در ستایش رفاقت
بعضیا گفتن: «انسان یعنی موجود انس گیرنده»
ماهی، کارش شنا کردنه.
پرنده، عادتش پروازه.
آدمیزادم، خصلتش انس گرفتنه. حتی اگه آدمیزادی دور و برش نباشه، با در و دیوار رفیق می شه.
آدمی که نتونه رفیقی برای خودش پیدا کنه مثل پرنده ایه که نمی تونه پرنده کنه. تا حالا دیدن یه ماهی نتونه شنا کنه؟! آدمی که نتونه دوستی پیدا کنه برای خودش عین همون ماهیه.
پولمونُ هزار جور مراقبیم که گم نشه. می سپاریمش دست بانک. می ذاریمش توی گاوصندوق، قایمش می کنیم که پیش چشم نباشه.
برای ماشین مون دزدگیر نصب می کنیم، چند جور قفل و بست می ذاریم، تازه بیمه ی سرقت هم می خریم. دست آخرم می ذاریمش داخل پارکینگ. قیمتیه، نمی خوایم از دست بدیمش.
برای باقی چیزای قیمتی هم کمتر از این احتیاط به خرج نمی دیم.
برای رفاقت چطور؟!
ارزش یه رفیق خوب توی ترازوی محاسبات مون چقدره؟!
خدا صد و بیست و چهار هزار تا پیامبر فرستاده تا آدما رو زیر خیمه ی ایمان جمع کنن. سایه ی این خیمه ی خیلی خنکه. هوای این خیمه خیلی خوشه.
زیر این خیمه همه با هم یارن. رفیقن. برادرن.
زیر این خیمه، همه با هم عین خواهرن.
یکی از برکت های نعمت ایمان، همین یار شدن آدما با همه. باید قدر دونست سایه سار خنک و هوای خوش این خیمه رو.
کسی که از اول گنجی نداشته، غصه ی نداشتن گنجُ نمی خوره.
غصه ی نداشته ها رو نباید خورد.
ولی نمی شه بابت از دست دادن داشته ها، غصه نخورد.
کسی که گنجی داشته و اونُ از دست داده، حسرتش به جاست.
حالا فکر کنید اون گنج از دست رفته، یه رفیق باشه، فکر کنید علت از دست دادن اون گنج، به جا نیاوردن رسم دوستی باشه. همچین کسی، هم حسرتش به جاست، هم ملامت و شماتتش!
امام علی (ع): ناتوانترین مردم،کسى است که در یافتن دوست ناتوان باشد وناتوانتر از او،کسى است که دوستى فرا چنگ آرد و ضایعش گذارد.
