از سید علی شفیعی

ببین چقدر دیر شده است !

سر بگردان از شش سو ٬

جهان دارد به خلسه ای غلیظ تن می دهد .

هذیان و رویایت را کنار بزن !

از این همه خواب که برخیزی ٬

روحت را که بتکانی ٬

قامتت راست می شود .

آن وقت ٬ همان مهربانِ همیشه می آید

و همه ی کژی هایت را پاک می کند .

حالا می توانی

چشم هایت را بشویی ٬

لباست را نو کنی ٬

و به مهمانی بروی .

*

حواست باشد

کاری نکنی که برایت رو ترش کند .

به لبخندش ایمان بیاور

آیه های محبتش را پس انداز کن !

حالا مهربان ترین نگاه هارا با خود داری .

*

تنها کافی ست نشانه هایش را دنبال کنی

زل بزن وسط چشم های جهان

بگذار آن طرف این دوایر مه در مه را ببینی

ببین بارانِ آیه هایش چه نرم می بارد

لبخندت را به رخ بکش !

حالا همه ی چیزهای خوب از توست .

*

حالا که به راه آمده ای ٬

                              پاهایت را محکم بردار  !

بگذار شیرینی خیالش در جانت بیفتد .

بگذار همه جا پر شود از طیفی

                                        سبزآبی .

چشم هایش را که مهربانانه بر هم بگذارد ٬

                                                   دف بزن !

حالا زلال ترین سماع جهان در تو جاری خواهد شد .

*

برگرد !

از همه ی راه های بن بست برگرد !

پا در رکاب فردایی روشن که بگذاری

خورشیدی ترین سمت کائنات

                            به تو لبخند می زند

حالا دست هایت

                به آسمانِ مهربان

                                 نزدیک تر است .

*

سایه اش که روی سرت باشد

                                    کافی ست

آن وقت دست هایش

مهربان تر از آن است

                     که سرکشی هایت راشماره کند

                           و کژی هایت را به رخ بکشد .

دل که به او بسپاری

لایه

لایه

خط های پیشانی اش کنار می رود .

حالا امن ترین آغوش ها به رویت باز شده است .

*

بهتر از این هم می شود ؟

بازویت را گرفته است تا برخیزی .

کنارش که باشی

                  در جاده های زمستان

                                       سُر نمی خوری .

تنها کافی ست

                نامش در تو تکرار شود .

پس دل قوی دار !

حالا بهترین بلد راه با توست .

*

این بار روحت را بریز !

                      در جاری رودخانه

بگذار همه ی زمین های سر ِ راه از تو بنوشند .

و صدایت را زمزمه کن !

                       در گوش فضا

بگذار همه ی دل های مهربان سلامت را بشنوند .

حالا بزرگ ترین امیدها با توست .

*

اصلا نگران نباش !

تو نیز سهم داری

                 از این همه مهربانی .

بگذار بر جانت بتابد

                رشته ای روشن .

آن وقت پیشانی ات نور می پاشد

                بر زمین و زمان .

حالا شوق وصل تو رادر بر گرفته است ٬

می توانی مشتاقانه آرزویش کنی .

*

از خودت بیا بیرون !

پا بگذار

         در راه آسمان !

دل که سپرده باشی به او

                           کافی ست ٬

از لا به لای همین ستاره ها

جاری می شوی

                  به راهِ خانه اش

نزدیک

نزدیکِ نزدیک

نزدیک تر

حالا رسیده ای

               در ِ خانه ی دوست

کوبه اش را بنواز !

جوایش را بشنو !

*

کافی ست درخت باشی

آن وقت رهگذران می توانند

            - همه -

               زیر سایه ات بنشینند ٬

نکند

     دست در دست توفان بگذاری !

نکند

     گیاهانِ سر ِ راه از تو بگریزند !

جانت را بسپار

               به زلال رود

آن وقت

ار قهر و آتش به سلامت بگذر !

حالا در پناه دستی مهربان آرام شده ای .

*

قرارت را فراموش نکنی !

بهترین لباس هایت را بپوش !

- زیباترین ِ شان را -

یک شاخه رز

دو شاخه میخک

چندتا گل محمدی

از همین باغچه ی توی حیاط کافی ست ٬

چقدر زیبا شده ای !

حلاوتی وصف ناشدنی در جانت می ریزد ٬

حالا همه ی سایه ها و شبح ها از تو می گریزند .

 *

برخیز و جانت را بسپار به زلال آب !

بگذار همه ی کدورت ها بروند کنار .

نکند پا سست کنی

و موانع ِ سر ِ راه

از مقصد بازت بدارند .

کامت را پر کن از صداهای معطر .

بگذار ریه هایت نفس بکشد

                این همه شمیم را .

حالا می توانی تکیه کنی ٬

                   به سرچشمه ای از نور ٬

                                    آرام ِ آرام .

*

شک نکن !

خانه ی دوست در پیش است ٬

تنها ممکن است فرازی و فرودی

سر ِ راهت باشد .

پا محکم کن !

از یاد ِ او که پر شده باشی ٬

دلت قرص می شود

و پاهایت پرتوان

حالا در سایه ی بزرگی های او

راهی هموار پیش روی توست ٬

بی دغدغه و تشویش .

 *

دل به طاعت و اطاعت بسپار

                             بی دریغ !

پا پیش بگذار

          بی هراس !

سینه ات را فراخ کن !

                فراخ تر !

برگرد

     همه ی راه های به اشتباه رفته را .

کافی ست مسیر را درست بروی ٬

ابرهای ترس و تردید را کنار بزن !

حالا قدم بگذار

             بر ساحل آرامش          

                       سبکبال و دل آرام .

*

حواست باشد !

قرارت را به یاد داشته باش !

هم داستان شو

                با بلدهای راه !

گام محکم کن

               پشت به سایه ها و صداها !

حالا

     به اشارتی از او

              سمت سرای قرار برو

              بی دلهره و درنگ !

*

تنها کافی ست

همه ی کارهای خوب به نامت باشد .

آن وقت در کشکولت هست

                            هر چه بخواهی

                           بی سؤالی و خواهشی ٬

حالا سیراب شده ای

                     از چهارده خورشید

و او همه ی این ها را می داند .

*

تنهایی ات را قدر بدان

                 در سحرگاهان !

تا نور

    درونت را سیراب کند

                شرحه شرحه .

بگذار حس کنی

              همه ی این ها را

                         با تمام وجودت .

حالا

    روشن ترین روشنای جهان

                              بر تو می درخشد .

*

اصلا شتاب نکن !

آرام ِ آرام

بگذار شهد ِ شهود

قطره قطره

        در جانت بریزد

و راه ِ رسیدن به او هموار شود ؛

بچش

      همه ی خوبی ها را ؛

حالا

    بهترین بلدـ راه با توست ،

                   مهربان و لطیف .

 

*

به خانه ی قرار نزدیک شده ای !

یادت باشد ٬

درهایی را باز کن

             لبریز ِ بوی بهار !

آیه های روشنش را تلاوت کن !

درهای آتشین را ببند !

حالا

    آرامشی عجیب

                  در تو جان گرفته است .

*چشم هایت را باز کن !

بگذر

   از چهار راه های شیطانی !

راهی

    - آن طرف ِ تشویش ها و کدورت ها -

                                 به خانه ی دوست می رسد .

کا فی ست بخواهی

                 و بنوشی

                       جرعه جرعه

                               از جاری نور .

حالا

   بوی بهشت را می شنوی ،

ریا هایت را سرشار کن

                    از شمیم ِ آن .

 

*

برخیز !

کلید را که بگیری ٬

همه ی درهای روشن

                     برایت باز می شود .

انبانت را پرتوشه کن !

تنها کافی ست

              به لبخندی مهربان

                             مهمانت کند .

او خواهش چشمانت را می شنود .

حالا

    - انگار که وسط بهشت نشسته باشی -

                                               شکوفا شو !

                                               سبز ِ سبز .

 

*

آماده باش !

در زلال ِ رود رها شو !

بگذار

هر چه تباهی و سیاهی

                    از جانت جدا شود .

تردید نکن !

از صافی صمیمی ِ نگاهش رد شو !

مطمئن باش

لرزش های ناگاهت را

ندیده می گیرد .

حالا

- که خطاهایت را پوشانده است -

                                  چقدر زیبا شده ای !

 

*

دست هایت را بلند کن !

                   بلندتر

                   بالاتر از همه ی سروها .

بخواه !

     همه ی خوب ها و خوبی ها را

     همه ی لبخندهایش را .

در پناه چشمانش بیارام !

نکند

    گره در ابروانش بیفتد .

دل بسپار

          به طاعتش !

و سر مگردان

          از اطاعتش !

حالا بهترین بخشندگان با توست .

*

چهره باز کن !

همه ی لبخندها در تو می ریزند .

ابرو درهم کن !

همه ی سیاهی ها از تو می گریزند .

پا در راهی بگذار

از روشنی سرشار

سر ، بلند کن !

حالا

  خانه ی خورشید پیش چشم ِ توست ؛

  به تماشا بیا !

*

نها چند گام تا سرای یار باقی ست

پای همتِ خویش محکم کن ؛

سعی ات را دوچندان !

آن وقت لرزش هایت

                   پوشیده است .

تنها کافی ست

              بیرون نزنی

                      از راه ؛

او مهربان تر از آن است

که خطاهایت را به رخ بکشد .

گوش باز کن !

صدایش بزن !

حالا

   او منتظر است تو را بشنود .

*

قدر بدان !

        خودت را

        و شبی را

که اندک است

        هزار ماه برایش !

دل قوی دار !

بیندیش

       به آن طرف این سربالایی های نفسگیر ٬

       به خانه ی دوست .

به مهربانی چشمانش دل ببند !

تردید نکن !

چشم بر همه ی کژی هایت بسته است .

حالا مهربان ترین نگاه ها بر تو می تابد .

*

بشوی

      چشمانت را

جلا بده

      جانت را

بگذار

    از این همه شیرینی وصل لذت ببری .

آماده باش !

بپذیر

    همه ی آن چه را که بر دوش توست .

به خانه ی دوست نزدیک شو !

                       نزدیک ِ نزدیک

                       نزدیکتر .

حالا

   لطف ِ لطیف با توست

                  بی هیچ درنگی و تأخیری .

 

*

گامی بیش به خانه ی خورشید نمانده است

جانت را بپوشان

          در قطیفه ای از نور و رحمت .

بگذار

    کوله ات از پاکی و پرهیز

                           لبریز شود .

بگذار همه ی تاریکی ها

                  از دلت برود بیرون .

چشم باز کن !

حالا

   یار در سرسرای قرار ایستاده است .

 

*

حالا که سیمرغ شده ای

حالا که رسیده ای

                   به خانه ی خورشید

همه ی رؤیاها را پاس بدار !

به لبخندی راضی باش !

بگذار

این سرخوشی

          در خانه ی خورشید کناره بگیرد .

حالا

گام به گام همه ی رودهای روشن

                            به دریای نور بریز !

 

*

 

 

ماه مهمانی

فکر کن قراره به یه مهمونی بزرگ دعوت بشی.

هم «یه مهمونی بزرگ»

هم «مهمونی یه بزرگ»

این مهمونی از اون مهمونی هایی هم نیست که یه ساعته و دو ساعته جمع بشه و بره دنبال کارش. تا اونجایی که ما حساب کردیم این مهمونی دست کم کمش،‌ 696 ساعت طول می کشه! یعنی بیشتر از چهار هفته...

خب، حالا با این مهمونی طولانی می خوای چی کار کنی؟

چه کاره ای اصلا؟

 

این هلال ماه رمضون که همه تا چند وقت دیگه می رن بالای پشت بوم و دنبالش می گردن، کارت دعوت همون مهمونی بزرگیه که حرفش رو زدیم. چقدر هم شبیه ابروی یاره!

میزبان این مهمونی هم خود خداست. میهمان هم که بنده و شماییم.

اسم این مهمونی ضیافت ماه رمضونه و  همه توش دعوتیم به صرف گرسنگی و تشنگی، رحمت، برکت، بخشایش و کلی چیزای دیگه....

 

توی این مهمونی، چون ماها  مهمون هستیم و مهمون حرمت داره، برآوردها به صورت ویژه محاسبه می شه...

مثلاً شما می گی : «بسم الله الرحمان الرحیم»

عوضش فرشته های مسئول ثبت برآورد می نویسن: یک ختم قرآن کامل!

یا مثلاً  دم عصر، سرت رو می ذاری روی بالش که دو ساعت چرت تابستونی بزنی، اون فرشته سمت راست می نویسه: دو ساعت عبادت و نیایش...

نفس هم که می کشیم، برامون تسبیح ثبت می شه...

می خوام بگم کلاً قراره خوش بگذره، شدید!

 

بعضیا برای این مهمونی،  از فردای عید فطر پارسال، در حال کسب آمادگی هستن. درست مث ورزشکارهایی که فردای المپیک پکن، مشغول آماده سازی برای المپیک لندن شدن.

بعضی ها از اول رجب همینجور توی اردوی آماده سازی برای مهمونی رمضان هستن.

خوش به حالشون!

ولی بعضیا تا شب اول ماه رمضون هم کارشون تکلیف نداره.  تازه همون شب اول یادشون می افته که قراره سی روز ، یا دست کم 29 روز مهمون یه بزرگ باشن....

 

 

دهه کرامت (6)

اصلا هر چیزی که کرامت پیدا کرد، احترامش واجبه …

خدا چون کریمه باید روزی سی و چاهار بار براش به سجده افتاد.

قرآن چون کریمه ، بی وضو نمیشه بهش دست گذاشت ، احترام قاری و حافظش هم واجبه.

ماه رمضون چون ماه کرامته باید حرمتش رو حفظ کرد.

پیامبر چون کریمه و اکرم ، اسمش که میاد نمی شه ساکت بود، باید لب باز کرد و درود فرستاد به خودش و اهل بیت اهل کرامتش …

انسان هم چون  خدا بهش کرامت داده، خون و مال و ناموس و آبروش محترمن ..

مؤمن اگه باشه که دیگه نگو!

احترامش از کعبه هم بالاتره …

سفره های سحر، خدا حافظ

خدایی  داریم که هر وقت به روی ما بخنده، روز و شب مون عیده.

خدایی که بلده چه جوری مهمون نوازی کنه، خدایی که خوب می دونه چه جوری برای مهمونی سی روزه ش، اختتامیه بگیره.

امروز یکی پیامک فرستاده بود که:

سفره های سحری، خدا حافظ!

شربت های تگری، خدا حافظ!

زولبیا، بامیه، خدا حافظ!

چایی دیشلمه، خدا حافظ!

ظرف حلوا، خدا به همراهت

دوغ نعنا، خدا نگهدارت!

ابلیس کی گذاشت که ما بندگی کنیم؟

مادربزرگم همیشه می گفت:

«ابلیس کی گذاشت که ما بندگی کنیم؟»

ولی خدابیامرز، با اینکه این مصرع رو همیشه ورد زبون داشت، خیلی مقید جاده بندگی بود.

یادمه ماه رمضون که می اومد، می گفت:

«ابلیس رو هم گرفتن انداختن توی بند...

موندیم خطاهامون رو تقصیر کی بندازیم؟»

صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

سپاس از خدایی که یه ماه تموم، ازمون پذیرایی کرد، تحویل مون گرفت، دست نوازش به  سرمون کشید.

 

سپاس از خدایی که یه سفره برامون پهن کرده بود پر از برکت، پر از رحمت، پر از نور. من نور خورم که قوت جان است.

 

سپاس از خدایی که یه ماه تموم، سحر به سحر، افطار به افطار، ظهر به ظهر و نیمه شب به نیمه شب، به روی ما خندید.

 

هر کسی که خدا به روش بخنده، صورتش زیبا می شه. خوش به حال اونایی که  چهره هاشون زیبا شده.

 

خوش به حال اونایی که از پیشونی هاشون داره نور می پاشه.

 

خوش به حال اونایی که  با اومدن عید فطر خوشحالن، می تونن سرشونُ بالا بگیرن، می تونن کارنامه ی قبولی شونُ به رخ فرشته ها بکشن.

 

خوش به حال اونایی که  می تونن از ته دل، بخندن و بگن: 

«وَ لِ للهِ الحمد، عَلا ما هَدانا؛

و لَهُ الشُّکر ، عَلا ما اَولانا »

بوی عیدی، بوی شیرکاکائو

وقتی می گن عید فطر یاد صبح و هوای خنکش می افتم. یاد بادکنک و شربت خنک. یاد دست فروش هایی که بساطشونُ گله به گله خیابون گذاشتن و همه جور چیزی هم می شه بینشون پیدا کرد. از جا موبایلی و کیف لپ تاپ بگیر تا سفره و قابلمه... 

 عید فطر که می گن یاد قنوت می افتم . یاد و لله الحمد... یاد بندگی و اخلاص، یاد زمزمه های مردم و صف های بزرگ و منظم شون. یاد بچگی هام و اون جایزه ای که برای گرفتن اولین روزه هام عیدی گرفتم. 

وقتی می گن عید فطر، یاد اون دختر بچه ای می افتم که پارسال داشت از مادرش می پرسید: "حالا دیگه شیطونُ آزاد کردن؟"

ماه نو، ماه نو، از مات درودی و سلامی

‌یک ماه تمام طعم روزه داریُ چشیدیم. چه طعم شیرینی داشت لب فرو بستن از باطل کننده های روزه. چه طعم شیرینی داشت فرو بستن چشم  و گوش و دل از هر چیزی که خدا رو خوش نمیاد.

خدا کنه این طعم شیرین فراموشمون نشه.

خدا کنه این مزه ی دلچسب، همیشه زیر زبون مون باشه.

 

یک ماه تمام، برای تغییر ذائقه تمرین کردیم. از همه ی مزه های تکراری دل کندیم. شب ها، طعم دعای افتتاحُ چشیدیم. روزها، طعم شهد شفای قرآن.  طعم لذت بخش سحرخیزی حسابی به روح و روان مون چسبید.  طعم خوندن چند رکعت نافله و زمزمه ی دعای سحر.

 

بارها و بارها در یخچالُ باز کردیم. دیدیم میوه های تازه دارن چشمک می زنن. بطری شیشه ای آب خنک داشت صدامون می کرد. خرماهای سیاه و درشت، به ما می خندیدن. دست به سمت شون بردیم و یادمون اومد که روزه ایم. به روی همه شون خندیدیم. برای همه شون دست تکون دادیم و  در یخچالُ بستیم.

همون وقت مزه ی شیرین امساکُ با تک تک سلول های وجودمون چشیدیم. همون وقت از خودمون خوشمون اومد. آی کیف کردیم! آی کیف کردیم!

 

افطار به افطار، خوراکی های سر سفره انگار، یه طعم ویژه پیدا می کردن.

دیگه هیچ شربتی، به اون خوشمزگی نمی شه.

دیگه هیچ خرمایی اون طعمُ نداره.

استکان آب جوش، نه قند داشت، نه شکر. ولی شیرین بود. خوشمزه و چسبیدنی.

یادش به خیر!

 

افطاری ساده

یه وقتایی جای اصل و فرع ها عوض می شن.  عمدی هم در کار نیست ها.

ولی حواس پرتی کار دست مون می ده و جای اصل و فرع با هم عوض می شن.

مثلاً یادمون می ره که اصل، دور هم بودنه. اصل، کنار هم نشستن و  دور یه سفره بودنه.

یه وقتایی یادمون می ره که با چند تا نون و یه قالب پنیر و  یه بسته ی خرما هم می شه افطاری داد.

یه افطاری ساده و با برکت.

مولا علی، هر وقت پای سفره ی ساده ی افطار می نشست، دستاشُ به سمت آسمون بلند می کرد و می گفت:

«خدایا! به خاطر تو روزه گرفتیم. و با روزی خودت افطار می کنیم.  حالا که اینجوریه از ما قبول کن این روزه داریُ .   یقیناً تو شنوا و دانایی! »

سعدی که حرفاش حرف حساب بود، می گه:

مرغ بریان به چشم مردم سیر

کمتر از برگ تَرّه بر خوان است

وانکه را دستگاه و دولت نیست

شلغم پخته ، مرغ بریان است

ماه رمضون فرصتیه که یه کم بی دستگاه و دولت، غذا بخوریم. یه کم بی کبکه و دغدغه، یه کم بی تکلف و ساده افطار کنیم.  

فرصتیه که بعد از ساعت ها چشیدن طعم گرسنگی، دست مون بیاد که یه لقمه ی نون و سیب زمینی پخته ، چقدر خوشمزه بود و ما یه عمر خبر نداشتیم .

به احترام سادگی و بی پیرایگی رمضان، افطاری ها رو ساده و بی پیرایه بگیریم.

با یه لیوان آب ولرم هم می شه بانی افطار کردن یه نفر بود.

کمه؟

خب دو تا حبه ی خرما هم عوض قند بذار کنارش که هم سنت باشه و مستحب، هم سالم باشه و مقوی.

بازم کمه؟

یه تکه نون و چند تا برگ ریحون و یه مقدار پنیر تبریزی هم اضافه کن .

بازم کمه ؟

باقی منوی افطار ، به انتخاب خودت باشه ، ولی کاری نکن که نشه روی افطاری، برچسب افطاری ساده زد .

روزه تمرین ساده زیستیه، با افطاری های تشریفاتی ، این تمرین طولانی رو بی ثمر نکنیم!

از امام صادق روایت شده که:

پیامبر روزه هاشُ با حلوا افطار می کرد. اگه حلوا نبود، با یه چیز شیرین دیگه. اگه چیز شیرینی دم دست نبود، با چند تا دونه خرما. ولی اگه خرما هم پیدا نمی شد، با آب ولرم.

بعد یه روز طولانی و گرم، افطار کردن با یه لیوان آب ولرم هم شیرین و دلچسبه. تازه کلی فایده ی بهداشتی و پزشکی هم داره. سنت پیامبر هم هست و ثواب هم داره.

یه لیوان آب و این همه خاصیت!