خدایا!
ای کشور، این آب و خاک، کشور و آب و خاک حضرت رضاست. خودت هوادار این آب و خاک باش؛
خدایا!
هیچ کسی رو آرزو به دل زیارت مشهد، آرزو به دل مکه و مدینه و نجف و کربلا و کاظمین و سامرا نذار.
خدایا!
جوونی مون نذر حضرت رضا! به این نذر ناقابل، برکت و سلامت بده.
خدایا!
جنس ایمان و پشتکار ما رو مثل گنبد و گلدسته های حضرت رضا، طلایی کن. ناب ناب ناب!
اینکه چی خوشبختی میاره رو آیه های قرآن گفته...
اما اینکه چی ها خوشبختی نمیاره رو ، از ما بشنوید...
ما همینجا براتون تضمین می کنیم که سعد و نحس ایام و اوضاع قمر و عقرب و کواکب برای کسی خوشبختی و ایضاً بدبختی نیاره...
ضمناً تضمین می کنیم که هیچ عددی نحس نباشه و هیچ رقمی هم خوشبختی نیاره...
حاضریم به همه مقدسات هم سوگند یاد کنیم که هیچ رابطه مستقیم و غیر مستقیمی بین شانس و خوشبختی وجود نداره...
بعضی ها خوشبختی رو توی «آرمانشهر های خیالی» و «یوتوپیا» ها و «مدینه های فاضله» جست و جو می کنن ...
شهر هایی که هر جا باشن، مطمئناً روی زمین پیدا نمی شن....
ولی بعضی های دیگه ثابت کردن که روی همین زمین خاکی هم میشه خوشبخت شد.
می شه به جای آرمانشهر، اهل تهران و کاشان و مشهد و شهر های دیگه بود اما روی خوشبختی رو هم دید...
جاتون خالی، تفسیر سوره عصرُ در المیزان خوندم و یک نکته از اونهمه رو به خاطر سپردم . علامه طباطبایی می گه: « این سوره ، تمامى معارف قرآنى را در کوتاه ترین بیان خلاصه کرده است. »
ولی خودمونیم ها!
خدا هم با چند تا جمله مفید و کوتاه ، چه چیزهای سخت و بزرگی از آدم می خواد. این دستورالعمل ساده و گویا ، زمین تا آسمان فرق می کنه با دستورالعمل های طویل و پیچیده و مبهم و به دردنخور ما که آخرش هم هزار تا تبصره و ماده واحده داره !
ربط خیلی مستقیمی به سوره عصر نداره، اما پنجره ی کوچک ICU حرفهای بزرگی داره که با آدم بزنه. گاهی لازم هست که کسی یادآوری مون کنه که عمر آدمی به کوتاهی یک آه نیمه تمامه...
«هان ای زیان رسیده ، وقت تجارت آمد!»
هر کی یکی رو پیدا کنه که بگه توی این دنیا دنبال خوشبختی نیست، ما اول به جوینده جایزه می دیم، بعد «یافته شده » رو هم معرفی می کنیم به یه روانشناس خیلی خیلی خوب...
بی تعارف، همه مون دوست داریم خوشبخت بشیم.
بگو ایشالّا.
خوشبختی، مانند توپ فوتبال است. وقتی از ما دور می شود دنبال آن می دویم و وقتی می ایستد با یک ضربه آنرا از خود دور می سازیم .
اینُ یه نفر به نام شاتوبریان گفته...
از شما چه پنهون ما خودمون هم نمی دونستیم این شاتوبریان کیه، ولی سرچش که کردیم دیدیم هم اسم یه غذای فرانسویه، هم اسم یه نویسنده، شاعر و سیاست‌مدار فرانسوی که بنیانگذار رمانتیسم هم هست. بین خودمون باشه ولی من این رمانتیسمُ هم دقیقاً نمی دونم چیه.
**************
کرامت، نقطه ی مقابل پستی و فرومایگیه. انسان ذاتاً کرامت داره، چون به فرموده ی خدا در «اَحسن تَقویم» آفریده شده. در بهترین قوام و نظام. خدا در آفرینش انسان به هر چیزی که برای بقا و سعادت انسان لازم بوده توجه کرده. هیچ چیزی از قلم نیفتاده. هیچ نیازی بی پاسخ گذاشته نشده.
انسان احترام و کرامت ویژه ای داره. چون خدا در وقت آفرینش، نگاهی ویژه به او داشته. لطفی خاص، نظری متفاوت، توجهی انحصاری.
خدا از بین مخلوقات خودش، به انسان کرامتی ویژه بخشیده. این کرامت ویژه استعدادهای ویژه و ماموریت های ویژه ی انسان در بین همه ی آفریده های خداست.
فرشته ها، از ماموریت ویژه ی انسان با خبر بودن. می دونستن که انسان قراره خلیفه ی خدا روی زمین باشه. اما از استعدادها و قابلیت های ویژه ی انسان خبر نداشتن. برای همین هم بود که صدای اعتراض شون بلند شد.
خدا در جواب اعتراض فرشته ها فرمود:
«من چیزی می دانم، که شما نمی دانید.»
سالی یه بار زنگ می زنه فامیل رو دعوت می کنه خونه شون مهمونی، همون یه بار هم، همه فامیل عزا می گیرن...
مهمونی که نیست ... کارگاه شکنجه و تحقیره...
حالا یه خورده بیشتر از بقیه فامیل دستشون به دهنشون می رسه، همین رو میکنه چماق و میزنه توی سر همه...
اونم نه یه بار و دوبار ها. هینجور پیوسته و بی وقفه.
بهش می گم جات خالی با قطار رفته بودیم زیارت، می گه : «منُ که اگه بکشن هم پامُ توی قطار نمی ذارم. آدم می خواد بره مسافرت، یه خورده بیشتر خرج میکنه، با یه چی میره که بهش خوش بگذره»
با خودم می گم: قبلا مردم واسه چیزایی که سوار می شدن، فخر می فروختن، الآن واسه چیزایی که سوار نمی شن هم فخر فروشی می کنن!
یکی از اسم های خدا اسم نیکوی خَلّاقه. خلاق، یعنی بسیار آفریننده. هستی، با همه ی وسعت و گوناگونی که داره، مخلوق خداست.
اما کامل ترین، نیکوترین، و بهترین آفریده ی خداوند خلاق، انسانه. همه ی مخلوقات، از سفره ی کرامت خدای کریم لقمه ی وجود بر می دارن. ولی هیچ موجودی در روی نردبان کرامت، به پایه ی انسان نمی رسه.
یکی از قوی ترین رابطه ها و علاقه های انسانی این عالم، رابطه و علاقه ی خواهر به برادره. مخصوصاً اگه اون برادر، یه جورایی به گردن خواهر حق پدری هم داشته باشه. امام رضا، فقط برادر حضرت معصومه نیست. یه جورایی توی همه ی سال های حبس امام کاظم، برای خواهرش پدری هم کرده. حضرت معصومه هم فقط برای برادرش یه خواهر نیست. یه دلداه هم هست. دلداده ای که نتونست دوری برادرُ تحمل کنه و به شوق زیارت برادر، بار سفر بست.
