قسم خوردی، فهمیدم دروغ می گی

یه ویژگی آدمای صادق و راستگو اینه که چون خودشون اهل دروغ گفتن نیستن، حرف بقیه رو هم  خیلی ساده و بدون تشریفات و با حسن ظن ازشون قبول می کنن.

 

آدمای  همیشه صادق و  همیشه راستگو، خودشون هم وقتی حرفی می زنن، دلیلی نمی بینن که برای اثبات راست بودن حرفشون مدرک و سند ارائه بدن و قسم بخورن.

 

ولی آدمی که راست و دروغ ُ درهم تحویل مخاطبش می ده،   هم خودش همیشه ی خدا به راست بودن حرفایی که می شنوه شک داره، هم احساس می کنه بقیه حرفاشُ باور نمی کنن.  برای همینم همیشه سعی می کنه برای اثبات راستگویی خودش، به آب و آتیش بزنه.

 

خدا اموات همه ی جمع حاضرُ رحمت کنه.

ما یه فامیل پیری داشتیم که  به بعضیا میگفت:

«یه بار گفتی، باور کردم

تکرار کردی، شک کردم

قسم  که خوردی، فهمیدم دروغ می گی!»

شب، خواب روز را می بینیم

اینکه شب چه جور خوابی ببینیم، بستگی داره به اینکه روز، چه جوری زندگی کرده باشیم.

اگه زندگی مون بی هدف و دویدن الکی باشه،‌ خوابمون هم می شه بی سر و ته.

اگه توی روز، از چیزی که ترس نداره، یعنی از غیر خدا، بترسیم، شبش هم کابوس می بینیم.

ولی اگه توی روز، انسانی زندگی کرده باشیم، شب خوابی می بینم که با خواب های بقیه، تومنی صد تومن توفیر داره...

شک، سوهان روح

شکاکیت، مخصوصاً از نوع شدیدش، یه جور سوهان روحه.

آدمی که مدام به بقیه شک می کنه، جرأت نزدیک شدن و اعتماد کردن به هیچ کسی رو نداره.

همچین آدمی حتی نمی تونه برای خودش یه محرم اسرار و سنگ صبور داشته باشه.

شکاکیت باعث می شه که آدم همیشه احساس نا امنی کنه و نتونه سر راحت به بالین بذاره.

آدم شکاک، حتی تاب تحمل خوبی های بقیه رو هم نداره. چون مدام ذهنش به این سوال مشغوله که هدف فلانی از خوبی کردن در حق من چی بود؟ چه نقشه ای برای من داره؟! باید سر در بیارم!

صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

سپاس از خدایی که یه ماه تموم، ازمون پذیرایی کرد، تحویل مون گرفت، دست نوازش به  سرمون کشید.

 

سپاس از خدایی که یه سفره برامون پهن کرده بود پر از برکت، پر از رحمت، پر از نور. من نور خورم که قوت جان است.

 

سپاس از خدایی که یه ماه تموم، سحر به سحر، افطار به افطار، ظهر به ظهر و نیمه شب به نیمه شب، به روی ما خندید.

 

هر کسی که خدا به روش بخنده، صورتش زیبا می شه. خوش به حال اونایی که  چهره هاشون زیبا شده.

 

خوش به حال اونایی که از پیشونی هاشون داره نور می پاشه.

 

خوش به حال اونایی که  با اومدن عید فطر خوشحالن، می تونن سرشونُ بالا بگیرن، می تونن کارنامه ی قبولی شونُ به رخ فرشته ها بکشن.

 

خوش به حال اونایی که  می تونن از ته دل، بخندن و بگن: 

«وَ لِ للهِ الحمد، عَلا ما هَدانا؛

و لَهُ الشُّکر ، عَلا ما اَولانا »

بوی عیدی، بوی شیرکاکائو

وقتی می گن عید فطر یاد صبح و هوای خنکش می افتم. یاد بادکنک و شربت خنک. یاد دست فروش هایی که بساطشونُ گله به گله خیابون گذاشتن و همه جور چیزی هم می شه بینشون پیدا کرد. از جا موبایلی و کیف لپ تاپ بگیر تا سفره و قابلمه... 

 عید فطر که می گن یاد قنوت می افتم . یاد و لله الحمد... یاد بندگی و اخلاص، یاد زمزمه های مردم و صف های بزرگ و منظم شون. یاد بچگی هام و اون جایزه ای که برای گرفتن اولین روزه هام عیدی گرفتم. 

وقتی می گن عید فطر، یاد اون دختر بچه ای می افتم که پارسال داشت از مادرش می پرسید: "حالا دیگه شیطونُ آزاد کردن؟"

ماه نو، ماه نو، از مات درودی و سلامی

‌یک ماه تمام طعم روزه داریُ چشیدیم. چه طعم شیرینی داشت لب فرو بستن از باطل کننده های روزه. چه طعم شیرینی داشت فرو بستن چشم  و گوش و دل از هر چیزی که خدا رو خوش نمیاد.

خدا کنه این طعم شیرین فراموشمون نشه.

خدا کنه این مزه ی دلچسب، همیشه زیر زبون مون باشه.

 

یک ماه تمام، برای تغییر ذائقه تمرین کردیم. از همه ی مزه های تکراری دل کندیم. شب ها، طعم دعای افتتاحُ چشیدیم. روزها، طعم شهد شفای قرآن.  طعم لذت بخش سحرخیزی حسابی به روح و روان مون چسبید.  طعم خوندن چند رکعت نافله و زمزمه ی دعای سحر.

 

بارها و بارها در یخچالُ باز کردیم. دیدیم میوه های تازه دارن چشمک می زنن. بطری شیشه ای آب خنک داشت صدامون می کرد. خرماهای سیاه و درشت، به ما می خندیدن. دست به سمت شون بردیم و یادمون اومد که روزه ایم. به روی همه شون خندیدیم. برای همه شون دست تکون دادیم و  در یخچالُ بستیم.

همون وقت مزه ی شیرین امساکُ با تک تک سلول های وجودمون چشیدیم. همون وقت از خودمون خوشمون اومد. آی کیف کردیم! آی کیف کردیم!

 

افطار به افطار، خوراکی های سر سفره انگار، یه طعم ویژه پیدا می کردن.

دیگه هیچ شربتی، به اون خوشمزگی نمی شه.

دیگه هیچ خرمایی اون طعمُ نداره.

استکان آب جوش، نه قند داشت، نه شکر. ولی شیرین بود. خوشمزه و چسبیدنی.

یادش به خیر!

 

بوی عیدی، بوی فطر

عید فطر نزدیکه،

عیدِ بدون عیدی هم  مث شربت بدون شکره.

 می خوام بگم عید که می شه هم باید عیدی داد،‌ هم باید عیدی گرفت.

عید که می شه، هر کسی باید از بزرگتر خودش عیدی بگیره و به کوچیکتر ها عیدی بده.

بالاخره دست هم بالای دست بسیاره.

هر کسی  بزرگ تری داره که می تونه ازش توقع عیدی داشته باشه.

خدا هم  که قربونش بریم، خودش بزرگ همه بزرگ تر هاست...

 

بعضی وقتا، به جای اینکه عید باعث بشه  عیدی رد و بدل بشه، رد و بدل شدن هدیه و عیدیه که یه روزُ تبدیل به عید می کنه.

 مثلاً همین عید فطر.

عید بودنش به  خاطر اینه که  خدا بعد از یک ماه روزه داری، جشنواره عیدی و کادو و هدیه راه می اندازه.

روزی هم که خدا برای حواریون  سفره آسمونی نازل کرد، عید نبود.  ولی چون خدا اون سفره رو  عیدی فرستاد، اسم اون روز هم شد عید.

پس بعضی وقتا باید از خدا عیدی بخوایم تا روزمون بشه عید. ‌ ‌ ‌

فطرانه

 

شب عید فطر در احادیث پیامبر، شب جوایز نامیده شده. در این شب خدا به بنده های فرمانبردار خودش پاداشی بی حساب و غیر قابل شمارش می ده. پاداشی برای بندگی و ترک محرمات در ماه مهمانی خدا، ماه مبارک رمضان.

 

در احادیث پیامبر، روز عید فطر هم روز جایزه نام گرفته. روزی که مردم جایزه ی یک ماه روزه داری رو از خدای خودشون دریافت می کنن.

این جایزه چیزی کمتر از بخشیده شدن گناهان و لیاقت پیدا کردن برای بهشت نیست.

 

صبح روز عید فطر، یکی از ویژه ترین ایام ساله. فرشته ها به زمین میان و در ورودی همه ی گذرها و کوچه ها می ایستن. بعد، بنده های خدا رو صدا می زنن و می گن:

برای نماز عید از خونه ها بیرون بیاید. بیرون بیائید و به سمت خدا برید. همون خدایی که پاداش های بزرگ می ده و گناهان بزرگُ می بخشه.

 

عید فطر، روز بازگشته. روز بازگشت به فطرت پاکی که خدا در وجود ما قرار داده.  در عید فطر  بود که حضرت علی به مردم فرمود:

« امروز روزى است که خداوند آن را براى شما عید قرار داد و شما را نیز شایسته آن ساخت؛ پس به یاد خدا باشید تا او نیز به یاد شما باشد. و او را بخوانید تا خواسته هایتان را اجابت کند.»