هر چه دارم،‌از او دارم و برای او

اونقدر ها هم سخت نیست …

اینکه پرنده ها رو نگاه کنی و ازشون پریدن یاد بگیری…

پیش چشم من ، حتی  کشیدن تصویر کوه از روی کوه و تراشیدن تندیس آدم از روی آدم ، بی شباهت با املا نوشتن از روی دست بقیه نیست .

دلم آموزگاری رو میخواد که آموزگاری نداشته …

همون هنرمندی که برای هنرمندی هاش احتیاجی به  طرح و الگو نداره …

بی مقدمه خلق می کنه و نوآوری هاش دم به دم  و بی وقفه ان…

دلم بی خطایی رو می خواد  که بی نیازه از هر چی آزمون و تجربه اندوزیه …

همونی که مشق بودن هر موجودی رو بدون سرمشق نوشته ….

خسته از خونه ساختن از روی نقشه و پارچه بریدن از روی الگو ، کسی رو می خوام که اهل نوآوری های بدون نقص باشه …

همون  مبدئی که ذره ذره هستی حاصل ابتکار دستای خلاقشن…

همونی که خدای منه  و آفریدگار من.

همون که سحر به سحر، دلتنگ سفره ی مهربونی و لطفش می شم. همونکه با سجاده ی کوچیکم سر سفره ی برکتش می شینم تا از چشمه ی رحمتش سیراب بشم.

همون که نماز و عبادتم، زندگی و مرگم،  بیداری و خوابم، روز و شبم، همه ش برای اونه و به توفیق خودش.