همه ی ذره های هستی، کرامت و احترام دارن. برای این که همه شون با خدا نسبت دارن. برای این که همه شون با نظر لطف خدا آفریده شدن.
ولی کرامت و احترام انسان، یه جور کرامت و احترام خاصه. این کرامت و احترام خاص، متعلق به اولین انسان یعنی حضرت آدم نیست. متعلق به نژاد و تیره و قبیله ی خاصی هم نیست. به مردمان یک دوره ی زمانی خاص هم تعلق نداره.
خدا در قرآن فرموده: ما همه ی بنی آدم را گرامی داشتیم.
«بنی آدم»، یعنی همه ی انسان ها، در هر زمان و مکان و نژاد و لباس و سن و سالی که باشن.
نمی شود دوستت نداشته باشم که!
بلندمرتبه ای خب!
آنقدر بلند که دست های کوتاه من به تو نرسند.
دستهای بلند تو ولی خوب می توانند دست مرا بگیرند و کاش می گرفتند!
کاش دستم را می گرفتی ...
کاش زودتر از اینکه دیرم شود، سیرم می کردی ....
سیرم می کردی از شمارش خانه و ماشین و لباس ...
کاش دستم را می گرفتی از تکاثر به کوثر می رساندی ام...
کاش می توانستم از ته دل فریاد بزنم :
نمی شود دوستت نداشته باشم که!
بزرگترینی خب!
عظیم ترینِ عزیز ها!
عزیز ترینِ عظیم ها! نمی شو دوستت نداشته باشم!
محمد بـــن مسلم، وقتـــی مریــــض می شـــد، امام باقر (ع) خودش براش دارو درست می کرد و می فرستاد. محمد بن مسلم کسی بود که اگه مریض می شد، امام باقر کسی رو نداشت که احادیث خودش و اجدادشُ به اون یاد بده.
یونس بن عبد الرحمان اگه نبود، شاید ماها امروز شیعه ی دوازده امامی نبودیم. خدمتی که یونس به امام هشتم خودش کرد، تا حالا از دست هیچ شیعه و محب و خادمی بر نیومده.
می خوام بگم خادم شدن فقط به این نیست که آدم یه دونه از این پرها دست بگیره و توی رواق ها، مشغول گردگیری و باز کردن مسیر برای جمعیت بشه.
هر کسی که از معارف و احادیث اهل بیت گرد فراموشی رو بتکونه، خادمه اهل بیته.
اهل بیت (علیهم السلام) به ما یاد دادن که خدمت به بنده های خدا، خدمت به اون هاست. اهل بیت برای اهل ایمان، حکم پدرُ دارن. کسی که به فرزند پدری خوبی کنه، انگار که به خود همون پدر خوبی کرده.
توصیه های اهل بیت (علیهم السلام) برای کمک کردن به همسایه ها و همشهری ها و هموطن ها، اون قدر زیاده و جدّیه که نمی شه ساده از کنارش عبور کرد.
کشور ما، کشور امام رضاست. هر کسی هم که به مردم کشور حضرت رضا (ع) خدمت می کنه، خادم امام رضاست.
امام رضا، یکی از نام های زیباش، صابره. صابر، یعنی کسی که اهل صبره. کسی که به این سادگی ها بی تاب نمی شه.
کسی که اگه همه ی سختی های دنیا دست به یکی کرده باشن تا اونُ از پا در بیارن، سختی ها رو تاب میاره. کسی که زبونش، وقت و بی وقت به گله گذاری باز نمی شه. طاقتمونُ زیاد کنیم تا یه کم شبیه اماممون بشیم.
یکی از القاب امام ما، صدّیقه. صدیق، کسیه که حرف و قلب و عملش با هم یکی باشن، هر سه تاشون هم راست.
ماها گاهی وقتا به زبون چیزی می گیم و به عمل راه دیگه ای می ریم. گاهی وقتا حرف و عملمون قشنگه و نیت دلمون نازیبا.
صدیق، کسیه که رفتار و گفتار و پندارش، راست باشه و درست. صدیق ها و صدیقه ها، اگه قولی می دن به قولشون عمل می کنن. اگه ادعای دوستی دارن، ادعاشون تعارف نیست.
صدیق ها و صدیقه ها، نقاب نمی زنن، نقش بازی نمی کنن، ادا در نمیارن، کسی رو گول نمی زنن، کلاه گذاشتن و کلاه برداشتن هم توی مرامشون نیست.
مایی که روزی صد بار رنگ عوض می کنیم، مایی که حرفامون عوض دو تا شدن بعضی وقتا صد تا می شه، مایی که بی تعارف، قبله مون سمت اومدن باده، نمی تونیم ادعای دنباله روی از امامی رو داشته باشیم که صدیق بوده.
امام ما به «اَنیسُ النُّفوس» مشهوره.
«اَنیسُ النُّفوس» یعنی همدم آدم ها. یعنی سنگ صبور. یعنی محرم گلایه ها و شکایت ها. مثل اماممون باشیم. جوری که آدما بقیه با ما غریبگی نکنن. ازمون خجالت نکشن و دوری نکنن. جوری که بقیه به ما اعتماد کنن و از اعتمادشون پشیمون نشن.
اونایی که امام ما رو به چشم دیدن، اونایی که طعم اخلاق و رفتار کریمانه شُ چشیدن، برای ما این جور تعریف می کنن که:
امام رئوف ما، هیچ وقت، حتی با یه واژه، به کسی ظلم نکرد. مراقب واژه های خودمون باشیم تا باعث رنجش کسی نشیم.
امام عطوف ما، هیچ وقت، حرف کسی رو قطع نکرد. نه حرف کسی رو قطع کنیم، نه امیدشُ، نه نونشُ، نه راه پیشرفت شُ؛
امام هشتـــــم ما، هیچ وقت، هیچ نیازمندی رو از خونه ی خودش دست خالی بر نگردوند. اگه نمی خوایم به کسی کمک کنیم، دست کم بهش بی احترامی نکنیم؛
عالم آل محمد، با وجود مقام رسمی و سیاسی خودش، هیچ وقت در حضور آدم ها، تکیه نمی داد؛ همیشه با خدمتکاران و زیردستان خودش سر یه سفره غذا می خورد. هیچ وقت اهل تکبر نبود.
اگه پیرو همچین امامی هستیم، ساده و بی تکبر زندگی کنیم؛
خیلی از ماها امام خودمونُ با وصف «ضامن آهو» می شناسیم. ولی تاریخ می گه که آقتاب هشتم آسمون ما به «ضامن الاُمَّه» مشهور بوده. ضامن الاُمَّه، یعنی پشتیبان مردم. یعنی کسی که از مردم حمایت می کنه. به قدر وسعمون، مثل اماممون باشیم. جوری که بقیه به کمک ما، به حمایتمون امید داشته باشن.
یکی از بزرگ ترین خدمت هایی که می تونیم به امام رضا بکنیم اینه که مایه ی شرمساری امام مون نباشیم.
ما چه خوب باشیم و چه بد، دنیا، امام ما رو با رفتار و اخلاق ما می شناسه. یعنی کارهای ما رو می نویسه پای امام مون. خوب باشیم تا دنیا به خوبی امام مون پی ببره.
خادم باید زینت مخدوم خود باشه، نه موجب کسر شأنش.
امام هشتم ما به «معینُ الضُّعَفا» مشهوره؛ معین یعنی کمک کار، یعنی دست گیر، یعنی یار؛ امام ما مث همه ی پدرها و اجدادش، اهل دستگیری بود. اهل کمک کردن. اهل برداشتن بارهای سنگین از دوش های خسته. مثل اماممون باشیم. خیر برسونیم و شر نرسونیم. یار باشیم و بار نباشیم.
