هر چه دارم،‌از او دارم و برای او

اونقدر ها هم سخت نیست …

اینکه پرنده ها رو نگاه کنی و ازشون پریدن یاد بگیری…

پیش چشم من ، حتی  کشیدن تصویر کوه از روی کوه و تراشیدن تندیس آدم از روی آدم ، بی شباهت با املا نوشتن از روی دست بقیه نیست .

دلم آموزگاری رو میخواد که آموزگاری نداشته …

همون هنرمندی که برای هنرمندی هاش احتیاجی به  طرح و الگو نداره …

بی مقدمه خلق می کنه و نوآوری هاش دم به دم  و بی وقفه ان…

دلم بی خطایی رو می خواد  که بی نیازه از هر چی آزمون و تجربه اندوزیه …

همونی که مشق بودن هر موجودی رو بدون سرمشق نوشته ….

خسته از خونه ساختن از روی نقشه و پارچه بریدن از روی الگو ، کسی رو می خوام که اهل نوآوری های بدون نقص باشه …

همون  مبدئی که ذره ذره هستی حاصل ابتکار دستای خلاقشن…

همونی که خدای منه  و آفریدگار من.

همون که سحر به سحر، دلتنگ سفره ی مهربونی و لطفش می شم. همونکه با سجاده ی کوچیکم سر سفره ی برکتش می شینم تا از چشمه ی رحمتش سیراب بشم.

همون که نماز و عبادتم، زندگی و مرگم،  بیداری و خوابم، روز و شبم، همه ش برای اونه و به توفیق خودش.

عمل، نباید بوی ریا بده

یه کاسه ی آب وقتی می خوان بذارن توی یخچال، اول چه کار می کنن؟

اول روش یه دربی، سرپوشی،  نایلونی چیزی می کشن که بوی یخچالُ نگیره.

اگه این کارُ نکنن، بعد یه مدت همون ظرف آب  هم بوی میوه می ده، هم بوی ماست و پنیر، هم بوی کره و مربا. هم بوی گوشت مرغ و ماهی.

همچین ظرف آبی، فقط به درد پای گلدون می خوره و لایق من و شما نیست.  کسی هم اگه همچین ظرف آبی رو به ما تعارف کنه، قبول نمی کنیم.

عمل من و شما هم همینجوره.  اگه بوی ریا و تظاهر بده، لایق پیشکش به خدا نیست. همچین عملی پیشکش خدا هم که بشه، مقبول خدا واقع نمی شه. 

خوبی عبادت سحرگاهی، به اینه که کمتر رنگ ریا و تظاهر به خودش می گیره. این سیاهی و خلوت شب و سحر، عین همون محافظی می مونه که روی ظرف آب کشیده می شه. برای همینم  هست که خدا، وقتی داره بنده های ناب و خالص خودشُ توصیف می کنه، برای ما از سحرهای اون ها می گه.

توی سوره ی ذاریات، راجع به همین بنده ها فرموده:

«آن ها، تنها اندکی از شب را می خوابیدند، و  در سحرگاهان از خدا طلب آمرزش می کردند.»

این لحظه ها، لحظه های طلب آمرزشه. این لحظه ها رو قدر بدونیم.