دعا کنید گم نشم

سخت نیست دیدنش

گاهی وقتا همین چشمای ظاهر بین منم کفایت می کنن ،

کافیه دلم به ظاهر بینی چشم هام قانع نباشه و دل به چیز بالاتری ببنده ...

کافیه چشم باز کنم و روزی نیم جزء از قرآن مصوری بخونم که درخت و کوه و پرنده ف هر کدوم یه آیه از سوره خلقتشن ...

سخت نیست  دیدنش  اونم وقتی :

در آینه، در ساعت جیبی ، در شن / در جوهر خودکار ، خدا پنهان است

کافیه آیه ها رو ببینم و و ازآیه ها به آیه آفرینشون برسم .

کافیه از کنار نشونه ها ، ساده و سرسری نگذرم ، نشونه هایی که با زبون بی زبونی دارن بودن یه نشونه گذار رو  فریاد میزنن.

همون نشانه گذار و آیه آفرینی که سحر، یکی از آیه ها و نشانه هاشه.

دلم می خواد از زیبایی هوای سحر، به زیبایی خوای سحرآفرین برسم.

دعا کنید برسم!

دعا کنید گم نشم!

شرط آدمیت نیست

مجسمه ساز ها، مجسمه می سازن ، نقاش ها نقاشی می کنن و  کوزه گر ها  هم  کوزه گری…

من ، ولی دستای هنرمندی رو میشناسم که مجسمه ساز ها و نقاش ها و کوزه گرها رو  خلق می کنه…

با این همه ،  آدما محصول انحصاری کارخونه خلقتش نیستن . ابر و باد و مه و خورشید و فلک هم سهمی دارن از اون همه لطف و عنایت .

خالقی رو میشناسم که بی حد بودن آفریده هاش، نشونه بیهوده بودنشون نیست.

زیبایی و قدرتش که بی نهایت باشن ، هر گوشه از خلقت ،  باید یه جلوه از اون همه قدرت و قشنگی رو به دوش بکشه …

این وسط بار امانت من از همه سنگین تره ؛ هر چی باشه بزرگ ترین آیه خود منم …

منی که اسمم شده انسان، منی که  نشونه جمال و جلال خودشم.

منی که شرط انسانیتم اینه که این لحظه ها خواب و خاموش نباشم. اونم وقتی همه ی ذره های هستی،  دارن تسبیح و تهلیل می گن.

طعم دهنده ای به نام یاد خدا

یه غذا ممکنه از از ترکیب ده ها نوع حبوبات و سبزی جات و مواد پروتئنی  مختلف تشکیل بشه. ولی همین غذای پرمایه ممکنه مزه ای نداشته باشه.

عوضش بعضی از غذاهای خیلی ساده هستن که  طعم و مزه شون آدمُ از خود بی خود می کنه.

زندگی هم هیمنجوره.

بعضیا توی زندگی شون، همه جور امکاناتی دارن. پول دارن. خونه دارن، زمین و کارخونه و باغ و شرکت دارن، ولی از زندگی شون لذت نمی برن. یعنی زندگی و دارائی شون به کامشون مزه نمی ده.

عوضش بعضیای دیگه یه زندگی خیلی ساده و  ابتدایی دارن، ولی از همین داشته های کم خودشون لذت می برن.

فرق این عده ی دوم با اون عده ی اول،  یاد خداست.  یاد خدا، مزه و شیرینی زندگیه.  هیچ چیزی هم نمی تونه خلاء این مزه و شیرینی رو پر کنه.  خدا خودش فرموده که هر کس از  یاد من غافل بشه، طعم زندگی رو نمی چشه.

این لحظه های سحرگاهی، لحظه هایی هستن برای چشیدن طعم شیرین یاد خدا. لحظه هایی هستن برای طعم دار کردن زندگی  با چاشنی بندگی.  این لجظه ها رو قدر بدونیم.شی

با بیل کج نمی شه خونه ساخت

از بین همه ی ابزار و ادواتی که عقل ابزاری این بشر ابزارساز ساخته، بیل و کلنگ از همه شون ساده ترن.

ولی همین بیل و کلنگ ساده و ابتدایی هم، تا خودشون ساخته و پرداخته نشن، نمی تونن چیز دیگه ای بسازن.  با بیل معیوب که نمی شه خونه سازی کرد. با کلنگ معیوب  هم همینطور.

این قانون دنیاست که هر چیزی، تا خودش ساخته نشه، نمی تون چیز دیگه ای رو بسازه.

آدمیزاد هم اول باید خودشُ بسازه و اصلاح و تربیت کنه، بعد به ساختن و تربیت و اصلاح بقیه بپردازه.

آدمی که خودسازی نکرده، آدمی که هنوز حریف خودش نشده، آدمی که نمی تونه از خواب سحرگاهی خودش دل بکنه و پای سجاده بشینه، همچین آدمی نمی تونه منشأ خیر و برکتی برای بقیه هم باشه. نمی تونه مربی و اسوه و الگوی بقیه باشه.

برای همینم هست که بزرگ ترین مربی بشر، یعنی پیامبر اکرم، مامور بود به شب زنده داری و تهجد  و سحرخیری. آخه بهترین وقت خودسازی، همین وقته. هر بذری، توی یه وقتی از سال بهتر از وقتای دیگه به بار می شینه و ثمر می ده. بذر اصلاح و تربیت نفس، بذر خودسازی هم  سحرها بهتر از هر وقت دیگه ای به بار می شینه.

خاک وجودمونُ از این بذر عالی، خالی نذاریم.

هر چه دارم،‌از او دارم و برای او

اونقدر ها هم سخت نیست …

اینکه پرنده ها رو نگاه کنی و ازشون پریدن یاد بگیری…

پیش چشم من ، حتی  کشیدن تصویر کوه از روی کوه و تراشیدن تندیس آدم از روی آدم ، بی شباهت با املا نوشتن از روی دست بقیه نیست .

دلم آموزگاری رو میخواد که آموزگاری نداشته …

همون هنرمندی که برای هنرمندی هاش احتیاجی به  طرح و الگو نداره …

بی مقدمه خلق می کنه و نوآوری هاش دم به دم  و بی وقفه ان…

دلم بی خطایی رو می خواد  که بی نیازه از هر چی آزمون و تجربه اندوزیه …

همونی که مشق بودن هر موجودی رو بدون سرمشق نوشته ….

خسته از خونه ساختن از روی نقشه و پارچه بریدن از روی الگو ، کسی رو می خوام که اهل نوآوری های بدون نقص باشه …

همون  مبدئی که ذره ذره هستی حاصل ابتکار دستای خلاقشن…

همونی که خدای منه  و آفریدگار من.

همون که سحر به سحر، دلتنگ سفره ی مهربونی و لطفش می شم. همونکه با سجاده ی کوچیکم سر سفره ی برکتش می شینم تا از چشمه ی رحمتش سیراب بشم.

همون که نماز و عبادتم، زندگی و مرگم،  بیداری و خوابم، روز و شبم، همه ش برای اونه و به توفیق خودش.

عمل، نباید بوی ریا بده

یه کاسه ی آب وقتی می خوان بذارن توی یخچال، اول چه کار می کنن؟

اول روش یه دربی، سرپوشی،  نایلونی چیزی می کشن که بوی یخچالُ نگیره.

اگه این کارُ نکنن، بعد یه مدت همون ظرف آب  هم بوی میوه می ده، هم بوی ماست و پنیر، هم بوی کره و مربا. هم بوی گوشت مرغ و ماهی.

همچین ظرف آبی، فقط به درد پای گلدون می خوره و لایق من و شما نیست.  کسی هم اگه همچین ظرف آبی رو به ما تعارف کنه، قبول نمی کنیم.

عمل من و شما هم همینجوره.  اگه بوی ریا و تظاهر بده، لایق پیشکش به خدا نیست. همچین عملی پیشکش خدا هم که بشه، مقبول خدا واقع نمی شه. 

خوبی عبادت سحرگاهی، به اینه که کمتر رنگ ریا و تظاهر به خودش می گیره. این سیاهی و خلوت شب و سحر، عین همون محافظی می مونه که روی ظرف آب کشیده می شه. برای همینم  هست که خدا، وقتی داره بنده های ناب و خالص خودشُ توصیف می کنه، برای ما از سحرهای اون ها می گه.

توی سوره ی ذاریات، راجع به همین بنده ها فرموده:

«آن ها، تنها اندکی از شب را می خوابیدند، و  در سحرگاهان از خدا طلب آمرزش می کردند.»

این لحظه ها، لحظه های طلب آمرزشه. این لحظه ها رو قدر بدونیم.

یا لثارت الحسین

از خصایص اصحاب مهدی پرسیده بودند.

رئیس مذهبمان، فرموده بود:

مردانی هستند شب زنده دار؛

در نمازشان، زمزمه هایی دارند، شبیه صدای زنبوران.

شیران روز و راهبان شبند.

برای امامشان، مطیع تر از کنیزان فرمانبردار.

از خدا می ترسند و آرزوی شهادت دارند.

مردانی که شعارشان، خونخواهی حسین است؛