ماه نو، ماه نو، از مات درودی و سلامی
یک ماه تمام طعم روزه داریُ چشیدیم. چه طعم شیرینی داشت لب فرو بستن از باطل کننده های روزه. چه طعم شیرینی داشت فرو بستن چشم و گوش و دل از هر چیزی که خدا رو خوش نمیاد.
خدا کنه این طعم شیرین فراموشمون نشه.
خدا کنه این مزه ی دلچسب، همیشه زیر زبون مون باشه.
یک ماه تمام، برای تغییر ذائقه تمرین کردیم. از همه ی مزه های تکراری دل کندیم. شب ها، طعم دعای افتتاحُ چشیدیم. روزها، طعم شهد شفای قرآن. طعم لذت بخش سحرخیزی حسابی به روح و روان مون چسبید. طعم خوندن چند رکعت نافله و زمزمه ی دعای سحر.
بارها و بارها در یخچالُ باز کردیم. دیدیم میوه های تازه دارن چشمک می زنن. بطری شیشه ای آب خنک داشت صدامون می کرد. خرماهای سیاه و درشت، به ما می خندیدن. دست به سمت شون بردیم و یادمون اومد که روزه ایم. به روی همه شون خندیدیم. برای همه شون دست تکون دادیم و در یخچالُ بستیم.
همون وقت مزه ی شیرین امساکُ با تک تک سلول های وجودمون چشیدیم. همون وقت از خودمون خوشمون اومد. آی کیف کردیم! آی کیف کردیم!
افطار به افطار، خوراکی های سر سفره انگار، یه طعم ویژه پیدا می کردن.
دیگه هیچ شربتی، به اون خوشمزگی نمی شه.
دیگه هیچ خرمایی اون طعمُ نداره.
استکان آب جوش، نه قند داشت، نه شکر. ولی شیرین بود. خوشمزه و چسبیدنی.
یادش به خیر!
