دعا کنید گم نشم

سخت نیست دیدنش

گاهی وقتا همین چشمای ظاهر بین منم کفایت می کنن ،

کافیه دلم به ظاهر بینی چشم هام قانع نباشه و دل به چیز بالاتری ببنده ...

کافیه چشم باز کنم و روزی نیم جزء از قرآن مصوری بخونم که درخت و کوه و پرنده ف هر کدوم یه آیه از سوره خلقتشن ...

سخت نیست  دیدنش  اونم وقتی :

در آینه، در ساعت جیبی ، در شن / در جوهر خودکار ، خدا پنهان است

کافیه آیه ها رو ببینم و و ازآیه ها به آیه آفرینشون برسم .

کافیه از کنار نشونه ها ، ساده و سرسری نگذرم ، نشونه هایی که با زبون بی زبونی دارن بودن یه نشونه گذار رو  فریاد میزنن.

همون نشانه گذار و آیه آفرینی که سحر، یکی از آیه ها و نشانه هاشه.

دلم می خواد از زیبایی هوای سحر، به زیبایی خوای سحرآفرین برسم.

دعا کنید برسم!

دعا کنید گم نشم!

شرط آدمیت نیست

مجسمه ساز ها، مجسمه می سازن ، نقاش ها نقاشی می کنن و  کوزه گر ها  هم  کوزه گری…

من ، ولی دستای هنرمندی رو میشناسم که مجسمه ساز ها و نقاش ها و کوزه گرها رو  خلق می کنه…

با این همه ،  آدما محصول انحصاری کارخونه خلقتش نیستن . ابر و باد و مه و خورشید و فلک هم سهمی دارن از اون همه لطف و عنایت .

خالقی رو میشناسم که بی حد بودن آفریده هاش، نشونه بیهوده بودنشون نیست.

زیبایی و قدرتش که بی نهایت باشن ، هر گوشه از خلقت ،  باید یه جلوه از اون همه قدرت و قشنگی رو به دوش بکشه …

این وسط بار امانت من از همه سنگین تره ؛ هر چی باشه بزرگ ترین آیه خود منم …

منی که اسمم شده انسان، منی که  نشونه جمال و جلال خودشم.

منی که شرط انسانیتم اینه که این لحظه ها خواب و خاموش نباشم. اونم وقتی همه ی ذره های هستی،  دارن تسبیح و تهلیل می گن.

طعم دهنده ای به نام یاد خدا

یه غذا ممکنه از از ترکیب ده ها نوع حبوبات و سبزی جات و مواد پروتئنی  مختلف تشکیل بشه. ولی همین غذای پرمایه ممکنه مزه ای نداشته باشه.

عوضش بعضی از غذاهای خیلی ساده هستن که  طعم و مزه شون آدمُ از خود بی خود می کنه.

زندگی هم هیمنجوره.

بعضیا توی زندگی شون، همه جور امکاناتی دارن. پول دارن. خونه دارن، زمین و کارخونه و باغ و شرکت دارن، ولی از زندگی شون لذت نمی برن. یعنی زندگی و دارائی شون به کامشون مزه نمی ده.

عوضش بعضیای دیگه یه زندگی خیلی ساده و  ابتدایی دارن، ولی از همین داشته های کم خودشون لذت می برن.

فرق این عده ی دوم با اون عده ی اول،  یاد خداست.  یاد خدا، مزه و شیرینی زندگیه.  هیچ چیزی هم نمی تونه خلاء این مزه و شیرینی رو پر کنه.  خدا خودش فرموده که هر کس از  یاد من غافل بشه، طعم زندگی رو نمی چشه.

این لحظه های سحرگاهی، لحظه هایی هستن برای چشیدن طعم شیرین یاد خدا. لحظه هایی هستن برای طعم دار کردن زندگی  با چاشنی بندگی.  این لجظه ها رو قدر بدونیم.شی

هر چه دارم،‌از او دارم و برای او

اونقدر ها هم سخت نیست …

اینکه پرنده ها رو نگاه کنی و ازشون پریدن یاد بگیری…

پیش چشم من ، حتی  کشیدن تصویر کوه از روی کوه و تراشیدن تندیس آدم از روی آدم ، بی شباهت با املا نوشتن از روی دست بقیه نیست .

دلم آموزگاری رو میخواد که آموزگاری نداشته …

همون هنرمندی که برای هنرمندی هاش احتیاجی به  طرح و الگو نداره …

بی مقدمه خلق می کنه و نوآوری هاش دم به دم  و بی وقفه ان…

دلم بی خطایی رو می خواد  که بی نیازه از هر چی آزمون و تجربه اندوزیه …

همونی که مشق بودن هر موجودی رو بدون سرمشق نوشته ….

خسته از خونه ساختن از روی نقشه و پارچه بریدن از روی الگو ، کسی رو می خوام که اهل نوآوری های بدون نقص باشه …

همون  مبدئی که ذره ذره هستی حاصل ابتکار دستای خلاقشن…

همونی که خدای منه  و آفریدگار من.

همون که سحر به سحر، دلتنگ سفره ی مهربونی و لطفش می شم. همونکه با سجاده ی کوچیکم سر سفره ی برکتش می شینم تا از چشمه ی رحمتش سیراب بشم.

همون که نماز و عبادتم، زندگی و مرگم،  بیداری و خوابم، روز و شبم، همه ش برای اونه و به توفیق خودش.

عمل، نباید بوی ریا بده

یه کاسه ی آب وقتی می خوان بذارن توی یخچال، اول چه کار می کنن؟

اول روش یه دربی، سرپوشی،  نایلونی چیزی می کشن که بوی یخچالُ نگیره.

اگه این کارُ نکنن، بعد یه مدت همون ظرف آب  هم بوی میوه می ده، هم بوی ماست و پنیر، هم بوی کره و مربا. هم بوی گوشت مرغ و ماهی.

همچین ظرف آبی، فقط به درد پای گلدون می خوره و لایق من و شما نیست.  کسی هم اگه همچین ظرف آبی رو به ما تعارف کنه، قبول نمی کنیم.

عمل من و شما هم همینجوره.  اگه بوی ریا و تظاهر بده، لایق پیشکش به خدا نیست. همچین عملی پیشکش خدا هم که بشه، مقبول خدا واقع نمی شه. 

خوبی عبادت سحرگاهی، به اینه که کمتر رنگ ریا و تظاهر به خودش می گیره. این سیاهی و خلوت شب و سحر، عین همون محافظی می مونه که روی ظرف آب کشیده می شه. برای همینم  هست که خدا، وقتی داره بنده های ناب و خالص خودشُ توصیف می کنه، برای ما از سحرهای اون ها می گه.

توی سوره ی ذاریات، راجع به همین بنده ها فرموده:

«آن ها، تنها اندکی از شب را می خوابیدند، و  در سحرگاهان از خدا طلب آمرزش می کردند.»

این لحظه ها، لحظه های طلب آمرزشه. این لحظه ها رو قدر بدونیم.

خوش به حال این لحظه ها

احادیث می گن که خدا، روزی هر روز ما آدما و بقیه آفریده هاشُ دقیقاً توی همچین لحظه هائیه که  تقسیم می کنه.

توی همین لحظه های قشنگ و با برکت سحر.

توی همچین لحظه هایی، دعا هم بهتر و بیشتر مستجاب می شه.

چون استجابت دعا هم خودش یه جور روزیه که قسمت هر کسی نمی شه.

ولی کسی که توی این لحظه های مهم بیداره و از خدا چیزی می خواد،‌خدا هم اجابت خواسته اش رو به لیست روزی های اون روزش اضافه می کنه...

قدر این لحظه های تقسیم روزی و این بیداری ها رو بدونیم.

صبحانه، شرط آدمیت!

قابل توجه اون هایی که به خاطر کمبود وقت، یا برای وزن کم کردن، قید خوردن صبحونه رو می زنن! 

به عقیده محقق ها، کسانی که صبحانه نمی خورند احتمالاً چاق تر هستند، چون این عده برای جبران کمبود انرژی، در طول روز تنقلات بیشتری مصرف می کنند.

در ضمن اون هایی که عادت به خوردن صبحونه ندارن، دقت داشته باشن  که بر اساس نتایج تحقیقات جدید،  صبحونه نخوردن باعث می شه که شانس آدم برای رسیدن به مدارج تحصیلی بالاتر و فرصت های شغلی بهتر  کاهش پیدا کنه.

 

صبحونه نخوردن، باعث افت تمرکز می شه.

افت تمرکز هم باعث میشه تا آدم دقت نظرش رو از دست بده و نتونه به مسائل مهم، خوب و درست فکر کنه.

آدمی که قند خونش افتاده، کم پیش میاد که از شنیدن صدای بلبل های سحر خیز، پی به نکته های باریک ببره . کم پیش میاد که با خودش بگه:

ضمناً این شرط آدمیت نیست / مرغ تسبیح گوی و من خاموش!

«دعوتید به خواندن کتاب پانزده روز تا سلامتی»

خفتگان را خبر از زمزمه مرغ سحر/ حیوان را خبر از عالم انسانی نیست

خواب، یه جور اضطراره. یعنی  ماها، چون علاوه بر روحمون، یه جسم هم داریم،  مجبوریم به خاطر اینکه ملاحظه جسم هم بشه، روزی چند ساعت بهش استراحت بدیم.

ولی روح چون  کارش خستگی بردار نیست، توی همون چند ساعتی که جسم خوابیده هم مشغول سیر و سیاحت و خیال پردازیه...

ولی یه چیزی مسلمه. اونم اینه که بیدار بودن از خواب بودن بهتره.

یعنی خدا به پیامبر هم که خوابش عین بیداریه، فرموده: توی  شب کم بخواب و بیشترش رو بیدار باش...

خدا، یه سری از هدیه ها  و روزی های ویژه اش رو برای اونایی کنار می ذاره که توی شب، مخصوصاً این ساعت های سحر، به جای اینکه خواب باشن، بیدارن...