چنگ زدن به خس و خاشاک

می گن آدمی که در حال غرق شدنه، به هر خس و  خاشاکی چنگ می زنه تا زنده بمونه.

طبیعی هم هست.

چون این جان شیرینی که خدا به ما داده، اونقدر عزیز و دوست داشتنیه که برای حفظش آدم حاضره به هر راهی متوسل بشه.

حتی اگه اون راه، احتمال تأثیرش خیلی خیلی کم باشه.

به همین خاطر هم آدمی که در حال غرق شدنه، به هر خار و  خاشاکی چنگ می زنه تا زنده بمونه.

حالا کی گفته غرق شدن، حتما باید توی دریا و استخر و رودخونه اتفاق بیفته.

خیلی ها غرق می شن ، بدون اینکه اصلاً آبی برای غرق شدن وجود داشته باشه.

مثلاً بعضی ها رو دریای ترس و اقیانوس وحشته که غرق می کنه.

 

 

بعضی ها رو  عوض اینکه سواحل فلان دریا و آب فلان استخر غرق کنه، دریای ترس و اقیانوس وحشته که غرق می کنه.

توی این اقیانوس، دم دست ترین دستگیره ای که برای چنگ زدن وجود داره، خشم و عصبانیته.

پس اگه یه روزی، یه جایی، یکی رو دیدی که همینجور داره داد می زنه و دنیا رو روی سرش گذاشته، فکر نکن خیلی دل و جرأت داره.

اتفاقاً بر عکس...

احتمال  بده که از یه چیزی ترسیده و حالا داره با داد و فریاد، ترسش رو لا پوشانی می کنه!

داره لا پوشانی می کنه  و اصلاً هم حواسش نیست که خشم و داد و قال، دستگیره قابل اطمینانی نیست.

چون اگه بود، امام علی (علیه السلام)  در نصایح خودش نمی فرمود که:

زنهار از خشم!  زیرا آغاز آن دیوانگی و انجامش پشیمانی است.

خوش قولی چه بدی داشت که یک بار نکردیم؟

بچه که بودم، وقتی دسته گل به آب می دادم،‌ بابام بهم می گفت:

صد بار بدی کردی و دیدی ثمرش را / خوبی چه بدی داشت که یک بار نکردی.

حالا حکایت ماست.

روزی صد بار، روی  قول صد تا کس و ناکس حساب می کنیم. روی صد بار به حرف این و اون دل خوش می شیم.

ولی زورمون میاد یه بار،  به بار برای همیشه، به قول و حرف و وعده های خدا ایمان بیاریم.

زورمون میاد روی قول و قرار خدا حساب ویژه باز کنیم.

کسی می دونه چرا؟!

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی

جناب آقای سعدی که هم شیرین بیان بوده، هم استاد سخن،  یه جا گفته:

«عهد نابستن از آن بِه که ببندی و نپایی»

یعنی چی؟

یعنی شمایی که قرار نیست به قول و عهد و پیمانت عمل کنی،‌ الکی قول نده و قرار نذار.

یعنی جنگ اول به از صلح آخر.

الکی به مشتری و زن و بچه و صاحبکار و همکار و همسایه و مردم و ارباب رجوع قول می دی که تا فلان روز فلان کار رو براشون انجام بدی.

ولی خودت خوب می دونی که فلان کار تا فلان روز انجام نشدنیه.

خب قول نده عزیز من!

الکی توقع بی جا درست نکن!  بیکاری مگه؟!

این دفعه قول مردونه

درسته که اسم قول و قرارهای محکم شده قول مردونه. ولی این معنیش این نیست که به  قول و قرار  زنونه و دخترونه  اعتباری نیست.

 اعتبار و ارزش قول و قرار، ربطی به جنسیت و مؤنث و مذکر نداره.

قول و قرار، مستقیماً با انسانیت ماها سر و کار داره.

هر کسی که انسان تر باشه، قول و قرارش هم سفت تر و محکم تره.  ولی کسی که از انسانیت بوی چندانی نبرده، روی قول و قرار و عهد و پیمانش هم  نمی شه حساب چندانی باز کرد.

همچین کسی، حرفاش حرف نیست.

نامردها، چطور به خواستگاری می روند؟

شمایی که شب خواستگاری جو گیر شده بودی و هزار تا قول نشدنی دادنی که الآن از عهده هیچ کدومش بر نمیای.

همه اون قولای نشدنی، پیش کشت.

ولی یادت باشه قول دادی به دختر مردم که الآن زن شما شده، از گل نازک تر نگی.

 این یکی رو دیگه اگه زیرش بزنی، خِعععععلی نامردی!

خواهش و نیایش (8)

خدایا!

از کم کاری و کم فروشی،‌ از تقلب و  حقه زدن،  از غل و غش  و فریب دادن،‌ به  تو  پناه میارم.

تویی که از همه کم کاری ها و کم فروشی ها   و تقلب ها و خیانت ها با خبری و هیچ کدومش رو بی جواب نمی ذاری...

خدایا! از لقمه ناپاکی که می خواد منُ بد عاقبت کنه، به خودت پناه می برم.

هر وقت قراره با دستم همچین لقمه ای رو به دهان ببرم،  خودت روی دستم بزن!

خدایا!

هم خودم می دونم، هم خودت می دونی.

هر دومون خوب می دونیم که  چوب خط من، پیش تو پر پره.

هر دومون خوب می دونیم که من نه حرف هام  حرفه،‌نه قول هام!

ولی این بار نمی خوام تنهایی سر حرف رو باهات باز کنم.

این بار می خوام کسایی رو واسطه کنم که می دونم واسطه کردنشون جواب میده.

امروز می خوام قسمت می دم به همون هایی که پیش تو آبرودارن.

می خوام محمد و آل محمد واسطه کنم. می دونم که به احترام اون ها هم که شده، راهم می دی!

می دونم که جواب رد نمی شنوم و به  در بسته نمی خورم.

خدایا!

غیر از تو به هر چی که دل بستم،‌ دلمُ شکست.

غیر از تو به هر چیزی که دلمُ خوش کردم،‌ بعد از یه مدت حالمُ ناخوش کرد.

فقط تویی که همیشه رفیقی.

فقط تویی که همیشه برای من و حرفام وقت و حوصله داری.

فقط تویی که برای من سر تا پا چشم و گوشی و حالمُ‌ درک می کنی...

بین من و یاد پر از مهر و آرامشت، فاصله ننداز..

بچه وقتی نره شهربازی، شارلاتان می شه.

شمایی که برای اینکه بچه رو از سر خودت باز کنی الکی بهش وعده سر خرمن می دی!

وقتی قول می دی پای قولت باش.

جمعه هفته قبل بهش گفتی هفته بعد می بریش شهر بازی. خب الآن که جمعه هفته بعده ببرش.

موقعی هم که داری وعده سر خرمن می دی، فکر نکن طرفت بچه ست، نمی فهمه، یادش میره.

درسته که بچه ست. ولی بچه آدمیزاده. می فهمه،‌خوب هم می فهمه.  از همین الآن یاد می گیره که می شه قول و قرار گذاشت و بعد زیرش زد.

همین بچه نیم وجبی اگه  پس فردا شارلاتان و کلاهبردار نشه، مایه تعجبه.

ساده نباش، حرفشُ باور نکن!

یه جمله سه کلمه ای هست که تکلیف  خیلی هامون رو مشخص کرده.

این جمله سه کلمه ای، یه حدیث خیلی خیلی مهمه که می گه:

المومنون . عِندَ . شُروطِهم

یعنی  اگه دنبال آدم با ایمان واقعی می گردی، بدون که  آدمای با ایمان راستکی، پیش شرط و شروط و قول و قرار هاشون هستن.

یعنی کسی که  پای قول و قرارش نمی مونه، اگه می گه به خدا ایمان دارم، الکی می گه.

شما ساده نباش و باور نکن!

سرمایه ای به اسم خوش قولی

خوش قولی و عمل به قول و قرار،   خودش یه جور سرمایه ست.

 کم پیش میاد مردم به روی حرف و وعده کسی که توی قول و قرارش  بد سابقه ست،  حساب باز کنن.

ولی آدم خوش قول و قرار،  قابل اطمینانه و همین اطمینانی که مردم بهش دارن کارش رو راه میندازه.

مردم با آدم خوش قول راحت تر معامله می کنن.

حرفش رو زودت ر باور می کنن. بهش ساده تر نسیه می دن.  ازش کمتر وثیقه و ضامن واینجور چیزا می خوان.

همیشه هم دوست دارن باهاش شراکت داشته باشن.

آدم بد قول همچین سرمایه ای نداره.

 

مچ گیری، از نوع خدا

من نمی گم خدا اصلاً اهل مچ گیری نیست.

ولی خدا اگه گاهی مچمون رو هم گرفته، مچ گیریش هم از سر دلسوزی بوده.

خدا مچمون رو گرفته که به هوش بیایم و حواسمون رو جمع کنیم.

می خواسته چشم هامون رو باز کنیم  و از خواب خرگوشی بیدار بشیم.

به قول قدیمی ها: سخت گیری و مالش خدا هم یه جور ترحم و نوازشه.

خوش به حال اون هایی که حواسشون به این جور چیز ها جمعه و وقتی خدا بهشون سخت می گیره، دقت می کنن تا بینن پشت اون سختی ها چه پیغامی داره از عرش براشون مخابره می شه....