر درد بی درمان «دوا» ست»
کارت بانکی رو که هیچی موجودی نداره هی بذار توی دستگاه خودپرداز و هی گزینه دریافت وجه رو فشار بده...
اگه یه ریال گیرت اومد!
کسی هم که تا حالا مشکل هیشکی رو حل نکرده ولی توقع داره خدا گره از کارش باز کنه، حکایتش همینه...
گره بقیه رو باز کن تا گره هاتُ برات باز کنن ....
قتل عمد که نکرده!
احساسات و عفت عمومی رو هم جریحه دار نکرده...
فقط بنزین تموم کرده.
یادت باشه، تو هم مث اون ماشین داری، ماشین تو هم مث اون باک داره، باک ماشین تو هم ممکنه یه روزی، یه جا، همینجوری خالی بشه و جا بمونی....
کمکش کن تا کمکت کنن ....
مشکلات دنیا دو دسته بیشتر نیستن...
یا مقابلشون کاری از دستت بر میاد یا بر نمیاد.
اگه بر میاد که تنبلی نکن و دست به کار شو...
ولی اگه کاری دستت نیست، پس الکی حرص هم نخور...
توکل به خدا رو گذاشتن واسه همین روزا.
دیدی بعضی ها رو؟
مریض هم که می شن و دکتر هم که می رن، به جای اینکه دکتر به اونا راهکار بده، اونا به دکتر دستور می دن...
مدام می گن : اینُ برام بنویس و اونُ ننویس و این ُ تجویز کن و از این جور سفارش ها...
بعضی های دیگه، در خونه خدا هم که می رن فقط بلدن دستور بدن...
به جای اینکه بگن : «خدایا! مشکل منُ هر جور صلاح می دونی حل کن»، تعیین تکلیف می کنن که : «خدایا! مشکل منُ اینجوری حل کن...»
انگار که خدا نمی دونه مشکلشون رو چه جوری باید حل کنه، دنبال راه حل و مشاوره می گرده!
ماشینت خراب شده، اونم وسط بزرگراه...
در کاپوت رو می زنی بالا و مشغول وارسی می شی...
تا وقتی که خودت مشغول وارسی هستی، کسی برات نگه نمی داره.
چون همه با خودشون می گن: حتماً می دونه چشه دیگه...
ولی وقتی رسماً اعتراف کردی که هیچی سر در نمیاری و به نشونه تسلیم برای ماشینای عبوری دست تکون دادی، برات نگه می دارن و کارتُ راه میندازن...
گره گشایی خدا هم همینجوریه...
تا وقتی فکر می کنی کار، کار خودته و خودت از عهده اش بر میای، نباید روی کمکش حساب باز کنی ...
ولی وقتی سرت به سنگ خورد و از ته دل گفتی : «آخ»، میاد و کارتُ راه میندازه....
این کفشای بندی رو دیدی؟
بعضی وقتا وقتی بندشون رو می کشی تا باز بشه، باز که نمی شه، هیچ! یه گره کور هم می خوره...
اینجور وقتا بعضیا عصبانی می شن و بند رو محکم تر می کشن. نتیجه این محکم تر کشیدن چیه؟ هیچی! فقط گره از اونی که هست ریز تر و کور تر و محکم تر می شه...
گره های زندگی هم همینجوری هستن...
ماها هم گاهی وقتا به جای اینکه بازشون کنیم، کورتر از قبلشون می کنیم...
تا حالا داشتی از این تجربه ها یا نه؟!
می گفت:
همون موقعی که اعصابت حسابی خط خطیه و فکر می کنی دیگه از این بدتر نمی شه، بدون که اتفاقاً از این بدتر هم ممکنه بشه!
پس برای اینکه نشه، بگو: «خدایا شکرت!»
یادتم باشه همونطور که دست بالای دست بسیار است، دست پایین دست هم بسیار است.
کجاش دیدی؟!
«نا راضی» ، این مناسب ترین واژه ایه که می تونم اونُ باهاش توصیف کنم.
انگار که عادت کرده باشه به نالیدن و شکایت داشتن.
اون پنج سال اول زندگیشون که بچه دار نمی شدن، همه ش از این می نالید که چرا خدا این معامله رو باهاش کرده.
از وقتی هم که سه قلوهاش به دنیا اومدن، ورد زبونش شد که خدا، سه تا دشمن جون رو یه بار به جونش انداخته.
تا وقتی به خاطر کار شوهرش، ساکن شهرستان بودن، از امکانات کم شهرای کوچیک شکایت داشت.
کار انتقالیشون هم که درست شد و برگشتن تهران، تازه یادش اومد تهران که شهر زندگی نیست با این شلوغی و ترافیک و دود و سر و صداش...
با خودم می گم: بعضی ها انگار عادت دارن که ناراضی زندگی کنن و ناراضی بمیرن...
مرحوم پدر بزرگم همیشه می گفت: «خدایا به داده و نداده ت شکر. داده ت نعمته، نداده ت حکمت...»
همینجوری به این حرفش نگاه نکنی ...
کلی حکمت پشت سر همین یه جمله ست....
حضرت معصومه، در عمر کوتاه بیست و هشت ساله ی خودش هیچ وقت ازدواج نکرد. ولی چرا؟
این سوالیه که ذهن خیلی ها رو در طول تاریخ به خودش مشغول کرده. به این سوال، سه جواب داده شده.
مورخ شیعه، یعقوبی گفت: امام کاظم، وصیت کرده بود که هیچ کدوم از دخترانش ازدواج نکنن. به نظر نمیاد که این جواب، جواب درستی باشه. چون در وصیت نامه ی امام که به دست ما رسیده چیز دیگه ای آمده. امام از دختران خودش خواسته که بی اذن و مشورت حضرت رضا، با کسی ازدواج نکنن. ازدواج سنت پیامبره و امام، کسی رو از سنت جدش نهی نمی کنه.
جواب دوم اینه که در اون دوران هیچ کفوی برای حضرت معصومه وجود نداشت. برای همینم حضرت معصومه تا پایان عمر مجرد زندگی کرد. این جواب هم اگر چه بسیار مشهوره، ولی خالی از اشکال نیست. سیره ی اهل بیت چیز دیگه ای بود. اگه جوانی اهل ایمان و امانتداری به خواستگاری دخترانشون می اومد، مخالفت نمی کردن. پس می مونه جواب سوم.
جواب سوم به اختناق دوران هارون الرشید بر می گرده. در اون دوران اگه کسی فقط برای یک سوال ساده به خانه ی اهل بیت مراجعه می کرد، از جان خودش در امان نبود. شیعیان و علوی ها به بدترین شکل کشته می شدن. امام کاظم سال های پایانی عمر خودشُ در زندان به سر برد و حضرت رضا هم همواره تحت نظر بود. برخی از برادران امام رضا هم بر علیه حکومت قیام کرده بودن. در چنین شرایطی، کسی جرأت و امکان وصلت با خانواده ی امام کاظمُ نداشت. برای همین هم علاوه بر حضرت معصومه، اکثر دختران امام کاظم مجرد باقی موندن.
