فخر فروشی به خاطر چیزهایی که سوار نمی شویم

سالی یه بار زنگ می زنه فامیل رو دعوت می کنه خونه شون مهمونی، همون یه بار هم، همه فامیل عزا می گیرن...

مهمونی که نیست ... کارگاه شکنجه  و تحقیره...

حالا یه خورده بیشتر از بقیه فامیل دستشون به دهنشون می رسه، همین رو میکنه چماق و میزنه توی سر همه...

اونم نه یه بار و دوبار ها. هینجور پیوسته و بی وقفه.

بهش می گم جات خالی با قطار رفته بودیم زیارت، می گه : «منُ که  اگه بکشن هم پامُ توی قطار نمی ذارم. آدم می خواد بره مسافرت، یه خورده بیشتر خرج میکنه، با یه چی میره که بهش خوش بگذره»

با خودم می گم: قبلا مردم واسه چیزایی که سوار می شدن، فخر می فروختن، الآن واسه چیزایی که سوار نمی شن هم فخر فروشی می کنن!